WE STAAN ONLINE!

Dansende vrouwtjes. Galopperende paartjes. En vurige sterretjes voor het universum. Het is ons gelukt.

Want dat lijkt hier allemaal eenvoudig, maar schijn bedriegt. Wij dachten ook ‘laten we even snel een nieuwe blog online gooien’. Tot we bij de 37ste versie van het design van deze blog tot het besef kwamen dat ons logo op een tepel leek, en we toch ook niet zeker wisten of dat nu wel de bedoeling was (meer daarover zo meteen).

Het lanceren van deze blog heeft ons geconfronteerd met onszelf, en vooral dan de diepe chaotische, twijfelende, kleurenhatende monsters die we diep van binnen blijken te zijn. Niet schoon. We dachten dat we betere wezens waren, maar dat blijkt niet zo te zijn. We zijn niet van plan ons hier perfecter voor te doen dan we zijn. Dat is veel te vermoeiend. Daarom vertellen we je graag het verhaal dat voorafging aan wat je nu ziet.

Toen we begin juli terug serieus begonnen te babbelen over een nieuwe blog (https://www.instagram.com/p/4_1oFCyCfB/) dachten we niet dat het eind december (EIND DECEMBER) zou zijn, wanneer dit nieuwe ding online zou staan (ons vorige ding (http://www.veertigdagenzondertwijfel.be) smeten we immers op een week online, dat was er ook een beetje aan te zien). Deze keer zijn we hier voor the long run (of dat denken we toch, misschien liggen we morgen huilend in de goot te roepen ‘wij kunnen dees niet’, wie weet). Lange termijn betekent: beslissingen zijn belangrijk. Gevolg: wij kunnen geen beslissingen meer nemen. Als dingen belangrijk worden, dan beginnen wij te twijfelen. Dat heeft ons mogelijks wat vertraging doen oplopen. Daarnaast waren er nog enkele andere dingen. Ik persoonlijk, denk dat Sara’s aandeel en haar non-liefde voor bepaalde kleuren hier toch ook een zeker aandeel in hebben gehad. Maar om volledig eerlijk te zijn, geven we elk onze eigen versie.

ZITA

De opstart verliep eigenlijk heel erg vlot. De naam lag er in 1 minuut. De minuut daarna hebben we de domeinnaam gekocht (en toen konden we ook niet meer terug, dus voilà emoshit daar zullen we het mee moeten doen).

Welke inhoud we hier wilden brengen, lag er ook na een paar what’s app gesprekken en twee middagen veel zwanzen en weinig productiefs doen. Eenvoudig dus. Volgens mij, is alles fout gelopen bij het design. En niet omdat we een slechte designer hebben.

Zie hier: mijn vijf redenen waarom het design van deze blog zo lang heeft geduurd.

1. Fase 1: na de eerste designoefening blijkt dat Sara alle kleuren mooi vindt, behalve muntgroen. Sara’s huis is voor de helft met muntgroene spullen gevuld, maar voor de rest is het natuurlijk volledig normaal dat iemand een kleur niet mooi vindt. Geen zorgen, dat hebben we zo aangepast.
   
   
2. Fase 2: Sara blijkt ‘allergisch’ (dat heeft ze zo letterlijk gezegd) te zijn aan de kleur: ‘aubergine’.
   
3. Oh ja, en daarna ook aan lavendel.
   
4. Fase 3: Sara zit plots een paar weken in een hol waar er heel slechte wifi-ontvangst is. Ze kan niet antwoorden op vragen. Ze stuurt wel dit schizofreen kleurenpallet door, zonder enige uitleg uiteraard.
   
5. Fase 4: Drie designoefeningen later hebben we door dat dit ‘slechts een aanwijzing was’ en dat de kleuren niet per se tezamen gebruikt moesten worden.
   
6. Fase 5: Sara denkt dat een bol achter het logo een goed idee is.
   
7. Fase 6: de designer laat vallen dat hij er een tepel in ziet, waarna wij niets anders dan een tepel kunnen zien en we dus niet meer terug kunnen, ons logo is een tepel, het moet anders.
8. En nu zijn we hier. Al bij al is het eigenlijk dus nog redelijk goed gedaan.

SARA

Kijk. Ik hoef hier niet veel woorden aan te verspillen (gewoon een paar)*. Want we hebben een hele blog die nog vol moet met woorden.

Maar eerst dit. Onze vorige blog was frietjes van het frituur. Je beslist dat je het wil, HIER EN NU, je vertrekt naar het frituur, je betaalt drie euro en je gaat met frietjes terug naar huis. Daar eet je de frietjes op. Klaar. Gedaan. Veertig dagen was beslist, uitgevoerd en gedaan voor we het goed en wel beseften.

Maar het gaf goesting naar meer. Naar nog beter.

Naar zelfgemaakt eten (niet met zalfjes en dingen op rookstenen gegaard en met mini-paddenstoeltjes en gefermenteerde shizzle, nee jong, dat kunnen wij niet, voor literatuur, ga op een ander), naar spaghetti met goei gehakt en zelfgedraaide pasta en misschien tomaten uit onze eigen hof. En dat duurt langer. En daar moet je meer over nadenken. Gewoon, omdat het kan. Omdat het niet morgen af moest zijn. Omdat tomaten kweken lang duurt, omdat spaghettisaus het best wordt als het efkes in de oven staat en omdat wij niet eens een pastadraaimachien hadden.

En dit zijn allemaal metaforen hè, gasten. Er is geen spaghetti. Alleen een nieuwe blog. Waar we iets langer over moesten nadenken. Omdat hij hopelijk iets langer gaat blijven. En dat geeft keuzestress (zie veertigdagenzondertwijfel.be) Als je er nu over nadenkt, was het haast onmogelijk dat wij binnen het eerste half jaar iets nieuws zouden bedenken én produceren. Dus zijn wij blij dat wij er nu zijn.

Hallo, welkom. Sorry voor de vertraging.

* Een paar woorden.

Zita vindt in eerste instantie alles mooi.
Had het aan haar gelegen, we waren met het eerste design vertrokken. Maar daarna begint Zita te twijfelen over haar beslissingen. Het is dus eigenlijk helemaal niet zo dat Zita geen beslissingen kan nemen, Zita kan zich vooral niet neerleggen bij haar eigen beslissingen. Hoeveel keer Zita al naar mij is gekomen, met de blik van een paniekerige Bambi in haar ogen, om te vragen ‘Emoshit, gaan we dat wel doen? Zegt dat wel alles wat wij willen zeggen?’ Dus moest iemand het hoofd koel houden en de bigger picture in de gaten houden. En kritisch kijken, naar het hele proces.

1. Lavendel is lelijk. Aubergine is even lelijk. We zijn nog geen 65, er is nog tijd genoeg voor lavendel in ons leven. En aubergine doen we wel als we dood zijn.
2. Ik wil niets zeggen, maar die pschydelische regenboogblog, die zou je onthouden, niet?
3. Die tepel, dat was een pijnlijke samenloop van omstandigheden. Toegegeven.
4. Geef toe dat heel dat proces iets schoons heeft opgeleverd. GEEF.TOE.