Wij reizen altijd op basis van mond-aan-mond aanbevelingen: met andere woorden wat onze vrienden en vriendinnen (eventueel kennissen, maar dat is echt maar heel soms) aanraden. En die vragen wij gewoon heel veel dingen. Dat heet op café gaan en dat is tof. ‘Waarom was het zo goed?’; ‘Wat kan je daar eigenlijk gaan doen?’; ‘Als je deze bestemming moet afwegen tegenover Londen, hoe goed is ze dan?’; ‘Voor welke reiziger is dit een leuke bestemming?’.

Enfin, één iemand reist. De andere vraagt zich een paar dingen af. Dat is het concept.

 
Sara is naar Göteborg geweest. Zita vraagt zich enkele dingen af:

3. Beschrijf het leukste moment in Göteborg 5 zinnen.
In de septemberzon aan een picknicktafel in het centrum van Goteborg verse vis eten, die we net gekocht hebben in een ontwijd kerkje aan het water (http://www.feskekörka.se). We zijn omringd door grappige figuren. De zon schijnt op ons gezicht, het eten is heerlijk. Alles is zoals het zou moeten zijn. Ik voel dat we allebei graag op dat moment daar willen zijn en dat we dat met mekaar kunnen delen, door gewoon naar mekaar te lachen.

Ja: Met je vriend/vriendin die van mooie kleren, koffie en kaneelbollen houdt.

Ja: Met iemand in een rolstoel, want serieus, alles is daar plat en volgens mij ook heel toegankelijk.

Nee: Zeker niet gaan met mensen die enkel kunnen overleven in de grootstad, die de hele tijd prikkels zoeken. Göteborg heeft weinig prikkels. En alles is ook verschrikkelijk dichtbij.

Nee: Ook niet gaan met mensen die niet van water houden. Er is daar veel water.
Nee: En mensen met een kaneelallergie zou ik gewoon uit Zweden weghouden, niet gaan.

Dat we geen fooi gegeven hebben aan Benny (die eigenlijk Johan heette, maar ik zweer het, het was een Benny), omdat hij de beste en liefste ober van de wereld was (in de Boule Bar, allemaal naar de Boule Bar gaan!)

De mensen waren daar een 5 denk ik. Iedereen was op een oppervlakkig niveau erg aardig. Maar ik voelde niet perse veel échte warmte. Er waren niet echt veel mensen die contact zochten met ons. Ik kan niet zeggen dat ik mij, buiten Benny, nog mensen herinner uit Göteborg. Sorry mensen van Göteborg.

7. Als je nog maar één jaar te leven had, zou Göteborg dan nog op je TO DO lijstje staan?

Nee. Sorry Goteborg. Het ligt niet aan jou, het ligt aan mij.

Tenzijijijijij ik ervoor zou kiezen om mijn laatste jaar in een huisje in de natuur in Zweden door te brengen. Dan zou ik wel een huisje in de buurt van Göteborg kiezen, dan kon ik er af en toe eens heen, om koffie te drinken en mooie kleren te kiezen, om in opgebaard te worden (Het is niet omdat ik doodga, dat alle ijdelheid mij vreemd zal zijn, sorry hoor). En kaneelbollen te eten, want als ik nog maar een jaar te leven heb, smijt ik het glutenvrij dieet overboord. YOLO. (Enfin, YODO eigenlijk)

Nope.

Ik zit al vijf minuten te staren naar deze vraag en ik begin me te voelen alsof ik op een slecht sollicitatiegesprek ben. Göteborg en ik delen een liefde voor een autovrije binnenstad. En we zijn tegen vuil op de grond en papiertjes. Göteborg en ik kunnen makkelijk een praatje slaan met mensen, maar als het echt persoonlijk wordt, zijn we wat gereserveerder. Snappie?

Een stylishe combinatie van blauw en lichtroze. Want…zonsondergangen. De mooiste. Ooit. En water. En dat is toevallig is de beste combinatie ooit.

Göteborg is zo hard een Rachel. Mooi, tijdloos gevoel voor stijl, beetje oppervlakkig, een liefde voor spullen: prachtige, mooie spullen. Een leuke, mooie vriendin om mee op stap te gaan. En waar begint de carrière van Rachel? Uhu, een koffiebar. Göteborg is zo hard een Rachel. Met een tikje extreme opgeruimdheid en geregeldheid van Monica. Dat ook wel.