Ja, jij daar, jij bent een lukking. <3
Wat is een lukking? Een lukking, is het tegenovergestelde van mis-lukking.
Ik begreep niet goed waarom ‘mislukking’ bestond, en ‘lukking’ niet, dus heb ik dat woord voor de handigheid even toegevoegd aan ons vocabularium. Daar. Dat is rechtgezet.
Jij bent dus een lukking.
Ik ben ook een lukking (oef zeg).
Toegegeven, ik heb me deze maand (en misschien ook wel dit jaar) bezig gehouden met mezelf een mislukking te voelen. Maar ik heb eindelijk beseft (EUREKA) dat dit naast zeer zelfdestructief, ook gewoon heel vermoeiend en lastig is. Vandaar.
VANDAAG BEN IK EEN LUKKING.
De 6 regels van mensen die als lukkingen door het leven gaan (ik geef het maar mee).
- Het is niet omdat je een lukking bent, dat je niet mag mislukken. Integendeel. Mislukken hoort bij lukken. Want na mislukken volgt bijna altijd lukken. Het is theoretisch gezien quasi onmogelijk om in alles te blijven mislukken.
- Voor lukkingen is een leven zonder mislukkingen, een leven zonder doel. Want – hier komt het – het leven is eigenlijk een eindeloze aaneenrijging van pogingen om altijd een beetje minder te mislukken. Zo leer je bij, zo word je beter. Oef, goed dat een mislukking bestaat zeg.
- Mislukken heeft zeer positieve bijwerkingen. Want kleine dingen die je vandaag als vanzelfsprekend beschouwt, worden na een mislukking plots weer waardevol. ‘Wauw, ik ben er vandaag weer in geslaagd niet ontslagen te worden. Good job’. Of ‘Shit, ik heb zonet een wasmachine opgezet, en het is MAANDAGAVOND’. Of ‘Oh my god, ik ben niet in deze hondendrol gestapt. HOE GOED IS DAT?’.
- PERFECTIONISME IS EEN WALGELIJK KUTWIJF.
- Jezelf een mislukking voelen door dat perfectionisme, is stom.
- De wereld is jouw oester. En je gaat dat vanaf nu koesteren gadver (dat klinkt zelfs nog schoon ook).
Dus onthoud.
Jij bent een lukking.
Ik ben een lukking.
WIJ. ZIJN. LUKKINGEN.
Of zoals mijn lief het ziet: ‘wij zijn twee kleine mislukkingen, en dat is goed, want we zijn toch gelukkig samen’. Dat is natuurlijk ook een manier om het te bekijken.
*********
Misschien ben jij zo iemand die zich afvraagt:
Maar Zita, waarom voel je je dan een mislukking?
Ik weet dat het op het eerste zicht niet lijkt. Maar ik blijk zo een van die walgelijke perfectionisten te zijn. En als ik dus iets niet goed doe, of erger nog, ik misluk in iets, dan voel ik me TOTAAL gefaald. De laatste weken probeerde ik iets te doen voor anderen, waar ik niet helemaal klaar voor was. En die opdracht lukte dus niet zo goed. Gevolg: ik voelde me een mislukking. DAGEN-lang. En ik kon dat maar niet loslaten (dus ook nachten-lang). Die mislukking had zich als een koppige keffer in mijn been gezet, en ik kon die maar niet van mij afschudden. Zo:
Een perfectionistisch dus. Het erge is, ik wist lang niet dat perfectionisme slecht was. Ik dacht vroeger dat ‘perfectionistisch zijn’, was zoals: ‘optimistisch zijn’, ‘lief zijn’ of ‘goed kunnen zingen’. Gewoon een GOEDE EIGENSCHAP DUS.
Dit zijn enkele gedachten doorheen de jaren over mijn perfectionisme:
‘Doordat ik perfectionistisch ben, kan ik nu goed volleyballen, leuk zeg.’
‘Doordat ik perfectionistisch ben, heb ik SOWIESO deze job gekregen.’
‘Doordat ik perfectionistisch ben, heb ik dit taakje echt goed gedaan.’
Zonder stil te staan bij het feit dat ik dan wel vaak een halve eeuwigheid over dat taakje deed, mezelf heel veel stress bezorgde bij elk ding, niet kon slapen als iets niet af was en mezelf dagenlang strafte als ik iets niet goed deed.
En toen zat ik bij mijn therapeut en vertelde ik over mezelf en over mislukken.
‘Perfectionisme is een tang’ zei ze.
Ik dacht dat ze dit bedoelde.
Maar ze bedoelde natuurlijk dit.
Eigenlijk komt het een beetje op hetzelfde neer, omdat perfectionisme je in haar greep houdt. En verstikt. Ze heeft gelijk. Perfectionisme is niet lief.Perfectionisme is niet hetzelfde als iets goed willen doen. Perfectionisme is dus een tang. En dat begin ik nu te beseffen, nu ik stilaan volwassen word en meer moet doen dan volleyballen, goede punten halen en de tafel dekken. Perfectionistisch zijn, is helemaal geen voordeel. Het maakt mij helemaal niet beter, het houdt mij tegen en het maakt mij ongelukkig. Daarom geen perfectionisme voor mij. Gewoon, een beetje mislukken, om dan weer wat te lukken.
– enfin, dat ga ik toch proberen, het is nog niet zo goed aan het lukken, maar zie: hier is al mijn eerste mislukking. Gelukkig ben ik een lukking en aanvaard ik deze mislukking –
