Omdat het internet vol staat met intellectuele en zinvolle recensies over boeken, doen wij het lichtjes anders. Wij lezen een boek en dan vertellen we jullie wat ervan vonden aan de hand van de gevoelens die wij gevoeld hebben tijdens het lezen. 

Noot van Sara: Zita heeft geprobeerd die gevoelens voor ons beiden visueel uit te drukken. Voor de zekerheid heeft ze het gevoel er ook gewoon nog eens bijgeschreven. Echt gewoon voor de zekerheid.

 

Zita: “Welke emoties heb ik gevoeld bij het lezen van Dept. Of Speculation?”

We moeten eerlijk zijn zeker? Dept. of Speculation heeft mij een beetje verward achtergelaten. Verward in de best mogelijke zin. Het was een van de triestigste boeken die ik in 2015 heb gelezen. Maar het was misschien ook wel het schoonste boek van heel 2015. Het heeft mij geraakt, zoals een boek mij al heel lang niet meer heeft geraakt. In het diepst van mijn hart, waar mijn 2 egeltjes zitten.

 

Het heeft mij ook verwarmd. Het gevoel bij heel wat scènes in het boek kan ik het best omschrijven als het volgende: mijn lieve homeboy die ’s avonds als mijn voeten heel de dag in schoenen én sokken hebben gezeten, mijn hielen kriebelt (aaaaaaah. Stop nooit. NOOIT. HAD. IK. GEZEGD.) Wacht. Ik geef je gewoon een paar zinnen uit het boek.

“I bought a warm coat with many ingenious pockets. You put your hands in all of them.”

“It is stupid to have a telescope in the city, we bought one anyway.”

“Lying in bed you’d cradle my skull as if there were a soft spot there that needed to be protected. Stay close to me, you’d say. Why are you way over there? You’d say.” –> Ik weet niet hoe het bij u zit. Mijn lief zegt dat niet.

Er zit ook verdriet in dit boek.

Voor al wie soms angsten heeft of triestigere periodes doorgaat, of misschien zelfs af en toe worstelt met depressie: ik ben nog nooit iemand gelezen die zo mooi over deze dingen schrijft. Ik herkende mezelf af en toe in haar gedachten. Dat is griezelig. En ja, dat raakte me dan extra. En ja, ik werd daar een beetje triest van. Maar tegelijkertijd ook niet, want voor het eerst in mijn leven kreeg ik de bevestiging: ‘ik ben niet de enige met zo’n gedachten’.

Hier: “In those last weeks, we drove without talking, trying to outride the heat… Remember this sign, this tree, this broken-down street. Remember it is possible to feel this way.” –->  Ik heb dat ook al eens gedacht. Echt letterlijk. Die vrouw leeft in mijn hoofd.

“If I had to sum up what he did to me, I’d say it was this: he made me sing along to all the bad songs on the radio. Both when he loved me and when he didn’t.”

Nog eentje. “It was late, but of course, I couldn’t sleep. I felt a sudden chill and pulled the blanket over my head. That’s the way they bring horses out of a fire, I remembered. If they can’t see, they won’t panic. I tried to figure out if I felt calmer with a blanket over my head. No I did not was the answer.” –>  In bed bedek ik mijn ogen met mijn deken om beter in slaap te kunnen vallen. Echt waar. Bij mij helpt dat. Conclusie: ik ben mogelijks een gereïncarneerd paard.

Ik heb ook moeten lachen. Mag ik jullie nog verblijden met een paar zinnetjes? Pleaase?

YES.

“There is a story about a prisoner at Alcatraz who spent his nights in solitary confinement dropping a button on the floor then trying to find it again in the dark. Each night, in this manner, he passed the hours until dawn. I do not have a button. In all other respects, my nights are the same.” –->  Toegegeven. Een beetje donkere humor.

“Three questions from my daughter: Why is there salt in the sea? Will you die before me? Do you know how many dogs George Wahsington had? Don’t know. Yes. Please. 36.” –>  George Washington had 36 honden ofwa?

Ok, ik ga stoppen. Maar beloof één ding: dat je het boek leest.

Voilà, dat is het enige.