(ik heb het gevoel dat Schotland een meisje is, maar het is niet uit te sluiten dat ze een man is)
Maar dus. Schotland en ik, in een ander leven waren wij besties.
- In Schotland kan het ferm waaien, in mijn hoofd ook. Amai.
- Haar rivieren zijn even wild als mijn dromen: en ze blijven maar stromen. En dan leiden ze weer naar een andere rivier. Dat is vrij eindeloos. Zonder dat je het gevoel dat je echt ergens naartoe aan het gaan bent. Maar misschien is dat nu wél het nut van rivieren en dromen.
- We zijn beide van het melancholische type, om niet te zeggen dat we depressieve gozers zijn met ferme dipkes, vooral in de winter, maar we sluiten niet uit dat het ons ook in de zomer overkomt.
- We verdragen beiden ‘I will always love you’ van Whitney op repeat.
- We verdragen daarnaast ook heel goed Bon Iver. Op elk moment. En uren aan een stuk. Onze botten worden daar warm van.
- We hebben heel wat schone kanten. Maar we zijn ook heel goed in die te verstoppen. Schotland doet dat door uren aan een stuk te regenen op al die superschone plekskes (daar is ze echt vree goed in). Ik doe dat door te wenen wanneer ik het verkeerde plekske op de GPS heb aangeduid en het lief boos wordt omdat onze eindbestemming om half twaalf ’s nachts het midden van een wei blijkt te zijn (hij had eerder een warme B&B verwacht, ergens wel logisch).
Dus als Schotland een persoon was, dan waren wij sowieso besties.
Alleen, Schotland is natuurlijk een land.
Dus çava.
Ik ga niet overdreven lyrisch doen over een land. Het is ook maar een land hé.
Geen uniek persoon waarmee ik ga trouwen ofzo.
Zoals deze man.
De man in kwestie staat links. Hij kijkt boos. Verder is hij heel erg lief.
Hier nog een selfie. Die was niet goed gelukt volgens de homeboy in kwestie ‘omdat ik een te korte arm heb’.
Deze heeft hij getrokken. Ik zeg niets.
Maar ok, voor een land te zijn waar het altijd regent, is het best wel mooi.
zucht.
zucht.
Zien jullie ook dat wit huisje. Toen ik die foto aan het nemen was, leek dat echt oneindig veel dichter bij.
Ziet die reflexie in het water. Dat kan maar 2 dingen beteken: of ik ben de beste fotograaf ter wereld (ik verwijs graag naar de foto hieronder). Of Schotland is een ZOT SCHOON land.
Jammer van die vinger boven de lens. Maar foto’s pakken met zo’n I ROBOT handschoen aan, dat is geen sinecure, ik zeg het u. Dat het landschap er überhaupt op staat is een MIRAKEL.
Van dit kleurenpallet heeft zelfs Jani FREAKING Kazalstis niet terug.
Nog zoiets. Die Schotten hebben niet gewoon whisky distilleries. Die hebben whisky distelleries waarbij het lijkt of de naam van die whisky op het gebouw is gezet door een designer. Ziet dat FONT!
Gewoon nog wat bergen. Omdat ik er nog niet genoeg had getoond. Ze zijn zo mooi. <3
Dus.
Schotland, hoe was dat?
Schoon.
Maar het regent er waarschijnlijk wel nog meer dan het schoon is. Daar moet je wel tegen kunnen.
De viskes zijn er lekker en talrijk, maar laat ons eerlijk zijn: ook meer dan nodig gefrituurd.
De mensen babbelen er grappig en doen alsof het de volgende dag niet gewoon weer heel de dag gaat regenen. Je moet het hen nageven.
En als de zon er door komt, dan is er niets schoner. Beloofd.
Dus alsjeblieft, als je tegen een beetje regen, bewolking en eenzaamheid kunt, ga dan naar Schotland. In januari of februari. Dan is er werkelijk niemand (mogelijks komt dat door het weer op dat moment). Behalve als je houdt van drommen van mensen, dan schijnen juli en augustus echt perfect te zijn.
Doeg.
OH ja, misschien nog één ding.
Als je al lang verlangt naar een foto van je lief die op een rots poseert al was hij een brandweerman. Eén bestemming: Schotland.
