Twee kg erbij.
Dat weet ik doordat ik op de weegschaal ben gaan staan. Ik weet dat ik mij daar niet aan moet laten vangen. Maar ik ging er toch opstaan.
Stiekem wist ik het ook al wel de afgelopen weken. Ken je dat, dat kleren gewoon net iets minder tof zijn dan anders? En dat je botten gewoon net iets verder weg zitten? Dat er iets meer kussen is en iets minder scherpe randjes?
Ik wist het dus al wel. Maar ik word er toch niet blij van. Twee kg. Allez jom.
Nog eens. Gewoon zodat ge het echt beseft.
Anderzijds is het ook maar dat. En zijn er ergere dingen (huisdieren die overreden worden, Syrië, het Zikavirus) en moet ik dat/die (kilo’s) gewoon negeren. En blij zijn dat het DAT maar is.
Maar toch zijn er gedachten die door mijn hoofd gaan. Terwijl, ik ben 30. Ik ben nog al wel eens een kilo bijgekomen of afgevallen (gek trouwens, als ik twee kg zou afvallen, zou ik daar NOOIT iets over schrijven. Nee, ik zou gewoon de hele tijd met mijn prachtig goddelijk lichaam rondlopen. En niet vinden dat ik daar iets over te zeggen heb. Dat ook.) en ik weet dat dat niet belangrijk is. En dat mijn lief dat niet eens gezien heeft. Hoogstens gevoeld aan mijn billen. En dat dat zich waarschijnlijk vanzelf wel weer oplost. En dat ik vooral blij moet zijn omdat ik gezond ben en dat ik niet gegluut ben en al die redelijke dingen. Maar toch heb ik gedachten.
Ten eerste.
In kaas is dat heel veel. Twee kilogram kaas. Ik ben daar onlangs eens mee in contact gekomen. En man, dat is veel kaas. Misschien heb ik ook gewoon te dicht bij die twee kg kaas gezeten? En komt het daardoor?
Ten tweede.
Dat is bijna een baby. Ik heb bijna een extra mens gegeten aan hoeveelheid eten. Of ik moet er bijna een extra mensje afsporten.
Ten derde.
Zou ik op dieet gaan? Voor de allereerste keer in mijn leven? Nee. Dat ZOU IETS TE ABSURD WORDEN. Op dieet. Zot!
Ten vierde.
Zou het zijn omdat ik nu 30 ben? Dat mijn spijsvertering nu traag is? Zoals bij oude mensen? (of zijn het toch gewoon al die nootjes en halve zakken chips die ik de laatste weken heb gegeten?)
Ten vijfde.
Het is maar een getal. Het is maar een getal. Relativeer het. Relativeer het. Je bent gezond. Je bent gezond.
Ten zesde.
Kreeg ik maar een klein buikgriepke.
Ten zevende.
Ik heb niks om over te klagen. Ik heb werkelijk niks om over te klagen.
Ten achtste. Ik eet graag. Ik eet graag 80% gezond en 20% chips, chocolade, kaas, boter. En tenzij ik daarmee wil stoppen, WAT IK NIET WIL, ga ik moeten leren accepteren.
Alleen, misschien toch één dingske dat ik nog wil vertellen. Ik wil gerust twee kilo’s accepteren. Of tien kilo voor mijn part. Als ik daar ook werkelijk een voluptueus lichaam (dikke tieten, lees dikke tieten) voor in de plaats krijg. MAAR DAT IS NOOIT ZO. Dus de deal is: extra kilo’s, ok, zolang ik een deel handmatig richting borstzone kan duwen.
Het punt is dat ik niks heb om over te klagen. Ik ben bijvoorbeeld erg tevreden over mijn onderarmen. Echt mooi. Prijsbeestjes. En het punt is ook dat ik gewicht gezwets vind. En het punt is helemaal dat ik vrouwen die trots zijn op hun lijf, zoals deze en deze en deze, bewonder. En benijd. Want ik ben er nog niet helemaal. Zoveel is duidelijk. Ik wil mijn twee kilo kaas liefst trots tonen, in plaats van het ongelukkig in een oversized jurk te verstoppen.
