Leeg.
Het overkwam mij, jou, ons, de wereld.
Hebben we ooit zo dicht bij mensen zo ver van ons gestaan?
Of zo ver van mensen zo dichtbij? Ik denk het niet.
Ik ben leeg. Want de wereld die ik wil delen, wordt verdeeld.
Steeds opnieuw.
En ik heb daar niets in te zeggen.
VOL.
Ik ben leeg, maar ook een beetje vol.
Stilletjes.
Want naast zinloosheid, zie, hoor en voel ik ook veel liefde, warmte en verbondenheid.
Van dicht en ver.
Mijn buur bevindt zich overal ter wereld.
Mijn buur is Noord en Zuid.
Zijn vingertoppen raken de hemel niet, en dat is goed.
Mijn buur zijn voeten staan op de grond ——————————————————–
Met hem deel ik de wereld, we verdelen hem niet.
Mijn buur is warm van hart.
Mijn buur sluit zijn ogen en opent zijn handen.
Mijn buur bouwt. Hij vertrouwt. Dat is mijn buur.
Mijn buur ademt en voelt, dat is onze taal.
Onze harten slaan op hetzelfde ritme.
Dat is genoeg.
Hoezeer we soms ook willen, hoezeer we vandaag ook wensen, grenzen vallen niet meer te trekken.
En dat is goed. Want als we geen grenzen meer trekken, geen lijnen meer zetten, geen muren meer optrekken, dan blijft er gewoon één wereld over. Een grenzeloos bestaan. Eén dat wordt bevolkt door het mensen die vol zijn. ‘Vol’ van begripvol, hoopvol, zinvol, waardevol. En ook wel van voldaan, volmondig, volledig, en – waarom niet – vol au vent, en alle andere dingen in het leven die vol zijn. Want vol is hoop.
We spelden het lidmaatschap van deze wereld op ons hart.
Niemand kan ons tegenhouden elkaar graag te zien.
Niemand die ons dit kan afpakken.
Mooi en bijzonder geschreven……
Prachtig Zita. Dat is de spirit die ons verder helpt.
Dat zijn zinnen die zin geven
om het hoofd te bieden aan zinloos geweld.
<3