Een paar weken geleden was het zover.
Ik ging naar een nieuwe gynaecoloog. Die eerste keer is altijd spannend.
En daarom had ik me op voorhand mentaal voorbereid dat deze vrouw mijn vrouwelijke delen zou gaan bekijken. Gewoon, ik ben graag voorbereid als het er écht op aan komt.

Nu, ik ga binnen in haar ‘bureau’ (‘onderzoekskamer?’/’kabinet?’) en daar staan ze, MET TWEE. Een vrouw die zich voorstelt als mijn gynaecoloog en haar stagiair. EEN STAGIAIR. DAT MOET MIJ WEER OVERKOMEN.

En geen vrouwelijke stagiair. Nee hoor, een mannelijke.
En niet oud en verrimpeld, maar jong én viriel.
En niet lelijk natuurlijk, maar knap, want lelijk was te veel gevraagd.

En dit lichaam hier wordt opslag onpasselijk.
En waar ik voor vrees, gebeurt.
‘Of ik het erg zou vinden als deze stagiair mee de consultatie zou volgen?’
Heel mijn binnenste schreeuwt: ‘JA, HEEL ERG, LAAT HET NIET GEBEUREN. JE WIL DIT NIET.’
Luidop zeg ik: ‘Euh, nee, dan zeker?’
Ik ben zo’n verrekte pleaser.

TOEME HE.

Maar zie, ik dacht aan hoe iedereen ‘nee’ zou zeggen (welke normale gezonde persoon zegt ook ‘ja’?) tegen deze dokter in opleiding, en hoe hij nooit iets zou leren. En dat dat dan ook mijn schuld zou zijn.
Dus ik zei dus: ‘Euh, nee zeker?’ Ik vroeg het eigenlijk. Omdat ik hen zo de kans gaf om het nog ongedaan te maken.

Waarop de gynaecoloog zegt: ‘ja, jij beslist hé’.
IK KRIJG NOG EEN KANS.
En weer stel ik heel mijn lichaam teleur door te zeggen: ‘ja dan hé?’

Zoals dat gaat bij een bezoek aan de gynaecoloog moet je onderaan al je kleren uitdoen. En moet je dan gaan liggen met je twee benen in die beugels. Het valt niet te ontkennen dat ze beiden goed zicht hebben op de kern van mijn vrouwelijkheid. Als Hitler zo’n goed zicht had gehad op Frankrijk, als die twee op mijn vrouwelijke delen, dan had hij den oorlog niet verloren. Ik zeg het je.

Maar soit, tot daar valt het allemaal nog mee.
Maar dan komt het moment op het einde van de consultatie waarop de gynaecoloog zegt: ‘En heb je nog iets te vragen?’

Hier was ik al van int begin bang voor. Want ik had inderdaad iets te vragen. En ik had op voorhand aan mezelf gezegd: ‘het gaat niet gênant zijn, die mensen horen zo’n dingen elke dag. En als je het nu niet vraagt, hebt ge er weer een jaar spijt van. En ook: zo’n consultatie kost 80 ballen. Haal dat geld eruit. KOMAAN’.

En ik zeg: ‘ja, eigenlijk wel.’

En ik voel al het bloed naar mijn hoofd trekken, terwijl ik vraag: ‘Hoe komt het dat ik soms zo’n gevoel X** heb in mijn……

En ik stop met praten.
Het lijkt alsof ik bloot op een podium sta voor duizend mensen.
Het is zover: EEN BLACK-OUT. Ik ben vergeten hoe ik in elkaar zit.

Na, een lange stilte zeg ik dan: ‘…. in mijn baarmoeder’.

En zij zegt: ‘je bedoelt je vagina?’

En ik zeg (totaal van de kaart, zenuwachtig, ik weet niets meer, ik denk dat ik zelfs niet meer weet welk geslacht ik heb, was ik nu een meisje? ja toch hé?): ‘ja, dat ding het dichtste bij de uitgang …’. En ik wijs naar mijn VAGINA (nu weet ik het wél natuurlijk).

Triest.
De gynaecoloog kijkt mij teleurgesteld aan en zegt: ‘je vagina dus’.
En ik zeg: ‘ah ja, inderdaad, dat’.

EINDE VERHAAL.
HOEVEEL ERGER KAN JE LEVEN WORDEN?
niet veel denk ik.

 

Enfin, ik kwam onlangs dit artikel tegen, en misschien valt het dan toch nog mee.
1. Volgens deze gynaecoloog is niets ooit gênant. Wat je ook meemaakt of te vragen hebt: ‘it’s happened to somebody else before’. Ik weet niet hoe het bij u zit, maar op een of andere manier vraag ik me ECHT af of er OOIT al iemand bij de gynaecoloog het verschil tussen haar baarmoeder en vagina is vergeten. Ik weet het niet. Ik vraag het mij af.
2. Deze vrouw noemt vagina’s: kleine zelfkuisende oventjes. Het is officieel. IK HOU VAN HAAR.

 

*Het gaat over een gynaecoloogbezoek. Dus op zich zijn die drie dingen nu ook weer niet ZO RAAR bij elkaar.

**Ik ga niet zeggen welk gevoel. Mijn collega’s lezen dit ook, mijn papa, allemaal onbekenden. Zijdezot.