Ik weet niet of jullie het al weten ,maar ik ga trouwen.
Mijn lief heeft dat vorig jaar toen we op een bankje op de pier van Coney Island (dat ligt in New York) zaten gevraagd. Hij had het gepland voor bij zonsondergang, maar iemand van ons twee moest plots heel dringend naar het toilet.  5 marginale café’s zonder toilet en een mét toilet later, zaten we geheel romantisch op dat bankje op de pier van Coney Island. Het schemerde.

Maar eigenlijk is schemering ook schoon.
Enfin, van het een kwam het ander, én nu gaan we dus trouwen.

Nu sindsdien, vallen mijn kleine kantjes heel hard op. Want nu besef ik dat niet alleen ik, maar ook iemand anders daar een heel leven mee verder moet.

En dan denk ik:

‘Oh nee, dit moet het lief, nog jarenlang tolereren, waarom wil hij dat?’

Ik overdrijf niet.
Hier is een een niet-exhautieve lijst van dingen die ik doe, die uiterst irritant zijn.
Daarom liefste, sorry dat ik …

1. ik mijn volle tas thee op het randje van de zetel laat balanceren. Ik besef dat dit om miserie vragen is, maar op een of andere manier belandt die tas daar steeds weer.
2. ik de koelkast volzet met kleine potjes, met allemaal belachelijk kleine restjes, omdat ik niets – WERKELIJK NIETS – kan wegsmijten.
3. ik de koelkast daarnaast ook niet echt regelmatig check. Zodat al die potjes met belachelijk kleine restjes beschimmelen. En we een koelkast krijgen met verschillende levende kolonies, die in die potjes leven. Jij vindt dat minder aangenaam. Ergens begrijpelijk.
4. ik jouw meest belangrijke documenten ‘opruim’.
5. en ik dan vergeet waar ik die opgeruimd heb (oeps, echt sorry).
6. ik mijn stinkende loopkleren in de traphal hang, zodat heel de gang naar mijn zweet ruikt (nvdr: het lief vindt niet dat mijn zweet lekker ruikt, da’s een beetje teleurstellend).
7. ik mijn tassen met theezakjes veel te lang dan smakelijk of aanvaardbaar is, in ons huis laat staan.
8. ik darmpjes heb die niet zo goed tegen kolen kunnen (bloemkool, savooikool, rode kool, youname it). En dat jij dan met mij het bed moet delen.
9. ik ondanks feit 9 toch steeds die kolen klaarmaak want dat zijn lokale, seizoensproducten in de winter. En ik wil proberen lokaal en seizoensgebonden te koken.
10. ik deken ’s nachts heel de tijd scheef trek, zodat jij die in je slaap heel de tijd moet rechttrekken. Ik heb gisterennacht een paar uur wakker gelegen, en man, jij maar heel de tijd dat deken terug rechttrekken. Dat moet echt vermoeiend zijn, sorry.

Sorry ook voor…

1. mijn elektrische tandenborstel, die echt zijn gelijke niet kent qua smerigheid. Ik geef dat toe.
2. mijn bovengemiddelde huil-frequentie.
3. mijn gewoonte om in slaap te vallen tijdens de film en dan te eisen de gemiste scènes terug te spoelen. Ik doe dat ook heel af en toe bij scènes waarbij ik niet oplettend genoeg was. Ik mis niet zo graag dingen, zie je. Het lief heeft het hier nogal moeilijk mee.
4. die open stift die ik had laten rondslingeren in de zetel. Per. Ongeluk. Echt waar.

 

Ik besef dat het een geluk is, dat het lief ondanks al die bovenstaande dingen en nog veel meer toch besloot op dat bankske in Coney Island een ring tevoorschijn te halen. Helemaal uit vrije wil.

Ik zei nog: ‘zot, da’s voor het leven hé’.
Maar hij zei gewoon: ‘ik weet het.’

 

Wat info over ‘Het lief’.

Het lief is grappig, geduldig, slim, en indrukwekkend gelukkig met de eenvoudige dingen des leven. Het lief noemt dit hier, emoshit, consequent een blog, en dan gebruikt hij in diezelfde zin ook nog het woord blogging. Verder is hij heel ondersteunend hoor. En hij ziet er een beetje zo uit.

Een beetje hé, ik bedoel, het is een TEKENING.

Waarom dan een tekening?
Omdat hij niet op de foto wil. Je kan dat flauw vinden, of je kan zeggen ‘die mens heeft principes’. Ik ga voor het tweede. Enfin, ik heb hem getekend, want in van die assissenprocessen gebruiken ze dat ook als ’truc’ als er geen foto’s genomen mogen worden. 🙂