Ik woon in Antwerpen tezamen met mijn lief en … niemand eigenlijk, nope geen katten, honden, noch kinderen.
Gewoon wij twee, in een klein huisje zonder tuin.
ZONDER TUIN? (dit ben jij)
Ja, zonder tuin. (dit ben ik)
Ah, maar dan wel met een terras? (dit ben jij nog eens, je vindt het gek dat we geen tuin hebben, begrijpelijk)
Nee, ook niet met een terras.
Jij: Ik bedoel, zoiets klein, waar je een stoeltje op kan zetten, een koer ofzo? (ik weet het, het is moeilijk te vatten)
Ik: Nee, ook dat niet.
Jij: Ah. (hier valt de conversatie stil, dat is niet erg, ongemakkelijk stiltes zijn nu ook weer niet zo erg)
Nu door al die vragen begint een mens zelf na te denken (je kent mij hé): ‘Ik heb inderdaad geen tuin’;’Misschien is dat toch een probleem?’ en ‘Da’s waar, waar moet mijn afval staan?’. Lap, bijna een existentiële tuincrisis. Maar toen heb ik mezelf gekalmeerd en na een halve dag (het kan iets minder zijn) logisch nadenken, ben ik tot de conclusie gekomen dat de wereld mijn tuin is.
Ik leg het even uit:
- Een tuin is een afgesloten buitenruimte die aansluit op een huis.
- Mijn huis heeft geen specifiek afgesloten buitenruimte voor mij alleen.
- Maar mijn huis sluit wél rechtstreek aan op de wereld (eureka lampje invoegen).
- Daarom is de wereld mijn tuin.
Snapte? Dus alles is mijn tuin.
Een veld met een mooie bank langs de kant van de autostrade. Mijn tuin.
Park Spoor Noord, dat is wel vaak mijn tuin.
De tuin van mijn zus: mijn tuin.
De living van een vriendin (ja zelfs, binnenruimtes kunnen tuinen zijn, het gaat allemaal om de geestelijke toestand). Mijn tuin.
De dageraadplaats, ook een zeer degelijke tuin.
Deze plek, een paar maanden geleden mijn tuin.
Of deze plek, een jaar geleden mijn tuin. Aan-rader.
Toch nog een vraagske: mag ik uw tuin ne keer lenen?
Of ge moogt mij ook altijd in uw tuin uitnodigen.
Ik breng heerlijke wijn mee, uit één van mijn tuinen, wat kan ik zeggen.
En wie weet schrijf ik er hier nog wel iets over.
Want vergis je niet, het feit dat ik geen vastomlijnde tuin heb, betekent niet dat ik niet van tuinen hou.
Wat is er dan aan de achterkant van je gelijkvloers?
Zijn daar geen ramen?
Staat daar meteen een ander huis?
Intrigerend, zo’n tuinloze situatie.
Je mag steeds in mijn tuin komen vertoeven of camperen.
Hij is 50 are. Dat is soms ook een probleem.
Nee, daar zijn geen ramen! Dat is gewoon een totaal blinde muur. Raar hé? En het triestige is: daarachter zit een tuin! Alleen, die is niet van ons. Ons huis heeft zich ooit in zijn geschiedenis zwaar laten schuren wat betreft het uitdelen van stukken tuin in Borgerhout. 50 are: dat is een wereld op zich. Ik hoop ooit eens af te kunnen komen naar jouw tuin. 🙂