Ik schrijf je.

Omdat het moederdag is.
Maar vooral omdat jij mijn mama bent, en ik dat ongelofelijk vind.

Eigenlijk zou ik dit hier het liefst doen op een andere dag.
Want ‘moederdag’ is zo cliché.
Zelfs kinderen die hun mama niet (dol)graag zien, doen iets voor moederdag.
Zelfs kinderen die nog niet eens weten dat het moederdag is (alle min 4-jarigen op deze aarde) doen iets voor moederdag.

En je weet mama, ik heb het zo niet voor cliché’s en soortgelijk.
Ik word daar opstandig en licht onpasselijk van.
Maar tegelijkertijd weet ik – hoewel jij dat natuurlijk noooooit gaat toegeven – dat jij heel de dag stiekem toch een beetje zit te wachten tot wij (je 3 dochters, of tenminste één ervan) je verrassen met een bloempje, kaartje, cadeautje én vooral onze LIJFELIJKE AANWEZIGHEID.

Dus daarom, toch een boodschap op deze dag.

Van mij voor jou.

Niet omdat het moederdag is.
Maar toch ook wel een beetje omdat het moederdag is.

Mama.

Je bent een maffe gekkerd.
Daar moeten we gewoon eerlijk in zijn.
Het heeft geen zin om het tegendeel te beweren.

Je hebt nooit veel met ons gespeeld,
maar ons des te liever gezien
(liefst van op afstand, jij in de zetel met een boek, wij rustig in de tuin, op ons eigen).

Je hebt vaak zoutloos eten gemaakt,
maar dat heb je mooi gecompenseerd met kleurrijke koosnaampjes
zoals molleke, knolleke, zolleke, zoetje, zitje – en dat zijn er maar een paar.

Je blonk niet uit in aanwezigheid op mijn volleybalmatchen
maar je hebt wel urenlang met mij de meest afgrijselijke schooltaken gemaakt.
Schooltaken die ik, perfectionist zijnde, perfect wilde uitvoeren.
Jij had daar geduld voor.
Echt waar – ik had mezelf al lang in de Schelde gesmeten.

Mama, dankzij jou weet ik ook hoe laat het is (die klok lezen is verdomd moeilijk),
en ik weet nu ongeveer wat links en wat rechts is.
(je moet gewoon met je duim en wijsvingers een L maken, wat écht een L is, is links, voilà)

Mama, je was er op alle belangrijke levensmomenten die alle kinderen en jongeren doorgaan
maar belangrijker, je was er ook bij alle onbelangrijk momenten:

1. bij mijn eerste lelijke tekening,
2. terwijl ik er voor de eerste keer in slaagde op een borduur te fietsen (zotte prestatie, uren op geoefend)
3. die zot grote puzzel van 1000 stukjes die ik ooit maakte
4. mijn collectie ‘natuurdingen’ die ik in het bos had verzameld,
5. het geven van mijn eerste spreekbeurt die 10 regels lang was en over ‘de egel’ ging
6. het maken van mijn tweede spreekbeurt over Finland en die ik toen ze af was, vergat te saven (in de tijd deed ‘Word’ nog geen automatische saves, fok da)
7. het samen urenlang proberen repliceren van versie 1 van mijn preekbeurt over Finland

Je was er soms zelfs als ik niet per se wilde dat je er was.
Net voor ik mijn huidig lief wilde binnendoen,

maar soit, dat maakt niet,
want jij hebt mij opgevoed en graag gezien, én het is allemaal goed gekomen. 

xx

je knolleke/molleke/zolleke/zoetje/zitje