We zitten een maand ver in de zomer. De eerste belachelijk warme dagen hebben we gehad. Dus staan de posts de komende maand in het teken van vakantie (van in uw blote poep gaan zwemmen, tot zelfgemaakte limonade en boeken in één keer uitlezen). Want dit is onze site, dus wij mogen dat beslissen. Als het thema vakantie is, dan kunnen we niet achterblijven met  een artikel over gedeelde vakantieherinneringen, want oh ja, die hebben wij, gedeelde vakantieherinneringen (wij zijn zussen maar dat was waarschijnlijk wel al duidelijk. Toch?). Het wordt spectaculair, beloofd.

Vakantieherinnering 1

Wij gingen vroeger naar Ardennen op vakantie. Jaren aan een stuk waren de Ardennen onze vakantiebestemming. Dat feit op zich is eigenlijk al een tragi-komisch novelle waard of een eigen televisiereeks. Maar wacht tot je hoort wat wij daar deden in de Ardennen.

Wij hadden op vakantie 1 hoofdactiviteit om de uren in de vakantiedag tussen de maaltijden (want we weten allemaal dat vakantie om de maaltijden draait) te overbruggen. En dat was (hou je vast): wandelen.

Een maaltijd, of eerder: alleen een sandwich eten.

 

 

Wandelen dus. Want wandelen kan vanaf 3 tot 63 jaar. Wandelen is goed voor je. Wandelen is goedkoop en eenvoudig (gewoon een goed paar benen, 1 persoon met een stafkaart (Dag Nonkel Jan!) en een K-Way en je bent gesteld). Wandelen kan verder je zo lang rekken als je wilt.

 

 

 

Ok. De context is duidelijk hé. Onze vakantie bestond uit bbq’en (ook als het regende, en het waren de Ardennen, dus het regende bijna altijd) en wandelen (ook als het regende). Nu, en hier komt de herinnering.

We zijn aan het wandelen, en je moet weten: onze wandelingen duurden altijd best lang (we hadden natuurlijk korte beentjes, dus dat plaatst het wel lichtjes in perspectief). Maar wij namen verder ook nooit iets mee op wandelingen. Ik moet zeggen: tot mijn 7de kende ik het concept van een ‘versnapering onderweg’ niet. Ik wist niet dat andere families snoepjes, of van die appelsapbrikjes of koekjes meenamen op wandelingen om dan pittoresk op een boomstronk in het midden van de wandeling te stoppen, én te genieten van die welverdiende versnapering.

Natuurlijk kwam er op elke wandeling altijd een punt waarop wij moe zijn, én het wandelen beu zijn. En dan zei onze papa altijd het volgende (hou je vast, dit is echt WERKELIJK GENIAAL): ‘Ok. Doe je ogen dicht’. Wij doen onze ogen dicht. En dan zei hij zachter: ‘Beeld je nu in dat er een zuur beertje smelt op je tong’. En dan doen wij dat, want wij zijn braaf. En dan was het opgelost. En wandelden wij verder. Tot Sara na vijf minuten zei: ‘ik ben toch nog altijd moe..’.

Vakantieherinnering 2

Ze bouwt een beetje verder op de eerste. We zijn weer op wandeling. De wandeling heeft al een hele tijd geduurd. Onze kleine beentjes worden moe, en we zien ons vakantiehuis nog niet ergens in de verte opduiken. We worden ongeduldig (we zijn ook maar kinderen tenslotte). De beertjes-truk is al gepasseerd. We zijn nu echt aan het ZAGEN. ‘Papaaaaaa, wanneer zijn we errrrr?’. Dus haalt hij zijn laatste reddingsmiddel boven. Hij begint (onafhankelijk van hoe ver we eigenlijk ECHT verwijderd zijn van ons huis) we zijn er bijna te zingen. En wij vergeten alles. En denken dat we er bijna zijn. En wij houden dat lied zeker een half uur vol, ook al duurt dat misschien 30 seconden. Want wij zijn kinderen van de jaren ’80 en wij zijn echt totaal nog niet verdorven. Eventueel wisselen we ook af met ‘De Boom Staat Op de Berreg’ (en aan die boom daar kwam een tak, een twijg, een blad, …) of ‘Tien Kleine Visjes’. Liederen gekozen omwille van het feit dat je ze werkelijk u-ren kan blijven uitbreiden.

Vakantieherinnering 3

Kikkers vangen. Vooral van die kleintjes. Sorry, we zijn NOG ALTIJD in de Ardennen. Wij hebben nogal de neiging om ons levende wezens te willen toe-eigenen. Insecten vinden we niet interessant, maar alles van amfibie tot klein zoogdier willen we vangen en beschaven: wij ontdekken het sedentaire leven all over again. Zo is er ook een episode met kleine poesjes, waar we met grote stenen huisjes voor bouwen, waar we die katjes in proppen, katjes die we stiekem melk geven en chips en die we bijna letterlijk doodknuffelen.

 

Vakantieherinnering 4

Buiten spelen. Dat was geen voorrecht. Dat was een plicht. Een soort van full-time job. 9 to 5. Best wel heftig. Soms wat overwerken tot 6.

Vakantie herinnering 5

Zagen om een ijsje van de ijskar. Er nooit een krijgen. En elke avond terug proberen. Gewoon doorzetten. Ook al krijg je het nooit. Tot op 1 zomeravond, waarop de ouderlijke weerstand plots verminderd is EN WE ER TOCH EEN KRIJGEN, met twee bollen, op een hoorntje. Sara: pistache en aardbei, met bolletjes. Zita: chocolade en nog een aardbei, met discobolletjes, vanzelfsprekend.

Vakantieherinnering 6

De geur van vers gebakken brood. En koude melk. Mijn mama bakte zelf brood. In het schooljaar was dit niet altijd een voorrecht, want zelfgebakken brood hield ook in ‘zelfgesneden brood’. En een zelfgesneden boterham kan ONMOGELIJK zo dun zijn als bakkerbrood. Dus dat viel op. ‘Waarom heb jij zo’n dikke boterhammen?’. En ‘kunnen jullie geen écht brood betalen?’, waren vaak terugkerende thema’s voor ons tijdens de middagspeeltijd. Maar tijdens de vakantie waren er geen gemene kinderen, en tijdens de vakantie waren we gewoon thuis als mama nét brood had gebakken. We zeggen het nog eens: vers gebakken brood. En koude melk.

Vakantieherinnering 7

Elke avond aperitieven. Dat betekende bij ons: een portie chips en nootjes in een filterzakje. En onze tweede zus die alle filterzakjes voor het uitdelen checkt op eerlijke verdeling. Daarna begint een uitgebreid ruilproces, een soort van mini-economie waarbij tucjes, chipsjes en nootjes van eigenaar wisselen en niemand écht tevreden achterblijft.

Vakantieherinnering 8

Snoepjes voor de autorit. Wij krijgen nooit snoep. Enkel voor de autorit op weg naar het Zuiden van Frankrijk. En dan moest onze zus (de andere) altijd overgeven. Zeer slim en opvoedkundig van onze ouders.

Vakantieherinnering 9

Dutjes doen op de middag die onze mama ‘siesta’ noemt (want dat klinkt exotischer en dus meer als een vakantiegebruik dan als iets heel saais doen overdag). Ook al zijn we 10 en 14 jaar. En dan liggen we daar op onze kamer, in ons badpak, te wachten tot we weer in het zwembad mogen gaan spelen.

Vakantieherinnering 10

Meezingen met de cd van Bryan Adams die Sara net voor de reis heeft gekocht. En die elke rit opstond. We kennen nog altijd elk lied van buiten. Het is een van de eerste popalbums die het gezin binnensluipen. Tot de verzamelcd van Bryan Adams ons leven binnen kwam, waren we al jaren naar ‘Sensualité’ van Axelle Red of ‘Hè Hè’ van Jan De Wilde aan het luisteren. Dus die ene cd, elke dag, twee weken lang, dat was een verademing.

Vakantieherinnering 11

2 woorden. Spuitwater. en. Grenadine. Triestig. Maar hé, wij pakken wat we kunnen krijgen. Zelfs al is dat spuitwater met de vage geur van grenadine (NIET TE VEEL INDOEN). Heck, spuitwater zelf is al bijna een feest.