Sara ging me eigenlijk vragen stellen.
Maar toen had ze nooit tijd. Dus heb ik wat vragen voor mezelf opgesteld. Mooi zo, goed opgelost Theunynck. Het is een beetje als monopoly spelen met jezelf. Niet zo leuk als met twee, maar toch nog altijd best entertainend.

Dag Zita, hoe viel het weer mee?
Goed dat je het vraagt. Het weer was degoutant goed. Je-kan-het-je-zo-goed-niet-inbeelden goed. En het bizarre is: het was daar 42°C. Bij zo’n getal is de reactie van iedere weldenkende Belg: ‘WHAT TWEEËNVEERTIG GRADEN! Ge moogt het hebben.’ Maar ik wil het dus écht wel hebben, want 42°C in Marokko is geen 42°C in vochtig, warm België. BIJLANGE NIET. 42 graden in Marokko, is zoals 25 graden in België. Alleen, dat je wel veel mooier bruin wordt (echt, ik heb daar een soort van bruin aan overgehouden dat je enkel in Hollywood of bij perfecte mensen tegenkomt, niet normaal).

Marrakech, die stad. Wat zegt het?
Marrakech is prachtig.
Voilà, dat zegt het eigenlijk allemaal. Maar ik ga toch nog enkele dingen toevoegen, gewoon omdat kort en bondig zijn niet echt mijn ding is.

1. Marrakech is veel kleiner dan ik me had voorgesteld. Het is echt een kleien stad. Klein, maar prachtig. Er is een mooie oude binnenstad, met prachtige straatjes, pleintjes, en moskeeën (waar je niet in mag, en waar je dus stiekem moet binnengluren en van op een afstand naar moet kijken, maar soit) en prachtige oude huizen. Wij sliepen erin zo eentje.
   
2. Maar, en nu komt het, Marrakech gaat om de sfeer: om de smalle straatjes, om de oude meneertjes die op de stoep voor hun huis zitten, om de geur van lekker eten, om mannetjes die als businessmodel hebben: met een weegschaal rondlopen en mensen wegen, om fruitkramen waar je voor 50 cent een versgeperst sapje kan kopen, om een 17-jarige die een kar vol stukken ananas door de straat trekt die je voor 5 cent het stuk kan kopen.
   
3. Marrakech heet de ‘rode’ stad, een beetje eufemistisch, want eerlijk ik vond dat vooral een roze stad, maar ik weet niet of ze er daar klaar voor zijn om zichzelf de ‘roze stad’ te noemen.  Enfin, ik vond dat zeer schoon, dat licht roze.
   
4. Op Jemaa el-Fnaa, het grote centrale plein, worden de gekste dingen verkocht, er lopen ook mannen met aapjes die rokjes aan hebben, waarmee je op de foto kan. Dat is echt om dood te gaan van schattigheid (en heel zielig voor die dieren, sorry aapjes).
5. Marrakech, is prachtig roos, en prachtig zonnig, en prachtig goedkoop, met kei veel lieve mensen, die u wel met de glimlach afzetten, even goeie vrienden. Maar het ruikt daar ook wel een beetje naar pipi,. Dat komt natuurlijk omdat er veel mensen op straat leven. En de zon (42°C) in combinatie met al die pipi doet er geen goed aan. Het lief was op een bepaald moment overtuigd dat er gewoon een soort van plant stonk naar pipi. Maar we hebben dat opgezocht, en dat lijkt vooralsnog niet te bestaan. Dus misschien is het toch gewoon pipi. Dat is eigenlijk wel een logischere verklaring, dan planten die exact ‘de geur van pipi in de zon’ uitstoten.

Conclusie: Marrakech is als een lieve baby. Prachtig. Prachtig. Prachtig. En af en toe stinkt ze een beetje naar pipi.

Hoe waren de mensen? Raar, of toch vooral vriendelijk?
De mensen zijn extreem vriendelijk, zeker als je ze gaat betalen. Maar ik had ook echt het gevoel dat ‘vriendelijk zijn’ in hun cultuur zit. Vriendelijk zijn staat wel los van ‘eerlijke prijs’ bieden. Afdingen moet je sowieso doen. Maar als ge echt kei hard onderhandelt, dan geven ze uw aankoop met een even grote glimlach mee, dan wanneer ge u totaal laat schuren. Echt waar.

Ze hebben veel gevoel voor humor. Zie hier, Ibrahim, onze chauffeur in het Atlas gebergte.

Naast een schattig hamstertje, was hij ook de beste chauffeur die ik OOIT ontmoet heb. Serieus. Hij kon goed thee zetten. Maar hij was vooral goed in lachen. Ibrahim vond al onze moppen hilarisch, ook al sprak hij geen woord Engels. Toon we hem deze foto toonden, heeft hij zeker 5 minuten staan lachen, hij bleef wijzen naar Lorenzo’s haar.

Klampen ze je heel de tijd aan om dingen te kopen?
Ja, in zeker zin wel. Dat valt niet te ontkennen, maar als je vriendelijk bedankt, is de kous ook af. No hard feelings.

Plus, heel veel straatverkopers met lelijke Marrakech merchandising voor petten en hoeden en T-shirts spraken ons helemaal niet aan. Toen ontdekten we dat vooral Marokkanen zelf al die merchandising kopen. Dat is dus niet per se gemaakt voor toeristen. Hoe fantastisch is het dat die dat zelf kopen, een hoed met ‘Marrakech’ op? Omdat die zo trots en fier op hun land zijn. Ik werd instant gelukkig van deze ontdekking, en was ook blij dat ik niet zo’n lelijke hoed hoefde te kopen, omdat die verkopers toch een afzetmarkt hebben.

Het ergste vond ik ‘nee’ zeggen tegen mensen waarvan je weet dat ze het nodig hebben. Maar er is nu eenmaal maar zoveel brol dat je kan kopen. Het deed me nog maar eens beseffen hoe goed wij het hebben. En hoe’n zot systeem dat wij hier hebben voor zieken, ouderen, werklozen, babies… Daar moeten wij ECHT elke dag blij om zijn. Tegelijkertijd zorgt dat er ook voor dat ik geen spijt van elk ding dat ik te duur gekocht heb, of foutief gekocht heb.

Bijvoorbeeld deze sandalen.

Het lief noemt ze ‘schandalen’. Omdat ik te veel heb betaald, en omdat het lief ze verschrikkelijke monsters vindt. Nu ik terug thuis ben, twijfel ik zelf ook wel een beetje aan deze aankoop (maar spijt heb ik niet, want een oud mannetje in een dorpje heeft daar zeker een heel weekloon aan overgehouden). Ik denk ook dat ik gewoon nog de ideale gelegenheid moet vinden om ze aan te doen, en dan komt het wel goed. We moeten gewoon onze vibe nog vinden, de schandalen en ik.

Ok, laatste vraag, hoe zit dat nu met onderhandelen? Heb je enkele tips. 

1. Regel 1:  ga nooit zitten in een winkel, maak het je nooit gemakkelijk, dan moet je iets kopen.
2. Regel: 2: als ze je muntthee aanbieden, dan heb je sowieso een fortuin te veel betaald.
3. Regel 3: als ze je een cadeautje meegeven, dan heb je een fortuin te veel betaald.

Wij hebben ons op al deze manieren laten schuren. No biggie. Wij kunnen het missen, hopelijk komt het ergens mooi terecht.

Nog een leuke foto om af te sluiten.Hier zijn we leuk, en vakantie-achtig en prachtig.

En hier de realiteit, van de andere 99 % van onze vakantie.