Ik heb eigenlijk geen bucketlist. Ik heb wel een niet-officiële soort-van-lijst in mijn hoofd van dingen die ik ooit wel eens wil doen, gewoon, zodat ik niet chagrijnig op mijn sterfbed moet liggen kniezen.

Maar de laatste tijd heb ik een paar dingen gedaan, die ik nooit eerder deed, waarvan ik niet wist hoe ik eraan moest beginnen en die mij het gevoel geven alsof ik mijn lidkaart van de volwassen mensheid verdiend heb.

1.Een volledige kip klaarmaken

Mijn oma maakte soms een volledige kip klaar op familiefeesten, ik heb een paar herinneringen over een hele kip in onze eigen oven, dus mijn mama moet het ook gedaan hebben, maar verder zijn mijn ervaringen met volledige dieren in de keuken beperkt. Zeer beperkt. Maar grenzen zijn er om verlegd te worden. Dus kochten we op vakantie een hele kip. Biologisch. En die zijn echt super-heel. Met de kop-er-nog-aan-heel. Met de organen-er-nog-in-heel. En moest ik dat ineens googlen: ‘volledige kip klaarmaken’. (wat deden mensen die pre-google op vakantie gingen zonder kookboek en nog nooit een hele kip hadden klaargemaakt? Op instinct werken?). Ik stopte de poep van de kip vol met rozemarijn, look en een halve citroen (thanks Jamie), gaf het beest een uitgebreide peper-zout-olijfolie-massage, schikte haar hoofdje schoon naast haar billekes en stopte haar in de oven. En anderhalf uur later had ik gare kip en keiveel nieuw zelfvertrouwen. Ik zou het wel redden in de post-apocalyptische samenleving, dacht ik. Afgezien van het feit dat de kippen dan waarschijnlijk radio-actief zijn en de elektriciteit afgesloten en mijn slachtskills nog niet aanwezig. Ik zou het wel redden, nu ik een volledige kip gaar kon krijgen.

Het was de lekkerste kip die ik ooit gegeten heb.

2. Een vis vangen (om hem later op te eten)

Nog altijd op vakantie (avonturen dat wij daar beleefd hebben, hohoho) ontdekten wij dat de forellenboer op de markt ook een forellenvijver had. En dat je daar op niet-markt-dagen je eigen vis kon gaan vangen. Dat leek mijn lief een wonderlijk cool idee. Dus mochten wij met een hengel met een maïskorrel-uit-blik (vegetarische vissen zijn zo 2016) onze eigen forellen vangen. En ook dat vond ik redelijk zot. Dat ik daar met een bamboestok met een touw en een haakske met een maïske eraan een vis stond te vangen. Die nu nog leefde maar straks in mijn papillotte ging liggen. En ontdekte ik dat vissen hard spartelen wanneer je ze ophaalt. En liet ik mijn vis op het gras vallen. En probeerde die nog richting vijver te kronkelen. Sorry vis. Daarna klopt de forellenboer onze vissen dood met een stok. En haalde hij de ingewanden eruit. En had ik opnieuw het gevoel dat ik weer een tikje beter voorbereid was op de post-apocalyptische samenleving. Gesteld dat daar forellenboeren gaan zijn om mij te helpen. Anders mis ik nog wel wat skills.

Kijk, ik vang mijn eigen vis. Met een bezemsteel. En een rokje aan.

3. Ja zeggen op een huwelijksaanzoek

Ik was niet voorbereid. Ik had geen flauw idee dat het zou gebeuren. Ik zat ook niet al jaren te hinten dat het NU WEL EENS moest gaan gebeuren. In mijn hoofd dacht ik dat we ooit wel eens rationeel zouden beslissen dat het misschien wel slim zou zijn als we zouden trouwen en dat we dat dan zouden gaan doen. Maar plots luisterde ik naar de mega-ontroerende speech van mijn lief, die daar zat met een (pracht van een) ring en die zei: ‘dus daarom wil ik vragen of jij met mij wil trouwen’. En toen zei ik ja. En nu ben ik verloofd. Dat gaat mij trouwens geen bal verder helpen in de post-apocalyptische samenleving, maar het is toch tof.

Je zou ook kunnen stellen dat ik op vakantie mijn inner fifties-housewife heb leren kennen. In het licht van die realisatie heb ik mij alvast een overschort gekocht, zo een met knopkes vanvoor, die ik over mijn kleren kan aandoen, om vanaf nu elke dag van mijn leven de ruiten in te kuisen. Maar ik blijf VRIJGEVOCHTEN.

*Ik weet niet waar mijn obsessie met de post-apocalyptische samenleving vandaan komt.