eMoSHiT

Want ons leven is soms een puinhoop

Maar wel een hele mooie

more

Vakantieverhaal II: We laten komen wat zal komen, tenminste dat was het plan.

Zita Theunynck // maandag, 22 augustus 2016


We vroegen ons wijvenpanel ook naar hun vakantieverhalen. Vakantie levert lange verhalen op blijkbaar. Dus posten we een tweede vakantieverhaal, deze keer een verhaal van de derde Theunynckzus. De illustere Erlin Theunynck. Take it away, baby.

Door gastredacteur: Erlin Theunynck. 

We zijn 2012, Pieter en ik gaan eiland hoppen. We zijn vijf jaar samen, we zijn nog niet verder geraakt dan Italië.
Het is tijd voor iets avontuurlijks (aleh, in onze ogen hé).

We plannen niet al te veel (wat vooral mij veel moeite kost), onze vliegtuigtickets zijn gekocht, en onze eerste twee nachten in Athene zijn geboekt, maar verder laten we komen wat komen zal.

Eerste stop: Athene. Dat is een vuile en crazy drukke stad. Mooi dankzij haar kleine pleintjes. Indrukwekkend, omdat je het gevoel hebt dat je in een levend geschiedenisboek rondloopt. Maar ons hart gaat er toch niet veel sneller van slaan. We zijn blij wanneer we de drukke stad verlaten voor het eerste eiland.

Tweede stop: Serifos
. Onze boot vanuit de haven van Piraeus gaat vlotjes de haven uit, de tocht is prachtig, en bij aankomst worden we meteen ondergedompeld in de schoonheid van dit kleine eiland: hemelsblauw water, enkel kleine hotelletjes, restaurantjes en barretjes, en de prachtige bergen van het binnenland.

IMG_20160804_154234 (1)

We nemen onze rugzak en gaan op zoek naar een slaapplaats. Het is crisis in Griekenland dus veel hotels staan leeg of bijna leeg en geven dus fantastische deals aan de toeristen die op de wilde boef langskomen voor een kamer. Voor geen geld krijgen we een prachtige kamer met zicht op zee. We installeren ons en beginnen aan het eilandleven: de buurt verkennen, iets drinken, een beetje zwemmen en zonnen. Het is al snel avond en we kunnen kiezen uit een van de schattige kleine restaurantjes die allemaal een terras aan de baai hebben. Daar eten we onze eerste Griekse salade en kebabs.

IMG_20160804_154300 (2)

Als het kon, dan woonde ik in een Griekse salade, zo goed zijn die.

 

We slapen in een volledig witte kamer met de hele nacht het geluid van de zee op de achtergrond. Dat is ongelofelijk kalmerend, als je dat nog niet geprobeerd hebt, doen. Je zal wakker worden met een leeg hoofd en een ongelofelijke rust over je. Zo gaan er een paar dagen voorbij, wat we nog toevoegen zijn volgende elementen: ontbijten op ons eigen terrasje, gaan wandelen in de ongerepte natuur van het binnenland waar mensen ons heel vreemd bekijken als wij op het heetst van de dag voor ons plezier de bergen op wandelen. Het eiland is klein, na vier dagen hebben we het gevoel dat het tijd wordt voor iets nieuws.

IMG_20160804_154249 (1)

We pakken onze rugzak, gaan naar de kade, onze boot komt perfect op tijd aan  en we zijn weg richting Sifnos. Of tenminste, dat denken we toch…

De boot vertrekt, alles lijkt chill, al snel zijn we uit de baai en op volle zee, maar ergens begint een ongerust gevoel te knagen. Sifnos is toch de andere kant op? We gaan precies terug naar Athena? Hij zal zo meteen wel draaien. Toch? Voor alle zekerheid het scherm toch even checken.

Shit! Deze boot gaat terug naar Athene. Nu komt bij mij de paniek.

Ok, ik weet wel dat ik iets zei over een avontuurlijke reis. Maar ik hou eigenlijk helemaal niet van avontuur, zeker niet als het ongepland is. Ik roep: ‘Fuck, kunnen we er nog terug af?!’ (Nee, natuurlijk niet, het is EEN BOOT). Daar gaat die ongelofelijke kalm waarmee ik de voorbij dagen ben wakker geworden, de controle freak en minitieuze planner in mij krijgen tezamen een gigantische crisis. Mijn hart begint 10 keer zo hard te kloppen, en net op dat moment komt natuurlijk de “conducteur” voorbij.

We tonen onze kaartjes, zij zegt, uiteraard: “dit zijn kaartjes voor Sifnos, daarmee mogen jullie niet op deze boot.”
Waarop ik roep: “maar wij willen helemaal niet naar Athena, wij willen naar Sifnos!” (heel volwassen, allemaal)
Haar antwoord: “ja, dat zeggen ze allemaal, jullie zijn gewoon van die toeristen die met een goedkoop kaartje voor Sifnos de lange en duurdere trip naar Athena proberen te maken. En dan met excuses komen als jullie gecontroleerd worden. Ik ken het.”

En mijn stoppen slaan door. Mijn jarenlange angst voor onterechte terechtwijzingen wordt all the way waarheid en ik begin op slag, én zeer dramatisch, te huilen.

Enfin, helemaal de spirit van ‘we laten komen wat zal komen’, tenminste tot ik het niet meer aankan en toch moet huilen omdat er iets niet verloopt zoals ik gedacht had. 

Dat huilen hielp niet. De conducteur wordt zo mogelijks nog onsympathieker, en zegt: “het is niet omdat je nu aan het wenen bent dat je niet moet betalen hoor. Jullie moeten nieuwe kaartjes kopen!”

Mijn lief staat daar ondertussen onhandig naast die kwade conducteur en en zijn hysterisch huilende vriendin. Een beetje onhandig, maar ook zeer kalm (het moet gezegd). We hebben net genoeg geld om deze dure tickets cash te betalen. Dus hij betaalt de nukkige conductrice en probeert mij te kalmeren. Dat lukt een beetje. Ik blijf uiteraard nog wat verder snikken en zeggen dat het niet eerlijk is en dat we dit niet zo hadden bedoeld én dat we helemaal niet op deze fucking boot willen zitten. Dat weet hij natuurlijk ook, maar ja, ik moet het nog eens kwijt, dat is deel van mijn verwerkingsproces.

En zo geven we al ons cash geld af om 12 uur vast te zitten op een boot waarop we niet willen zitten.

En we eten het eten dat we in onze rugzak vinden, want voor eten op de boot hebben we geen geld meer.

Derde stap (eindelijk): ’s Avonds komen we aan in Sifnos, gelukkig ook een pracht van een eiland. En de volgende dagen kan ik weer spenderen aan helemaal tot rust komen.
Eind goed al goed dus.
Eiland hoppen in Griekenland is de max.
En: hoe chill zijn wij?!

 

 

Nog enkele andere kleine gebeurtenissen, mocht je geïnteresseerd zijn

We vallen in panne met onze brommer op Sifnos.
Op dag twee op Sifnos besluiten we een brommer te huren, we hebben allebei nog nooit met een brommer gereden, maar daar maken ze in Griekenland geen problemen van en al snel stuiven we door de bergen langs de mooiste plekjes van het eiland. ‘Wat een ervaring denk ik nog’. 2km verder vallen we stil en krijgen we de brommer op geen enkele manier meer in gang. 3 uur later komt er toch iemand van de verhuurfirma opdagen met een nieuwe brommer. ‘Wat een ervaring!’.

IMG_20160804_154338 (1)

Dit was toen we net vertrokken, en nog dachten dat dit een degelijke en veilige brommer was.


We zijn getuige van een brand op Ios.
We staan op ons balkon en zien een grote brand een paar velden zwart blakeren. We zeggen nog tegen elkaar: ’dat vuur, is dat normaal? Tjah, dat zal wel zeker. Ze zullen zoals vroeger een gecontroleerde brand het veld laten leegmaken om de grond zo terug vruchtbaar te maken he?’ Maar dan was de brand toch plots niet zo gecontroleerd meer en was er veel geschreeuw en paniek en niet veel daarna volgden de sirenes. Niet zo gecontroleerd dus.

We zijn getuige van veel dronken mensen op Ios.
Ook een ervaring op zich.

We zijn getuige van heel veel toeristen op Naxos.
Naxos is prachtig, prachtig, prachtig. Maar je moet al die pracht wel delen met heel veel mensen. Echt dé toeristen-reiservaring.

 

Zita Theunynck

Over Zita Theunynck

Zita schrijft als scenariste voor televisie. Voorlopig toch, met televisie weet je nooit. In haar vrije tijd, stuurt ze graag lange sms'en naar haar vrienden en probeert ze een recept te vinden waarmee ze zo'n blok tofu eindelijk lekker klaar kan maken. Of ze zit voor televisie pindanootjes te freten, dat kan ook. Zita heeft deze bio geschreven op de trein net voor ze moest afstappen. Ze hoopt dat dit niet opvalt.'

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.