Ik ben niet zo lang terug van 10 dagen Frankrijk. 7 dagen in de provence. 3 dagen in de Auvergne.
Je kan zeggen over Frankrijk wat je wil (‘Frankrijk is voor wie eigenlijk niet op reis durft te gaan’), maar ik heb het nog maar eens beseft, en laten we gewoon al onze snobistische vakantie-neigingen opzij zetten: Frankrijk is verschrikkelijk mooi. Punt.

 

In de Provence bleven we bij mijn ouders, zij hebben daar een huisje.
Het is belachelijk om het luidop te zeggen, maar ik ga het toch doen.
Het is heerlijk om daar te zijn.
Dat is thuis komen, en toch ook niet.
Want al onze rommel ligt daar niet. En we hebben daar geen eigen huishouden en to do-list.
Nog goed nieuws, er was geen wifi.
Enfin, ik kwam daar aan, en ik wist ‘dit is het’.

De dagen zijn mooi en blauw, en zonnig.
De nachten stil.
En er is de zonsondergang, een beetje zoals Thuis dat is voor vele Vlamingen.
Niet te missen. Maar dan beter uiteraard. Want hij is echt schoon.

Maar het allerbeste aan blijven in het huisje van mijn ouders, is dat we niets moeten.
We moeten geen stadjes te gaan bezoeken, want we hebben die allemaal al gezien.
We moeten de weg niet zoeken, want die kennen we.
We moeten geen winkel zoeken en boodschappen doen, want de koelkast zit vol.
We moeten niet op restaurant als we dat niet willen, maar het mag wel als we daar zin hebben.
We moeten geen avonturen beleven, omdat we ‘op reis’ zijn en veel geld betaald hebben om naar hier te komen. Het kan wél.
De plek waar alles mag, en niets moet.

En toch.

Ik had moeite om te genieten, om écht tot rust te komen, om mijn hersenen op pauze te zetten en te stoppen met nadenken.
Ik kon uitslapen, en nu was ik elke dag om 8 uur wakker, vanzelf.
Ik kan dat steken op het feit dat ik over zo’n 3 weken ging trouwen, en we nog niet echt wisten of er tafels zouden zijn en of er borden op onze tafels zouden staan.
Maar ik mag het daar niet op steken, want elke vakantie heb ik dat.
Eke vakantie besef ik hoe moeilijk ik het vind om in het moment te leven.

 

En ik weet carpe diem is echt zwaar overroepen.
Maar tegelijkertijd, ook niet. Snap je?
Ik zou heel erg graag zoals mijn lief, de verpersoonlijking van Buddha in Antwerpen zijn.
Maar ik ben dat niet, nog niet.
Ik kan niet goed in het moment leven,
behalve tijdens het lachen (dan ben ik gewoon één en zen met mezelf, de volle 3 seconden lang)
tijdens het eten (bij eten heb ik echt een zeer eenzijdige focus op het eten),
en zeker in 3/4de van de tijd dat ik seks heb (toch nog iets over seks).
Voor de rest dus niet.

 

Ik zou nu heel ongelukkig kunnen worden van deze gedachte.
Maar ik heb mijn eigen situatie efkes geanalyseerd.
En ik ben tot volgende conclusie gekomen
(ik heb er maar een paar nachten voor wakker moeten liggen).

---

Er zijn verschillende soorten genieten.

---

Dat. Beste dames en heren, is een aha-erlebnis van de mooiste soort.

Om specifieker te zijn, ik denk dat 3 soorten genieten zijn.
Beter nog, in 2 van de 3 ben ik eigenlijk best wel goed.

Ik ben relatief goed in prospectief genieten
Ik kan echt heel erg genieten van naar dingen uit te kijken. De helft van het plezier zeggen ze vaak. Ik vind dat niets gelogen. Prospectief genieten, ik heb het behoorlijk onder de knie en ik word er elke dag beter in.

Ik ben echt ziek goed in retrospectief genieten
Het hardst en best kan ik genieten door terug te denken aan dingen. Als ze daar Olympische spelen in organiseren, dan win ik die. U-ren kan ik daarmee doorbrengen. Gewoon terugdenken aan een bankje waar ik op vakantie eens heb opgezeten. Of aan een bagel-bakkerijtje in New York en aan hoe zacht hun bagels waren en aan die cream cheese op die bagels , en dan kan ik echt twee uur intens gelukkig zijn, omdat dat zo leuk was. Ik kan zelfs retrospectief geluk ondervinden bij dingen waarvan ik op dat moment geen geluk ondervond, zoals die ene mega grote ruzie in Malaga, nu denk ik daar gelukkig aan terug. Nu kunnen wij daar uren om lachen. Of bijvoorbeeld toen ik was aan het afzien toen ik een mountainbike-parcours ging doen met een gewone fiets, en  de weg plots wel heel mountainbikig werd en ik duizend what the fucks per seconde ervaarde en dat ook letterlijk uitte door te roepen:  ‘What the fuck is dees??!!”. Achteraf kan ik echt met veel warmte en genegenheid terugdenken aan dat moment. En dan ben ik trots op mezelf en dan geloof ik zelfs dat ik heel de wereld aankan, of tenminste met gemak de Tour de France uitrij. Enfin, om maar te zeggen, ik ben echt zeer goed in retrospectief genieten.

Enkel aan mijn momentaan genieten moet ik echt nog werken.
Gewoon alles loslaten. Niet nadenken over gisteren of morgen. Gewoon nu. Je kent dat wel. Een glas wijn. De zonsondergang. Mijn lief die bezweet rond mijn nek hangt (die is echt heel goed in momentaan genot).

Dus eigenlijk valt het allemaal best wel mee.
maar toch.

Hoe zit dat met jullie?
Zijn jullie wél goed in momentaan genieten?
Tips?
Iemand?
Toevallig?