Een van de meest wijze mensen die ik ken, zei ooit: ‘als ik een baby krijg, zal het een ongelukje zijn of het zal niet gebeuren’. Ze was van plan het volgende experiment uit te voeren: 100 dagen lang een streepje zetten op een blad papier met twee kolommen ‘ja’ en ‘nee’, als antwoord op de volgende vraag: ‘Wil ik vandaag een baby?’ Haar experiment is vroegtijdig stopgezet, want ondertussen is haar zoon geboren. Het mooiste ‘ongelukje’ dat je ooit hebt gezien.
Maar wat als ongelukjes niet snel zullen gebeuren?
Mijn babyfabriek heeft productieproblemen. Mijn eitjes springen niet, ze blijven lekker zitten waar ze zitten.
Dus de kans op een per-ongelukje is piepklein. De beslissing om een baby te krijgen extreem bewust.
Wat geen probleem hoeft te zijn, als je heel graag een baby wil. De moderne wetenschap staat te trappelen om vrouwen zoals ik te helpen bij hun kinderwens. Er zijn pilletjes en spuitjes en dan nog wat opties om babies te krijgen. Niet dat er garanties zijn, nee, het kan nog altijd zijn dat mijn lichaam nooit een baby wil.
Maar wat als je het niet weet?
Ik heb geen opborrelende hormonen en geen allesverterend verlangen om een kind te krijgen. Die klok, ik heb ze nog nooit voelen tikken.
Een baby hebben. Het zal wel leuk zijn, soms en het zal wel heel stom zijn, soms. Dat is wat ik denk.
Daarom heb ik een lijstje gemaakt. Dat heb ik geleerd van Rory Gilmore uit Gilmore Girls. Die lost elk dilemma op met een pro/con list.
PRO
1. mijn lief vader zien zijn (die gaat dat keigoed doen, ik weet dat nu al. Wat dan ook weer een contra is, want ik ga sowieso de minder toffe ouder zijn)
2. alle dingen die ik al ken nog eens opnieuw beleven vanuit het perspectief van een nieuwe mens die alles voor het eerst beleeft
3. niet meer enkel aan mezelf moeten denken
4. veel meer kunnen relativeren
4. zwanger zijn (ik heb nooit gedroomd of gefantaseerd over trouwjurken, maar wel over hoe ik eruit zou zien als ik zwanger zou zijn)
5. het kind schattige kleertjes kunnen aandoen (toch in het begin)
6. meebouwen aan de toekomst van de mensheid en hopen dat wij een goeie mens kunnen maken waar de wereld iets aan gaat hebben
7.iemand maken die gaat langskomen wanneer we oud en eenzaam zijn
8.een mens een naam mogen geven (ik vond dat bij een huisdier al leuk, laat staan een echte mens)
CONTRA
1. nooit meer uitslapen (en ik ben nu al zo moe)
2. niet meer enkel aan mezelf mogen denken
3. veranderen in iemand die ik niet wil zijn, omdat ik die baby zo graag zie dat ik bang word voor alles wat zou kunnen gebeuren, of omdat ik mezelf vergeet, of mijn lief.
4. altijd bang zijn omdat er iets met ons kind zou kunnen gebeuren (stikken in een snoepke, doodvallen van de schuifaf in de speeltuin, gekidnapt worden onderweg naar school, verliefd worden op een slechte man, met zijn fiets onder een tram rijden, HET.HOUDT.NIET.OP)
5. ons huis moeten verbouwen, want wij hebben geen slaapkamer over (of het kind laten opgroeien in een tent in de woonkamer)
6. zwanger zijn (wat als ik geen enkels meer heb, een megaballon word, één grote striem ben achteraf?)
7. een ziek/gehandicapt kindje krijgen en daar de gevolgen van moeten dragen en denken: fokfokfok, waarom moesten we een kind krijgen? En schuldgevoelens hebben en kapotte dromen en allemaal erge dingen.
8. het kind irritant vinden wanneer het er is en het keihard missen wanneer het er niet is
9. iemand op de wereld zetten in een kutwereld waar alles onzeker is, vuil is, onveilig is, kapotgaat
10. de verpletterende verantwoordelijkheid te dragen van een babymens in leven te moeten houden
11. de puberteit van iemand anders moeten meemaken én begeleiden
12. aanschouwen welke slechte eigenschappen van jezelf je hebt doorgegeven (neurotisch? sorry kind. glutenallergie? extreem sorry, kind. besluiteloos? SORRRRYY)
Oh nee, ik heb meer contra’s. Wil dit iets zeggen? Hoe zwaar weegt elk punt in zo’n lijst? En hoe weeg je ‘meebouwen aan de toekomst van de mensheid’ af tegen ‘nooit meer uitslapen’? Ze zouden daar een systeem voor moeten bouwen. Want ik weet het niet. Serieus, zelfs met zo’n pro/conlijst kom ik er niet uit.
Wat nu? Dat is het gevoel dat ik al een jaar voel. Wat moet je doen als je vastzit in ‘misschien’?
En hoelang kan ik nog wachten? En moet ik het dan toch gewoon maar doen? Of net niet? Biologisch had ik al tien jaar moeder moeten zijn. Wat als het op een bepaald moment écht te laat is? Wat als ik een kind krijg en daar toch spijt van heb? Hoe erg is dat: dat ik die ene moeder zou zijn die spijt heeft dat ze een kind gekregen heeft?
Ik ga dus een 100-dagen-lijstje beginnen.
Misschien kan ik daarna beslissen?
Doet iemand mee?
Is er nog iemand die dit voelt of heeft gevoeld? En hoe heb jij dat opgelost?
Awel, die doe mee! Als eeuwig twijfelende, bijna 30-jarige mede-Sara(h) wil ik de 100 dagen kwestie een kans geven. Ik hou u op de hoogte. Btw PRO 1. is keiherkenbaar 🙂
Ik twijfel niet, maar dat ligt ook niet echt in mijn aard. Mijn vriend en ik weten al verschillende jaren zeker dat we geen kinderen willen en twee jaar geleden (we waren toen 29) hebben we ervoor gezorgd dat er ook geen ongelukjes meer kunnen gebeuren.
Ik zou er precies vooral niet te vroeg aan beginnen. Hoe neem jij, als besluiteloze, normaal gezien besluiten? Als je 30 bent heb je nog wel even tijd om te twijfelen, he. Heeft je lief een bepaalde voorkeur?
Waw, wat een zotte beslissing. Ik neem mijn besluiten meestal door lang te wachten tot ik het weet. Maar dat is wat mij bij kinderen krijgen beangstigt. Je kàn te lang wachten en dan is het ‘nooit’. Dat is eng.
Herkenbaar! Ik heb ook geen springende eitjes en ook geen oermoederdrang. En toch heeft het lot enkele jaren geleden voor ’n cadeautje gezorgd, ondanks het feit dat ik de pil nam! Mijn cadeautje is nu al een flinke, energieke kleuter. Zo energiek dat we de eerste jaren het huis niet uitkwamen, en ook omdat we geen netwerk hebben waarop we beroep kunnen doen. Maar elke avond als we naar onze slapend jongetje gaan kijken, ben ik wel intens dankbaar. Ik probeer nu al elk moment vast te grijpen, want wie weet, zal ik zoiets nooit meer meemaken.
Als je voldoende ondersteuning om je heen hebt, is de keuze minder zwaar, denk ik. Je zal je leven van voorheen minder vaarwel moeten zeggen, want af en toe zal je kunnen genieten van enkele momentjes, avonden of weekendjes me-time of met z’n tweeën. Voor ons is dat een groot struikelblok, want we houden van reizen of willen bijv. graag nog es naar een festival. Daarom weet ik niet of we voor een tweede zouden gaan, want de opvangopties zijn nu al heel beperkt en zeldzaam. Helaas tikt de klok (ik ben geen 30 meer), en zo bewust een behandeling opstarten, gaat nogal in tegen mijn natuur als eeuwige twijfelaar. Lijstjes werken helaas niet bij zo’n keuze… want soms primeert het hart. Oplossing? Stoppen met de pil en afwachten of de ooievaar toevallig passeert 🙂 (en kijken of je teleurstelling elke maand toeneemt of niet)
Waw, wat een schoon en eerlijk verhaal. En chapeau! En ja, ik denk soms ook wel dat je laatste zin misschien wel the next step is :).
Wauw, ik vind het wel super dat je er zo goed over na denkt. Ik denk dat velen daar veel minder goed op voorhand over nadenken – maar meestal loopt het dan toch wel los hoor.
Ik herken je gevoel persoonlijk niet – ik weet al mijn hele leven dat ik kinderen wil en werd op een dag toen ik 23 was al wakker met het gevoel dat dat zo ráp mogelijk moest gebeuren – maar heb er dus wel begrip voor.
Niet te bang zijn, niemand weet op voorhand hoe dat zal lopen maar ik denk dat kinderen hebben bijna bijna bijna voor iedereen meer liefde brengt dan stress. Ofzo.
Misschien moet dat mijn nieuw levensmantra worden: “meer liefde dan stress”. Dat klinkt wel goed. En positief 🙂
Ook hier extreem eigenwijze eitjes, maar wel een duidelijke moederdrang. Daarom een kleine 5 jaar geleden geheel op eigen houtje beslist te stoppen met de pil om de natuur een kans te geven. Mijn lief kreeg het eerst Spaans benauwd, want die dacht natuurlijk dat er direct een baby zat aan te komen (zo denken mannen nu eenmaal). Toen na een half jaar bleek dat ik niet alleen niet zwanger was maar bovendien zonder hormonen weinig tot geen kans had zwanger te worden, ontpopte zich een duidelijke vaderschapswens bij hem. We hebben de natuur dan nog een half jaar de kans gegeven, maar mijn eitjes bleken echt wel van de meest koppige soort. Uiteindelijk hebben we een jaar met hormonen moeten proberen voor ik succesvol zwanger was en dat was echt niet plezant, maar als ik nu kijk naar wat er uit is voortgekomen dan was het mij dat allemaal dubbel en dik waard. Ik denk dat het heel goed is dat je er goed over nadenkt aangezien je medische voorgeschiedenis ook niet zo simpel is. Maar zoals iemand hierboven het ook al zei: uit de ontgoocheling elke maand als de ooievaar niet langs is geweest kun je ook al veel concluderen. Dat was bij ons toch zo. Het eerste jaar waren we eigenlijk heel chill, maar daarna was ik elke maand toch verdrietig als het niet gelukt was (misschien ook onder invloed van de hormonen…). Anyways, zwangerschap nummer twee kwam dan weer zo gemakkelijk tot stand dat ik denk dat mijn eitjes gewoon een schop onder hun reet nodig hadden ;-).
P.S. Hoe staat je vriend er eigenlijk tegenover? Wil die graag papa worden?
Die wil dat wel. ‘Ooit’. Dus dat is wel een ‘ja’ maar-dan-later-als-ik-groot-ben.
Ik zit in een omgekeerd schuitje.
Ben nog maar 24 en ook nog niet aan kinderen toe, maar ik heb wel al lang een fantastische en serieuze relatie met iemand die een stukje ouder is en GEEN kinderen wil (en ook niet van gedacht zal veranderen).
Of ik al dan niet ooit kinderen wil weet ik zelf niet zeker, maar familie en vrienden vinden dat ik dat al moet weten.
Anders moet ik iemand vinden die wel kinderen wil (En what the frick, ik wil nog niet zo’n volwassen keuzes maken!).
Bijna recht uit de Joepie zeg.
Prachtige en eerlijke reacties allemaal! Ikzelf ben sinds 1 jaar gelukkige mama van het schattigste meisje ook, en had een uitgesproken kinderwens, dus voor mij was het niet moeilijk om te kiezen.
Diegene die kiezen (of niet) voor een kinderloos bestaan, verdienen wat mij betreft ook heel veel begrip en respect.
Voor de twijfelaars vind ik de tip van My heel sterk: laat je on(der)bewuste spreken: stoppen met de pil, en als je teleurstelling elke maand toeneemt/afneemt, dan weet je het (een beetje beter)!
*schattigste meisje ooit bedoelde ik
Ik lees dit nu pas, maanden na dat je dit hebt geschreven.
Maar godmiljaar verdoeme – pardon my french – , ’t is lang geleden dat er iemand zo perfect verwoordde wat ik al maandenlang denk en voel. Echt boenk erop.
Dus ik kan alleen maar merci zeggen. Dikke dikke merci. Dat vat het zowat samen 🙂
Liefs,
Een fan van lijstjes en ondertussen ook van Emoshit.
Gij bedankt!
Dag Sara!
Goed dat je er zo bewust over nadenkt! Ik ben sinds anderhalf jaar mama van een droom van een dochter, en na het lezen van jouw tekst moest me toch iets van het hart. Effe mezelf kaderen: Wij wisten wel dat we ‘ooit kinderen wilden’, maar of dat dat direct – nu – meteen moest zijn, was minder zeker… Wij hebben dus ook de truuk met de ooievaar geprobeerd: En bam, direct zwanger. 🙂
Wat ik vooral onthoud van mijn zwangerschap is dat een kindje krijgen heel moeilijk te vatten is in rationele argumenten en pro-contra lijstjes. Toen ik zeven maanden ver was vroeg een vriendin mij om op te sommen wat niét leuk was aan zwanger zijn, – omdat ze zelf net met een té luid tikkende biologische klok zat. Ze werd er horendol van. Maar no probs, ik had contra argumenten genoeg! 😉 Ik was heel moe, vaak misselijk, mijn voeten waren gezwollen, mijn rug deed pijn, ik kon me ’s nachts niet meer omdraaien in bed zonder assistentie (true story. I felt like a whale.), ik was al tien kilo bijgekomen, en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik zag mijn vriendin tijdens deze eindeloze opsomming lichtjes bleek wegtrekken. Ze zei “Shit!! Hebt ge dan geen spijt dat ge zwanger geworden zijt?! Het klinkt vreselijk!” Ik schrok een beetje van haar reactie: “Maar nee, natuurlijk niet!! Zot!! Want zwanger zijn is.. ja… ik VOEL … ja, gewoon, die natuur… het is.. ehm… dat is toch MAGIE! ALLEZ!!” – Ik. kon. het. niet. uitleggen. Een kind krijgen is voor mij niet te bevatten in rationele argumenten. Ik kan wel proberen uitleggen wat een intens en magisch gevoel het is om een kind te hebben, hoe diep die liefde is, hoe groot uw geluk bij elk nieuw stapje dat ze zet,… maar de juiste woorden daarvoor bestaan niet. Terwijl er zoveel woorden om al die puur praktische, rationele argumenten in te vatten: slechte slaper, vaak ziek, opvang zoeken, snottebellen, pediater, crèche-rekeningen, huilen, kaka-pampers, … Al deze woorden zijn vlotjes van toepassing op mijn dochter. Maar weet ge hoe ik haar in mijn eerste zin aan jou omschreef? Als een droom.
Knoop daar maar eens een touw aan vast. 😉
TOTAL MINDFUCK dus 🙂 Maar je beschrijft het wel smakelijk. Je zou er bijna zin in krijgen…