Sinds een klein jaar is er iets met mij aan de hand. Tot ergens vorig jaar had ik een heerlijk geheugen. Geen perfect langetermijngeheugen, maar dingen efkes onthouden, daar was ik goed in. Ik wil nu niet pochen, maar daar heb ik echt AL mijn diploma’s mee gehaald. Ik was ook goed in mij dingen uit mijn kindertijd herinneren. En in onthouden wat mensen aan het zeggen waren terwijl ik iets anders aan het doen was. Dat heet officieel multitasken maar bij mij was het gewoon een kwestie van op record te duwen in mijn hoofd en dan had ik een opname die ik daarna kon afspelen en dan was ik toch altijd mee in de conversatie.

Wel, al die fantastische dingen hierboven, die zijn kapot. Eerst was ik in paniek. En liep ik hopeloos achter op alles. Ik zette NOOIT dingen in mijn agenda, want ik onthield dat wel. Ik luisterde vaak maar half, want ik kon dat toch terug afspelen. Dat was een droevige periode. Ook al omdat ik ervan overtuigd was dat ik ofwel een hersentumor had of heel vroegtijdige alzheimer of iets anders ergs aan mijn hersenen.

Eerst durfde ik dat ook aan niemand toegeven. Ik was gewoon de chaos zelve in mijzelf. Tot ik, huilend, aan mijn lief toegaf dat er NOG IETS mis was met mij (na glutenintolerantie, het syndroom van altijd mensen te onderbreken, rare pijn aan mijn duim, nu al grijs haar).
En hij zei:

Nu ben je zoals de rest van ons.

En wat blijkt, het is niet zo bijzonder, dit leven zonder mijn superpower. Niet bijzonder goed, niet bijzonder slecht. Ik vul nu braaf mijn agenda in, ik luister naar mensen zonder andere dingen te doen (meestal, ok? meestal!) en ik manage het leven. Horde 1 richting ouder worden: genomen. Nu nog leren om het waardig te doen, zonder freak-outs, huilbuien, extreem zelfmedelijden en een triljoen gemiste afspraken.

Tand des tijds: 1

Geheugen van Sara: 0