Waarom ik ‘ja’ zei.

 

We zijn op weg naar huis van onze huwelijksreis. We surfen via de wifi van Rome airport.
En het eerste wat ik lees is: BRANGELINA IS NIET MEER.

Mijn huwelijk begint.

Dat van twee anderen eindigt.
Zo gaat het vaak in het leven natuurlijk. Maar als je eigen begin nog zo pril is, dan voelt het einde van anderen plots monumentaler aan. Zeker als ze Brad Pitt en Angelina Jolie zijn.

 

Heel wat mensen vragen me ‘waarom ik ‘ja’ zei’.
Want trouwen, het is niet meer van deze tijd. Het is te zeggen: de romantiek van de dag zelf met de witte jurk, de ontroerende speeches, de licht genânte openingsdans, het teveel aan taart, en het feit dat wij meisjes in onze-betere-Oprah-zelf worden geschminkt. Enfin, een soort van vrolijke begrafenis (alles draait om jou en je goede kanten) die je zelf kan meemaken, dat is natuurlijk wél volledig ‘nu’.

Maar het huwelijk zelf, als in trouw-zijn-alle-dagen-voor-de-rest van ons leven, dat is vandaag minder vanzelfsprekend. Hoe graag we dat allemaal ook willen. Want wie houdt dat nog vol?  Als zelfs Brad en Angelina met hun zes kinderen er niet in slagen? En waarom zou je het ook doen? Want vandaag mag je samenwonen, kinderen krijgen én wilde en goddeloze seks hebben (vooral dat!), zonder te trouwen.

We leven in een tijdsperk van constante verbetering. We zijn allemaal constant op zoek naar NOG BETER. Op alle vlakken. Ik ben daar zelf ook schuldig aan. Ik twijfel over heel veel dingen. Over de grote dingen. Wat is het doel van mijn leven? Is dezen job nu wat ik graag doe? Hoe laat ik op deze aardbol iets achter van mezelf? Ben ik de juiste weg aan het bewandelen?

Maar ook over kleine dingen: Moet ik niet meer sporten? Of minder, want mijn borsten gaan hangen van al dat joggen (borsten maken 8-vormige bewegingen, elke paar seconden: ge kunt u voorstellen wat daar de impact van is). Enfin, om maar te zeggen: ik begrijp het. De rusteloosheid. De constante zoektocht naar iets beters. De twijfels.

 

---

Bij de liefde heb ik op gekozen om dat niet te doen. Voor één keer heb ik gewoon gekozen.
Ik vertel graag waarom ik in dit CRAZY echtscheidingstijdperk toch besloot ‘ja’ te zeggen.

---

Met het gevaar als een pretentieuze 84-jarige te klinken (nu al sorry): ik heb het gevoel dat heel wat jonge mensen vandaag niet meer durven te kiezen voor de liefde. De liefde die nochtans vaak recht voor onze neus staat. Ik ben zo blij dat mijn lief wilde springen met mij. Want liefde is vooral kiezen. En wij hebben heel hard gekozen voor elkaar. Dat alleen al zorgt ervoor dat wij een sterker koppel zijn. Dat onze liefde sterker is. De deur staat bij ons niet meer op een kier. En dat is niet alleen heel duidelijk. Het is ook rustgevend. Het is mooi. Het is heerlijk. Het is leuk. En ja, het is ook nog altijd spannend.

Maar de warmte die je voelt wanneer je beseft dat iemand helemaal voor jou kiest, en alle andere opties wegschrapt, is ongelofelijk. Net omdat die persoon dat niet hoeft te doen, hij KIEST ervoor om alleen voor jou te kiezen.

Ik haal mijn 84-jarige (Menneke, kgon tu zeggen hé) nog eens boven: Het is jammer dat we niet meer durven kiezen. Want door niet te kiezen, verliezen we niet alleen het gevoel ‘iemands keuze’ te zijn. We behouden tegelijkertijd ook een plekje voor falen. We trouwen niet, want we zijn nu wel zeker, maar misschien toch niet altijd. En zo bouwen we falen niet alleen in, ik denk dat we de kans op falen zo ook gewoon groter maken. En dat is (hoop ik) de kracht van het huwelijk. Dat ik er altijd aan zal herinnerd worden dat ik deze persoon nu zo graag zie, dat we kiezen om ook als het moeilijk wordt, toch te blijven. Stick it out. Ook als we elkaar beu zijn. Ook als we boos zijn op elkaar. Ook als de ene iets onvergeeflijks heeft gedaan. Ik ga ons verbond zolang proberen te beschermen, met alles wat ik heb. En ik weet dat hij dat ook gaat doen. Enkel en alleen wanneer alle liefde op is, eindigt een huwelijk. En eigenlijk vind ik dat de best mogelijke gedachte.

 

Heel wat mensen vragen me ‘waarom ik ‘ja’ zei’.

Hier is mijn antwoord. 

Omdat ik dankzij mijn lief geloof in de liefde.
Omdat ik dankzij hem geloof in mezelf.
Omdat ik sinds ik met hem samen ben, elke dag een tikje, gelukkiger ben, ondanks onnozel en minder onnozel verdriet, rare tegenslag en melancholische dagen.
Omdat het risico dat ik zou nemen door niet met hem te trouwen zoveel groter is dan het risico van het wél te doen.

 

De vraag is dus eerder waarom zou ik niet met deze man trouwen?

Zie wie wil nu niet trouwen, met een man die gelukkig is, als hij uit de jacuzzi hangt, chips eet en een gin tonic uit een plastieken beker drinkt?
En hij is de mijne.