In het leven zijn er twee dingen waarmee je hoerenchance moet hebben:
- dik, mooi haar*
- een goede stabiele jeugd met een gezellige thuis
En op vlak van dat tweede punt mochten wij onze pollekes kussen. Echt.
Toegegeven, onze vader was een beetje een ordefreak en hij wilde altijd graag gedichten voorlezen wanneer onze vrienden er waren (wat heel schaamtelijk was). En onze mama wilde niet veel buitenkomen, ook niet om naar onze sportwedstrijden te komen kijken én ze was gekend als een hele strenge, die haar eigen brood bakte (wat een serieuze crime tegenover kinderen leek te zijn in de jaren negentig, dus niemand wilde bij ons komen spelen).
Maar dat doet er niet toe, want wij weten nu: wij zijn opgegroeid in een topgezin. En daarom wensen wij alle kinderen dat toe. Daarom doen wij mee met de bloggersveiling van SOS Kinderdorpen. Maar belangrijker, ja, wij hebben daar voorbeelden van.
- Bijna elke woensdag waren er pannenkoeken (onze vader lust zelf heel graag pannenkoeken en zag in zijn kinderen een perfect excuus voor het onderhouden van zijn verslaving)
- Op vrijdag mochten wij ’s middags thuis gaan eten (niet blijven in-eten, een wonder!) en maakte papa croque-monsieurs (mama was er niet, dus we mochten zoveel ketchup als we wilden).
- Wij keken samen televisie, in onze pyjama. Onze ouders deden mee.
Wij zijn niet aan het lachen, omdat wij onze programma’s serieus nemen (verder zijn wij intern wel heel blij met deze gezelligheid). - Onze vrienden waren altijd, allemaal welkom. Baseline van onze familie was: ‘Er is nooit te weinig eten.’ En als er toch te weinig was: ‘Dan maken we snel nog iets.’
- Onze ouders waren schattig bij elkaar en leerden ons hoe je compromissen sluit, hoe je absurd maar liefdevol ruziemaakt en wat het is om elkaar graag te zien.
- In de week aten we gezond eten, maar vrijdagavond mochten we chipkes eten, en daarna waren het vaak frietjes en magnums als dessert (weer vooral, omdat papa ook magnums wilde).
- Wij hebben heel veel tijd met z’n drieën doorgebracht. Omdat vrienden niet zomaar mochten komen spelen.
Wat is dit? Gewoon, wij zijn aan het spelen (en ook, niet onze beste fase).
- Op zondag werden we wakker in een huis dat klonk naar klassieke muziek, rook naar zelfgemaakt suikerbrood en voelde als warme liefde.
- Onze ouders namen ons mee naar de bib, en lazen ons voor het slapengaan voor (tot we belachelijk oud waren, en we dit echt voor onze vrienden moesten verzwijgen)
- We mochten als 12-jarige kunst kopen, zonder begeleiding van onze ouders.
- Ze leerden ons wandelen (en bewegen tout court) tof vinden
- Sara haalde in het tweede middelbaar 1 buis (Latijn) en was daar totaal van aangedaan, waarop onze vader haar prompt vanop zijn werk een FAX stuurde, met de woorden: KOP OP. Een fax, gasten!
De fax in kwestie.
Enfin, wij waren soms zo graag thuis dat we andere toffe dingen niet zo tof vonden (zoals op café gaan en naar fuiven gaan en wild dansen tot diep in de nacht en kei veel pintjes drinken. Het had dus ook helemaal mis kunnen gaan met ons. Maar het is dus goedgekomen. Denken wij.)
En wij vinden dat alle kinderen dat verdienen. Het heeft ons een sterke basis gegeven en allemaal gereedschap om het leven aan te kunnen (we weten het, het lijkt soms niet zo, maar écht, wij kunnen het leven aan). Wij vinden dat het schoonste cadeau dat wij hadden kunnen krijgen en wij wensen dit alle kinderen van heel de wereld toe. En daarom dat we mee doen aan de veiling van SOS Kinderdorpen voor het Simbahuis. Een huis waar kinderen uit een gezin dat het moeilijk heeft terecht kunnen. Een huis dat ouders of kinderen die wat ademruimte nodig hebben, die ruimte geeft. Een thuis dat niet anders is dan andere thuizen, waar de kinderen naar school gaan, en ze daarna huiswerk maken, en samen eten en waar er ’s avonds naar tv wordt gekeken. Enfin, een prachtig initiatief dus. Daar wilden wij graag aan meedoen.
Wat bieden wij?
Het geschreven woord! Je kan hier bieden (!!).
Vind je het moeilijk om iets wat je voelt, denkt, wil in woorden om te zetten? Wij doen het voor jou: je huwelijksgelofte, een mail naar je baas, je bio op twitter: jij geeft ons de info, wij schrijven het voor jou, emoshit-stijl. Dus reken wel op mopjes, veel ongepaste hoofdletters en een hoop drama (behalve in die mail naar je baas, daarvoor zijn we serieus. ECHT. Pinky Swear.) Zo willen we op een mini-manier bijdragen aan een goeie thuis voor kinderen die minder chance hebben. Sorry, meer kunnen we niet. Dus bied gerust, als je zin hebt. Alle opbrengst gaat integraal naar SOS Kinderdorpen, ofcourse.
*Zita en Erlin hebben trouwens OOK dik, mooi haar. Sara heeft veel haar, maar het is niet dik. Of mooi. Het eitje en het zaadje waar Sara mee gemaakt is, waren niet voorzien van het mooie haar. Maar ja, het is ook MAAR HAAR. (Sara gaat dat op een t’shirt laten drukken)
