Ik denk nog altijd dat ik jong* ben, dat het jaar 2000 nog maar gisteren was en dat ik eigenlijk nog maar 20 ben.
Maar het begint mij stilaan te dagen dat dat een positie is die nog moeilijk vol te houden is.
Zie hier de rechtstreekse aanleiding. Ik las onlangs een artikel over een meisje dat met een zot dansproject bezig was, ik ben met een zot koffie-bar-project bezig (ook wel een koffiebar genoemd). Dat meisje zag er jong uit, toegeven een beetje jonger dan mij, maar nu ook weer niet zoveel. Dat meisje was gepassioneerd, zoals ik. En dan kwam het: in het gesprek kwam toevallig haar geboortejaar ter sprake. En hoewel je daar zo makkelijk over kon lezen, want dat was eigenlijk niet belangrijk, voor mij was het echt alsof er een soort BOM viel. Want dat geboortje was – hou u vast – het jaar 2000.
Ik besefte:
Er is nu een nieuwe groep écht jonge mensen. Hun geboortejaar begint met 20.. Het jaar dat voor mij gisteren was, is voor hun het begin van hun leven waarin ze al keiveel meegemaakt en beleefd hebben.
Er zijn dingen die ik heb meegemaakt, waar zij keihard mee moeten lachen of waarbij – van verbazing – hun ogen even groot worden als hun hoofd, net zoals ik vroeger moest lachen om zwart-wittelevisie, eindwerken die werden uitgetypt door mensen die goed konden typen (ik zweer het: mijn ouders lieten hun HANDGESCHREVEN thesis uittypen door een of andere student met een typtalent, CU-RA-ZY).
Die dingen zijn bijvoorbeeld:
- De Bibliotheek
In de lagere school ging ik naar de bibliotheek wanneer ik ergens iets over moest weten. Dan ging ik naar een bak vol kaarten, die alfabetisch gerangschikt waren. Stel dat ik iets wilde weten over ‘eenden’, dan zocht ik naar de letter E en dan zocht ik tot ik het woord ‘EEND’ vond. Achter dat woord stonden dan een reeks verwijzingen naar plekken waar informatie over eenden te vinden was. Als ik daar nu over nadenk, dan denk ik: shit, ik was een slimme negenjarige, dat ik dat systeem snapte en daarmee kon werken. Maar nee, iedereen was toen een slimme negenjarige want dat was het systeem. - Dactylo
In het eerste middelbaar heb ik, onder druk van mijn moeder, een heel trimester lang 1 lunchpauze per week in een donker lokaal doorgebracht, om mij te bekwamen in dactylo. Een uur lang sloten ze ons op en typten wij met tien vingers blind de volgende debiele dingen, op een typemachine;
fd fd fd fd jk jk jk jk
Ik herhaal: op een typemachine. In 1997. Ok, twee jaar later kwam MSN Messenger mijn puberwereld binnen en kon ik mijn blind-typen-vaardigheid plots goed gebruiken om te roddelen met mijn vriendinnen of om dramatische/mysterieuze quotes bij mijn MSN-naam te typen, in de hoop dat jongens mij dan intrigerend interessant zouden vinden. Maar toch: DACTYLO. OP EEN TYPEMACHINE. Allez, jong. Daar lachen die 20…kinders eens goed mee. - “Google, dat is een zoekmachine”
In mijn eerste jaar aan de universiteit schreef een professor bronnenonderzoek het volgende woord op het bord: GOOGLE. Met daarbij de woorden: Google, dat is een zoekmachine.
- sms’en
Mijn eerste gsm kon bellen en sms’en. That’s it. En sms’en dat was voor het ‘jong volk’. Onze ouders deden dat niet. Mijn mama heeft sms’en jarenlang mailen genoemd. En dan zeiden wij altijd zogezegd geïrriteerd: ‘sms’en mamà!’ (en (Stiekem vonden we onszelf gewoon heel cool).
Enfin, om maar te zeggen.
Er is een hele nieuwe generatie die de wereld aan het bestormen is en ons gaat verbazen en van onze sokken blazen. En hoewel ik dat mooi en interessant vind, is het ook raar om te beseffen dat ik daar niet meer bij hoor. Want ik dacht eigenlijk tot gisteren van wel.
En ja, ik weet het, ik ben nog jong, 31 is jong, maar het is niet meer jong jong, weetgewel. Zo van: ‘amai, die is jong’.
Gisteren stuurde een mama haar zoontje naar mij met de boodschap: ‘Ga dat eens terug aan die mevrouw geven’. Als dat gebeurt, weet je: ik ben niet meer jong jong. Maar ik klaag niet, laat dat duidelijk zijn. Ik ben gewoon niet meer JONG JONG. Ik ben soms een mevrouw.
Gelukkig heeft ooit iemand heel slim gezegd ‘Take it or die (young)’, dus I TAKE IT.
En iedereen van onze generatie kent de blik van zijn ouders op de telefoonrekening in den tijd van het inbellen om te internetten!
Ik ben vijfentwintig en ik heb dat al. Ik zie er uit als een achtienjarige blijkbaar maar op mijn werk noemt iedereen mij ook mevrouw. Dan voel ik mij oud jong. En ik ben niet oud vind ik. En innerlijk nog veel minder oud. Haha :p Ik had mijn eerste gsm in het derde middelbaar denk ik en dat was zo’n lichtblauwe gouwe ouwe Nokia. Die kon je een nacht buiten in de regen leggen en die leefde nog! Ik had het er laatst met mijn dertigjarige collega over dat wij (ik misschien nog iets minder als zij, en jij) dat echt meegemaakt hebben dat de gsm en het internet opkwamen en eigenlijk kunnen we ons nu niet meer voorstellen hoe dat vroeger dan ging als je iemand nodig had of bijvoorbeeld met een wegenkaart de weg moest zoeken. En dat je maar een half uurtje per dag op internet mocht want ’t was veel te duur anders.
Haha, oud jong. Dat is zo mogelijk nog erger!
Ik kwam vandaag één van mijn favoriete vriendinnen tegen en die was toevallig vandaag jarig: ze werd 58 vandaag. En zij vond: “ik voel mij nog superjong, want dat is nog laaaaang geen zestig”. Voilà. Denk daar maar eens aan.
Ok, vanaf nu begin ik mij alleen nog maar jonger te voelen. DEAL.