Vier weken vakantie, dacht ik. VIER WEKEN. ZO.VEEL.VAKANTIE had ik niet meer gehad sinds de zomer van 2007, vlak voor ik aan mijn eerste job begon. We zouden twee weken naar Frankrijk gaan en dan waren er NOG EENS TWEE WEKEN waarin ik alles kon doen waar ik al maanden geen tijd voor had gehad. Zoals thuis zijn in ons eigen huis, ergens naartoe vluchten en koffie gaan drinken wanneer de poetsvrouw kwam, alle administratie van de afgelopen maanden doen, alle foto’s uit de cloud halen (ik gebruik de cloud, ik leun op de cloud, maar tegelijkertijd heb ik werkelijk nul vertrouwen in die hele fokking cloud) en in foto-albums stoppen en afspreken met iedereen en alles in Antwerpen.

En die eerste week na twee weken Frankrijk was exact dat. Behalve die foto’s. Die zitten nog altijd in de cloud (komaan cloud, nog effe volhouden). Ik hield mijn goeie sportgewoonten vanop vakantie vol, ik vluchtte van de poetsvrouw, ik dronk veel koffie (boeh Zuid-Frankrijk waar de koffie sucks, yay Antwerpen waar de koffie mij ruïneert door zijn lekkerheid), ik leefde het leven.

Tot ik ergens in die week in paniek begon te geraken.

Ik moest nog maar in het station zijn en denken dat ik de trein moest nemen en ik raakte in paniek.

Ik moest nog maar denken dat ik mijn werkmailbox zou moeten openen en ik raakte in paniek.

Ik moest nog maar naar de radio luisteren (niet enkel de zender waarvoor ik werk, alle zenders) en ik raakte in paniek.

Ik raakte plots van alles in paniek. En tegelijk voelde mijn werk lichtjaren ver weg. Iets van een andere wereld, een ander tijdperk.

Dus plakte ik er nog een week vakantie aan. Want ik had gewoon meer rust nodig en ietsje meer afstand en iets meer ademruimte. Tot ik weer nog maar een paar dagen verwijderd was van mijn eerste werkdag en het hele paniekding gewoon weer opnieuw begon. En mijn vrienden en mijn lief mij naar de dokter stuurden, omdat ze goeie mensen zijn en niet zoals ik in complete waanzinnige ontkenning van mijn probleem leefden. Thanks friends!

Ik kwam bij de dokter en ik huilde half mijn hoofd eraf. En de dokter opperde heel voorzichtig dat ik toch wel een pietsie burn-out-symptomen vertoonde. En dat ik maar eens moest proberen om wat extra rust te nemen, een maand ofzo, want het zou kunnen dat het dan over was. Maar het kon ook van niet, zei ze er al bij. En ze schoof mij een vragenlijst toe.

Voor ik kon toegeven dat het niet zomaar overging, dat ik écht opgebrand was en niet gewoon moe, dat duurde lang. Ook al omdat ik mij bij een burn-out voorstelde dat het ‘licht uitging’. En mijn licht ging niet uit. Bij mij was het alsof ik een huis was met veel kamers, de meeste mooi, rustig en gezellig, maar plots besefte ik dat er nog een kamer was, waar alles mij bang maakte, mij in paniek bracht, mijn hart deed razen. En zolang ik negeerde dat die kamer er was en heel hard mijn best deed om de deur niet open te doen, voelde ik mij ok. Maar zodra ik de deur moest opendoen of iets in die kamer moest gaan pakken, ging het mis. En het idee dat ik 4 dagen per week de hele dag in die kamer moest zitten, was on-denk-baar.

En daar waren we dan. En met ‘we’ bedoel ik ‘ik’. En met ‘daar’ bedoel ik ‘in ziekteverlof, thuis, opgebrand’. En werd het duidelijk dat ik moest werken aan mijn eigen.

Hoe?

Stay Tuned Voor Deel 2, waarin ik moe word, meer moe dan ooit, niet meer kan slapen, behalve overdag op de zetel, heel veel moet huilen en ontdek dat ik vriendelijker moet zijn (voor mij, voor jou, voor iedereen).