Ouder worden is a bitch (RIP geheugen) maar het heeft zijn voordelen.
Een daarvan is: ik weet wat ik leuk vind en wat niet en ik kan mij daarnaar organiseren.
Een festival
Toen ik 16 was, ging ik naar Pukkelpop. Ok, ik had het toen al niet zo met kamperen en vuil zijn, maar Pukkelpop was PUKKELPOP en IEDEREEN wilde daar zijn, dus ik ook. Ok, ik had het niet zo met heel grote groepen mensen, met een kleine hoeveelheid wc’s, voor urenlang in het gras rondhangen met halfgare redelijk dronken mensen die ik nauwelijks kende, maar het was PUKKELPOP, weetjewel en we moesten mensen leren kennen en stoer zijn en LEVEN en hopen dat we de jongen van ons leven (of van de komende drie dagen?) tegenkwamen.
Ik ben zo blij dat ik nu eindelijk mag/kan/durf toegeven dat ik ongeveer 80% van de Pukkelpopervaring heb gehaat. Het feit dat een tent op een gigantisch kampeerveld nooit een goeie temperatuur heeft, de wc’s altijd smerig zijn, het voedsel niet te freten (of slecht geworden in de natuurlijke fermentatie-omgeving genaamd tent) en ongezond, de mensen rond je onbeschoft, boertig en harig, ik kan er eindelijk voor uitkomen: het is niet mijn ding. En ik hoef het dus ook NOOIT meer te doen, zelfs als mensen mij dan minder cool/leuk/interessant vinden.
En zo zijn er nog wat ervaringen die schijnbaar de meerderheid van de mensen geweldig vindt, maar ik eigenlijk stiekem niet.
Liggen op een strand
Een strand heeft te veel zand en te weinig van alle andere dingen (toiletten, schaduw, bomen, stoelen, …). Dat zand kruipt overal, meestal door de wind. Die is ook overal. En als die wind er niet is, dan is het te warm en er zijn GEEN bomen om lekker onder te gaan zitten. Er zijn geen toiletten, tenzij de zee zelf. Er is geen verkoeling, tenzij de zee zelf, maar die is ook het toilet, dus dat is het dan ook niet helemaal.
Concerten
Ik kan hier kort over zijn: bijna alle concerten waar ik moet rechtstaan, vind ik niet tof. Ik ben klein, de anderen zijn groot. De muziek is luid, mijn oren houden van stil. Concerten met muziek die mooi is, niet te luid en waar ik helemaal van voor mag staan of nog beter, mag ZITTEN (sorry, ja, ik ben 100, sorry) kunnen dan wel weer magisch zijn. Maar als ik rechtsta, niet kan zien en de hele tijd omvergepord wordt door een dikke man met een pintje in zijn hand, dan kan ik niet genieten van de muziek, dan kan ik er niet in opgaan, dan is er voor mij geen ene hol aan.
Niet of heel weinig slapen
Ik weet het. Het is rock&roll en stoer om uit te gaan tot de zon opgaat. En die keren dat ik totaal in the moment ben tot 3 uur ’s morgens: fantastisch. Helaas zijn die keren een mini-mini-minderheid. Ik denk bijna altijd: nu kan ik nog 9 uur slapen/nu nog 8 uur/nu nog 7 uur eeeeeen ik vertrek naar huis. Want slapen is belangrijk voor mij en dagen zijn toffer wanneer er een goeie nacht aan vooraf is gegaan. Vroeger sjokte ik dan moe achter mijn vrienden aan, terwijl die naar NOG een ander café gingen om 2 uur en dan naar de broodautomaat om ’s nachts droge witte boterhammen te eten en dan naar NOG een café en dan nog posters van het Vlaams Blok gingen vernielen onderweg naar huis. Terwijl nu denk ik: alle yolo’s en alle ‘slapen doe ik wel wanneer ik dood ben’ mensen, pluk gerust de nacht, ik lig ondertussen een plas kwijl te maken naast mijn kussen.
Oudjaar
Het is maar de vraag of mensen dat écht leuk vinden, of gewoon, net als ik, toegeven aan de druk van de samenleving die zegt dat we ons MOETEN amuseren, omwille van de kalender. Maar ik vind dat nooit zo leuk als ik dat zou moeten vinden.
Iemand die ik ken tegenkomen op straat
Ik weet niet waarom, maar ik vind onverwachte ontmoetingen, zelfs met heel leuke mensen, meestal lastig. Hoe lang moet/kan je praten? Wanneer is het ok om weer verder te gaan? Moet je eerlijk antwoorden op de vraag: hoe is’t? Als het een leuk gesprek is, is die andere dan in zichzelf aan het denken: shit, ik moet eigenlijk NU weg, maar hoe kan ik dat hier subtiel afronden? Om nog maar te zwijgen over oogcontact: vanaf welk moment moet je oogcontact vasthouden, hoe lang blijf je staren, wanneer mag je wegkijken? Ik vind dat stresserend. Ik vind het ook tof, maar meer stresserend.
Persoonlijk vind ik dit een stap vooruit in het leven. Tegen dat ik tachtig ben, ga ik er zijn, qua mezelf zijn. Voor een jaar of drie, want dan daarna word ik ongetwijfeld superdement.