Ligt het aan mij, of is het internet nog meer een emotionele rollercoaster dan ooit tevoren? De laatste weken (maanden, pakt) wisselen de hoopvolle en de moedeloosmakende berichten zich aan een razende vaart af. Met een duidelijk overwicht voor al wat chagrijn, haat en onrust is. Je zou voor minder je smartphone buitengooien, je social media-accounts deleten en het internet enkel nog gebruiken in de bibliotheek, af en toe. Ik word ongelofelijk mens-onzeker (dat is een raar nieuw woord, ja. ik bedoel: ik ben niet persoonlijk onzeker, maar wel als deel van onze soort, snapje?) van alles wat er gebeurt en wat er gezegd wordt en ik weet niet wat ik daarmee moet doen. Actie ondernemen? Mijn leven een andere kant opgooien? Mij vastklampen aan de sprankels hoop? Is dat naïef? Ik weet het niet.

Maar wat zeker is: hier zijn twee dingen van het internet. Eentje waar ik ontzettend boos van word, eentje waar ik blij (of pakt hoopvol) van word. Gewoon, om een uiting te geven aan mijn totale verwarring.

BOOS
Word ik van deze ongelofelijk misogyne achterlijke Poolse nurk. Ik heb het sowieso al moeilijk met mijn vertrouwen in politici de afgelopen maanden en dit soort schurken doet daar geen goed aan.

Diepdroef word ik ervan dat een land zo iemand afvaardigt om in een Europese instelling te komen zetelen. Diepdroef word ik van de formulering dat deze man ‘een boete of tijdelijke schorsing riskeert’. Ze zouden hem de fok uit zijn functie moeten ontzetten. Diepdroef word ik van het feit dat hij betaald wordt door Europa, dat hij een forum krijgt om zo’n dingen te zeggen. En nog diepdroever word ik van het feit dat hij met een glimlachje de repliek van Iratxe Garcia Perez aanhoort, terwijl je hem ziet denken: ‘Schreeuw maar, vrouwtje, ik beschouw je toch niet als een gelijke’. Hoe de fok kan zoiets vandaag nog gebeuren? En als hij dat denkt, dan is hij zeker niet de enige.

BLIJ

Word ik van de monoloog van Israëlische comedian Asaf Harel. Of misschien niet blij, maar wel hoopvol. En dan heb ik zin om mijn vuist in de lucht te steken en ‘YES YES YES’ te schreeuwen. Het geeft mij het gevoel dat het toch nog niet allemaal om zeep is, dat we, met een beetje medeleven, gezond verstand en minder angst dat ‘ze’ alles gaan afpakken wat wij hebben, best ver kunnen komen.

Dus is de vraag nu: moet ik alleen nog kijken naar die dingen die mij blij of toch tenminste hoopvol maken? Of is het even belangrijk om mijn ogen niet te sluiten voor alle dingen die nog niet goed zijn en die misschien slechter worden? En daar dan zelf heel droef van te worden, maar daardoor misschien ook ondernemender word, om dingen op te lossen? IK.WEET.HET.NIET.