Ik las iets prachtigs, over Amy Krouse Rosenthal. Misschien heb je haar extreem ontroerende essay in de New York Times gelezen? Daarin zoekt ze een nieuwe liefde voor haar man, omdat ze binnenkort aan kanker zal overlijden. En omdat ze haar man een prachtexemplaar vindt, met recht op nog veel meer geluk in het leven. Ik moet alweer bijna huilen wanneer ik eraan denk. Een paar dagen nadat haar essay gepubliceerd is, stierf ze. Ze was 51.

Amy Krouse Rosenthal was een schrijfster. Dat ontdekte ze tijdens een date bij McDonalds met haar drie kinderen. En nu heb ik haar ontdekt en wil ik alles van haar lezen. Het boek dat ik het meest wil lezen en ongelofelijk inspirerend vind, is ‘Encyclopedia of an Ordinary Life’. Daarin maakt ze, alfabetisch, een verzameling van haar leven, wat ze geleerd heeft, welke kennis ze opgedaan heeft, welke ervaringen ze beleefd heeft. En dat is zo schoon, zo klein en zo groot tegelijkertijd. En al is het maar alleen voor mezelf, ik wil ook zo’n alfabet maken. Hier. Letter per letter. Omdat kleine dingen zo groot kunnen zijn.

Ik was een angstig kind. Ik ben vaak ook een angstige volwassene. Dat is niet iets waar ik trots op ben. Ik zou liever onverschrokken zijn, een durfal. Maar voorlopig ben ik dat nog niet. Voorlopig ben ik een schrikschijter. Toen ik klein was, werden mijn angsten ingegeven door alles wat rond mij gebeurde: oorlog in Bosnië? Misschien zou het hier ook wel oorlog worden. Kinderen meegenomen door mannen in een witte bestelwagen? Bang voor elke bestelwagen. Boek gelezen over vampiers? Serieuze angst voor vampiers.

En mijn angsten zijn gewoon met mij meegegroeid. Nu ben ik bang om te falen in het leven, om later terug te kijken en te denken: meh, je was maar matig, bang dat ons dak opnieuw gaat lekken, bang om voor een publiek te spreken, om mijn mening te zeggen over moeilijke dingen omdat ik de kritiek niet leuk ga vinden. Bang dat mijn geliefden ziek worden, dat onze wereld naar de kloten is en dat ik niet genoeg doe om ‘m te redden.

Maar ik doe mijn best om als een dapper zalmpje in te zwemmen tegen de stroom van angst. Ik doe regelmatig dingen die mijn angstniveau de hoogte in jagen. Zoals workshops geven, nadenken over het worst-case-scenario van mijn angst (Dat is een goeie. Moet je eens proberen. Ons dak lekt? Wat is het ergste dat kan gebeuren? Dat het moet gerepareerd worden. Dat we dat niet kunnen betalen. Dat we moeten verhuizen. Dat we naar een kleiner, goedkoper huis moeten verhuizen. EN KIJK, dat is NIETS in vergelijking met mijn angst dat een lekkend dak betekent dat we dakloos op straat eindigen.) luisteren naar de niet-bange argumenten naar mijn lief (echt luisteren hè en niet doen alsof).

Maar ik geef toe, het is een dagelijkse strijd, die tussen mij en mijn angst. Eentje waarvan ik graag bevrijd zou zijn. Liever nog dan dat ik tien centimeter groter en 10 iq-punten slimmer zou zijn, zou ik onbekommerd of onvervaard zijn. Dan zou ik elk plan dat ik had meteen uitvoeren, zonder het op voorhand in mijn hoofd te saboteren wegens niet interessant, te saai of misschien-al-gedaan-en-beter. Dan zou ik mijn plannen met een helder hoofd kunnen bekijken, zonder het paniekstemmetje dat meteen alle slechte dingen roept.

Maar hé, dat is nu eenmaal niet het geval. Ik was een angstig kind, ik ben een angstige volwassene en waarschijnlijk word ik ook een angstig oudje. Maar dat betekent niet dat ik me altijd zo moet gedragen. Toch?

A: A+ is mijn bloedgroep. Toen ik dat ontdekte, leerde ik dat dat dezelfde is als mijn papa. Blij dat ik daarmee was, want uiterlijk ben ik een kopietje van mijn mama. Van mijn papa heb ik nog wel wat eigenschappen, maar niks dat heel duidelijk zegt: ‘IK BEN VAN U’. En dan was daar die bloedgroep. Een duidelijk, wetenschappelijk verbond tussen ons.