Een tijd lang thuis zijn en geen deel zijn van de wereld zoals daarvoor, is bevreemdend. En triestig. En raar. Vaak is dat totaal niet tof, want je krijgt er niet meer zelfvertrouwen door, je krijgt er geen voldoening van, je leert er veel van bij, maar niet zo op een leuke manier zoals wanneer je judo leert of leert programmeren ofzo. MAAR…er zijn ook een aantal dingen om écht dankbaar voor te zijn, om uw pollekes voor te kussen, dat dat allemaal zomaar kan, waar wij leven. En in mijn omgeving.

1; Efkes verloren mogen zijn

2; Tijd krijgen van de wereld

3; Netflix mogen uitkijken (vergiftigd geschenk, I kid you not)

4; Uw geliefden mogen helpen

5; Uw geliefden u laten helpen

6: Uzelf leren kennen

7: Niet bang moeten zijn dat ge uzelf ook nog eens in een financiële put gooit, terwijl ge uit uw mentale put probeert te klauteren

8: Mogen nadenken over wat ge dan wel wilt en serieus nadenken, niet zomaar efkes gehaast

En jongens, dat is een schoon cadeau. Een cadeau dat ik in het begin wilde teruggeven, weggooien, verstoppen onder het andere afval in de vuilbak, zoals de doos van een taart die je in je eentje hebt opgevreten of een lege zak chips (zeg niet dat je dat nog nooit gedaan hebt). En waarvan ik nu denk: ik had er niet om gevraagd, maar eigenlijk was dat een heel goed cadeau. Eentje dat je niet stil moet houden of verstoppen.

Dus danku samenleving, voor het cadeau. Danku dokters om mij te helpen, danku therapeuten om mij in de goeie richting te duwen, danku liefsten rond mij om met mij om te kunnen.

En nu, nu is het moment weer daar dat ik weer bij die andere categorie behoor. De groep van werkers, die ik de afgelopen maanden met afgunst maar ook argwaan bekeken heb. Ik die altijd ‘drukdrukdruk’ was en ‘kunnen we snel snel nog iets gaan drinken want straks…’ en niet gaf om een paar overuren meer of minder of wat lange weken. Ik kijk naar die mensen (en de Sara van een jaar geleden) en ik denk: o-ow. O-OW. Ik wil dat niet meer. Ik wil 1 ding tegelijk doen. Ik wil genoeg rust pakken. Ik wil geen slaaf worden van mijn prikkels. Ik wil mijn enthousiasme beschermen, zodat het langer vers blijft en niet na een paar maanden al stinkend uitgeput in een hoekje ligt. En daar ga ik hard mijn best voor moeten doen. Het voelt alsof ik een jaar uit een boek heb leren crawlzwemmen en dat ik nu aan een wedstrijd moet meedoen, zonder terug te vallen op mijn eigen aangeleerde schoolslag.

Ik moet alles wat ik de afgelopen maanden geleerd heb, toepassen. En dat maakt mij bang. Maar het is ook spannend. En ik heb er ook zin in.

70% goesting, 30% angst.

En daar zal ik het voorlopig mee moeten doen, denk ik. Ik voel me alsof ik na een eeuwigdurende, niet zo leuke grote vakantie voor het eerst naar het middelbaar ga en denk: ga ik dat wel kunnen? Gaan ze mij daar wel tof vinden? Ga ik genoeg hebben aan wat ik geleerd heb om het daar te halen? Anderzijds: toen verkeerde ik in een staat van blinde paniek omdat mijn zesdeleerjaarjuffrouw gezegd had dat mijn geschrift te slordig was om binnengelaten te worden op de middelbare school en die angst BEN IK TOTAAL VOORBIJ.

BRING IT ON MIDDELBAAR 2.0