Vijf jaar geleden kochten mijn liefste en ik een huisje in Borgerhout.
Een huisje dat eigenlijk niet veel meer was dan een paar muren (de rest was shit, dat mag je letterlijk nemen).

Ons huisje was sinds 2016 officieel af. We hadden een nieuwe gevel. We schilderden de laatste deuren en de gang. We hadden zelfs een ingebouwd boekenkastje in onze schouw en plinten (echt waar, dat is toch het hoogtepunt van volwassen zijn, een huis met plinten?). Ik had nooit gedacht dat we zover zouden geraken. Maar soit, we waren er. Het was heerlijk. Een volledig af huis, waar alles werkt, waar er geen stof was en waarin we vooral nooit of te nimmer moesten verbouwen. We hadden de tijd van ons leven (oké, ik had de tijd van mijn leven, het lief miste het verbouwen (zuurstoftekort bij de geboorte, denk ik)).

Maar soit, hier zijn we dus. We hebben een ander huis gekocht.
‘Waarom?’, zeggen jullie onbegrijpend (en terecht).
‘Nee, maar echt, WAAROM?’ (IK WEET HET)

Hierom.
Het lief verzamelde in korte tijd meer boxen en audiogerief dan de gezamenlijke organisatie van Pukkelpop. Zijn audiogerief was een soort van onkruid dat steeds verder kroop. Eerst werd de studio van Lorenzo voller en voller ( dat is een zolderruimte met een hoog plafond, en ja we schakelden de hoogte in).

Dan ging de gastenkamer eraan. Dan kwam de gang. Dan belandde er ook gerief in de Zitakamer (terwijl, de naam van die kamer zegt genoeg, boxen weten niet eens wat ze daar moeten doen, boxen worden daar gebruikt als voetensteuntje als Zita in haar zetel een boek aan het lezen is).

Dan besloten we ook extern uit te breiden door boxen te laten logeren in het atelier van Sara en Stan. En hoewel ik het niet wilde toegeven, want ik hou zoveel van ons huisje, werd ons huisje duidelijk te klein (voor de obsessie van Lorenzo). Ons prachtig huisje, zonder tuin, waar iedereen zo sceptisch over was, en dat niemand moest hebben, maar dat wij keigraag zagen en we door al die liefde veranderden in de meest prachtige zwaan (en ook wel door er shitloads aan uren in te werken). Maar dus, het is gewoon zo: ons huis is te klein voor Lorenzo zijn audio-waanzin.

Maar Lorenzo is, leeft en ademt zijn audio-waanzin. Dat kunnen we niet veranderen. En Lorenzo is ook mijn man, dat is officieel en kan niet zomaar teruggedraaid worden omwille van een paar boxen. We zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden (weliswaar met elk het recht op een eigen kamer, eigen vrijetijdsbestedingen en een onbeperkt aantal slows met mensen van het andere geslacht). Dus die audio-waanzin is ook mijn waanzin. Er was dus maar één oplossing: een groter huis zoeken.   

Dus zei ik eind augustus dat we stilletjes konden beginnen zoeken naar een nieuw huis. En uiteraard ging het allemaal veel te snel. Wij zijn als twee wilde poedels op de immobiliënmarkt. Je laat ons los en voor je het weet, hebben wij een huis.
Dus nog geen twee maanden nadat ik had toegezegd, hadden we al prijs. En nu zitten we hier met een nieuw huis. Dat huis is weliswaar fantastisch (het heeft zelfs een tuin, en dat was niet eens een vereiste, die kwam er gewoon bij) maar er is ook véél werk aan, waardoor we onze prachtige Zwaan moeten laten gaan.

Daarom hierbij een laatste Ode aan het huisje dat binnenkort ons huis niet meer is
(en dus eigenlijk ook een Ode aan onszelf, want wij hebben dat huisje zo prachtig gemaakt.)

Blijf nog even hangen, want het wordt hier DA BOM, met voor- en na foto’s (gelijk in de boekskes, maar dan beter).

Dus dit is voor.

De kelder. Die gaf het woord ‘goor’ voor mij echt een heel nieuwe dimensie.

(ik zei het toch: goor hé)

De slaapkamer voor ze onze slaapkamer was.

De Zita-kamer toen ze nog niet de Zita kamer was.

De badkamer. Prachtig.

Zolderkamer 1: al die spullen enzo hadden die allemaal gewoon achtergelaten: dat was heel vies)

Zolderkamer 2.

(de 6-jarige zoon van de vorige bewoners, genaamd Keano, heeft wel een bloeiende carrière als stand-up comedian voor zich denk ik).

de trap, die was toen al mooi, maar helaas helemaal rot en opgefreten door beestjes: wij hebben die met onze trap sowieso het grootste feestmaal van hun leven gegeven.

 

Een paar Instagram kiekjes van het lief tijdens de verbouwing

Gewoon om te bewijzen dat WIJ het echt opgeknapt hebben.

 

En dit is na.

Voor ik een huis had verbouwd, begreep ik niet hoe mensen diepe trots kon voelen over rare kamers in hun huis, zoals een kelder of een gang. Nu weet ik, dat was fout.
Dit is een prachtexemplaar.
(EN OOK, zo’n bakstenen-muur? Dat lijkt minder werk, maar vergis u niet, dat is kut).

(Klein, maar praktisch om te kuisen jong)

(Ja dat heb je goed opgemerkt, wij hebben inderdaad een douchegordijn met een Zebra op. Dat douchegordijn is het enige dat mij ’s ochtends toch nog enigszins vrolijk maakt, terwijl ik denk ‘als dit is hoe opstaan heel mijn leven gaat zijn, dan is alles werkelijk naar de kloten’.)

(Dat toilet hangt dus op, en het hoeft geen steun te hebben op de grond, dus je kan alle pipi-spatters op de grond gewoon gemakkelijk opkuisen, HOE ZALIG is dat?)

(In het echt is deze kamer echt een paleis, maar Lorenzo is erin geslaagd deze kamer uit zo’n rare hoek te trekken, dat het er als een kruipkot uitziet, sorry peoples).

Dit is de Zita-kamer. Die had een roze deur. Maar ik heb die weer wit moeten schilderen, want en ik citeer mijn echtgenoot ‘wie koopt er nu een huis met een roze deur?’ Ik denk nog altijd: veel mensen.

Op deze foto is Lorenzo ongelofelijk trots. Het is ook wel heel artistiek natuurlijk en het lijkt alsof wij een oneindig enorme trappenhal hebben.

Gewoon de gastenkamer, met een lelijk opgedekt bed.

Goeie na hé? ZONDER EEN ENKELE BOX IN BEELD…