Nog eentje om toe te voegen aan mijn lijst van complexen: ik slaag er zelden om in the moment te leven.
Het is nochtans iets waar ik ongelofelijk hoge en plezante verwachtingen van heb, van dat één zijn van tijd en plaats en mens (ik dan). Het is ook iets dat mensen in films constant voorhebben. Die mensen die in het moment leven komen dan scherp in beeld en al de rest is wazig. En de camera beweegt veel op en neer. Dat betekent dat die mensen middenin hun ding zitten. En dat ziet er ZO LEUK uit. Hoe heerlijk is het ook? Jezelf verliezen in iets, gewoon alleen met datgene bezig te zijn dat zich op dat moment aandient.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dat moeilijk vind. En dat ik heel boos ben wanneer ik iets beleef, dat ik dan exclusiviteit zou willen geven, maar dat het mij niet lukt. Zoals:
- een mooie zonsondergang op een prachtige plek (JA CLICHE, MAAR TOCH, ik denk aan u, Jordanië)
- een terraske met mijn lief met het juiste drankske op het juiste moment op de juiste plek
- het moment waarop je beseft dat iemand iets heel liefs voor je gedaan heeft en dat je dat ten volle wil beleven
- Een perfecte zomeravond met net genoeg alcohol en dansen en dat de wereld de perfecte temperatuur heeft en dat je geen jas moest meenemen
- het moment waarop je lief je ten huwelijk vraagt en je dat NIET doorhebt (waardoor ik nu ongeveer de helft van zijn prachtige aanzoek vergeten ben, sorry liefste, echt)
Dan zou ik niets liever willen dan enkel met dat ene ding bezig te zijn. Maar meestal werkt het niet zo bij mij. Dan is er iets aan die situatie dat mij doet denken aan iets anders, aan iets wat ik moet doen, wat ik beter zoù doen, wat ik had moéten doen. Heb ik mijn fiets wel op slot gezet? Hebben wij al een slaapplaats voor over twee dagen? Heb ik al een cadeau voor die vriendin die jarig is? Wat zei je net over een meneer op een brommer want volgens mij heb ik ook een grappig verhaal over iemand op een brommer.
En dan zit ik niet in het moment. Terwijl ik ervan overtuigd ben dat het leven mooier zou zijn wanneer ik wél in dat moment zou zitten.
Wanneer zit ik wel in het moment. Als er selfies getrokken worden. Helaas.
Maar dus niet op kei belangrijke momenten. Nee, dan denk ik aan de dingen die nog moeten, ik sluit al mijn andere gedachten die niet nodig zijn op dat moment toch niet af.
Waarom? Ik weet het niet. Omdat ik een zeurpiet ben, een angsthaas, een pretbederver?
We kunnen er niks aan doen
Ha! Kijk, ik kan er niks aan doen. Althans niet volgens dit artikel. Dat zegt: ‘We aren’t built to Live in the Moment.’
Waar komt het op neer? Wat ons onderscheidt van andere soorten is niet onze wijsheid zoals we onszelf altijd vertellen (ja, ik kijk naar u, mede homo sapiens) maar onze capaciteit om over de toekomst na te denken. Wij kijken vooruit. Dat zorgt ervoor dat wij in leven blijven en dat wij samenlevingen bouwen en dat wij talen spreken en op restaurant kunnen gaan. Eigenlijk, zegt de schrijver van dat artikel, zijn wij homo prospectus.
Wij hebben met z’n allen een collectieve fantasie gecreëerd waar we dapper in geloven en dat werkt ook. Ik was in shock. De schrijver van dit artikel heeft gelijk. Zaterdag bestaat niet. Op dit moment is er geen enkel bewijs dat het zaterdag zal worden en dat zaterdag iets échts is. En toch doen we allemaal rustig alsof zaterdag een gegeven feit is en maken we al onze plannen op basis van deze fantasie.
Overleven overleven heuj heuj heuj
De keerzijde van al dat toekomstgericht denken, is dat geloven in de toekomst er ook voor kan zorgen dat je je zorgen maakt over die toekomst. Iets waar ik zelf kampioen in ben. En hoe lossen we dat als mensen op? Door plannen te maken, door structuur te brengen in de chaos die de toekomst is. En wanneer doen we dat? Eender wanneer. Want dat heeft onze soort ons geleerd. Wij hebben overleefd door niet in The Moment te leven.
Wanneer je gedachten afdwalen, dan ben je vaak vooruit aan het denken, scenario’s aan het bedenken voor wat er mogelijk zou gaan gebeuren. En die vaardigheid is ons als mens al goed van pas gekomen, wanneer we moeten reageren op onverwachte dingen die gebeuren. We hebben dat scenario al eens laten passeren in ons hoofd en een reactie bedacht. En daardoor kunnen we sneller inspelen op dingen die gebeuren.
Je denkt hier misschien: amai die is vree in de moment. Maar toen was ik dus gewoon in slaap gevallen. Ik kan wel heel goed in the moment slapen. Dat wel.
Nu nog op lange termijn?
Ik moet toegeven, dit brengt mij een hoop gemoedsrust. En bewondering voor mijn hersens, dat ook wel. Het enige wat ik nu hoop, is dat we snel en hard evolueren richting een soort die niet enkel heel goed is in zichzelf op korte termijn in leven houden, maar dat we er ook in slagen om planeetgewijs, mensgewijs, samenlevingsgewijs verder vooruit te denken dan de volgende verkiezingen, onze volgende auto, onze volgende belastingaftrek en dat we onszelf niet gewoon keirap keihard aan het kapotleven zijn. MAAR DAT IS EEN ANDER VERHAAL.