Laat je niet om de tuin leiden door de titel van dit artikel, verbouwen is echt afzien.
Het is vaak niet snel vooruitgaan (want je hebt die dingen nog nooit gedaan, dus wat wil je ook).
Het is vaak met schamel, goedkoop bouwmateriaal en zonder ervaring urenlang aan iets prutsen, wat professionals vaak in een uurtje klaren met professioneel materiaal.
Het is rommel. Altijd meer rommel.

Het is altijd eerst achteruit gaan voor je vooruit kan gaan. En ik ga zo graag vooruit (deze ruimte was voor deze fase best wel mooi en ruim en ordelijk).

Het is vaak broddelen. Dat wil zeggen sukkelen. En opnieuw beginnen. En uzelf haten, dat ook.
Het is dit gevoel.

Het is geduld hebben. Jezus Christus Hallelujah. Een muur schilderen, dat is leuk. Dat is meteen resultaat. Een huis verbouwen, dat is voor de Moeder Theresa’s onder ons, zoals mijn lief. Mensen die zich belangeloos inzetten voor een hoger doel. Want ELK weekend zit je daar en heel vaak gaat dat helemaal niet vooruit of toch niet zo snel als je had gedacht.

Verwachtingen zijn a bitch.

Het is door dingen ‘heen kunnen kijken’. Want ‘ooit wordt het vast heel mooi’.
Het is uw vrije tijd weg zien glijden: een beetje als kijken hoe iemand heel-der flessen champagne in de goot giet, maar dan frustrerender. Want van champagne krijg je ooit nog wel genoeg. Terwijl ‘vrije tijd’, dat is gelijk het mooiste dat er bestaat op aarde.
Het is op zaterdag opstaan en het gevoel hebben dat uw tweede werkweek begint.

Het is (en dat is nog erger) op maandag opstaan en het gevoel hebben dat je geen weekend hebt gehad.
Het is frustratie voelen. Jezus. Ooit al eens de lijm van een trap geschraapt waarop jarenlang een vast tapijt heeft gelegen, waarvan de vorige eigenaars bij het kapotgaan van de desbetreffende tapis plain gewoon telkens opnieuw dachten: we smeren hier gewoon een nieuwe laag lijm op en smijten er dan weer een gore lap tapijt op, waar alle honden van de wereld hun haar op kunnen verliezen, super. Klink ik gefrustreerd? Goed. Dat was de bedoeling.

Maar niets is nooit alleen maar zwart, er is ook altijd wit.
Dus naast het afzien en de miserie, zijn er ook voordelen aan verbouwen: dit zijn ze.

1. ’s Avonds ben je heel moe en uitgeput en dan slaap je goed.
2. Je krijgt er armspieren van. Niet dat ik dit per se wilde, maar zie, ik ben weer een stap dichter bij het hebben van Madonna’s lichaam. En dat is toch een prestatie op zich.
3. Je appreciatie voor vrije tijd wordt weer wonderschoon en puur en echt. Net zoals de appreciatie van onze grootouders voor wit brood van de bakker en wasmachines zoveel echter is dan wij ons ooit kunnen voorstellen. Kijk, het is een schrale troost, maar je wordt er dus eventueel een beetje een beter mens van (tijdelijk effect).
4. Oneindig respect van andere mensen. Je ziet dat in hun ogen (geen idee wat je hier mee bent, maar soit, je hebt het toch maar).
5. Met wat geluk weet je nog waar je elektriciteitlijnen lopen en dat komt soms van pas.
6. Je hebt er geen plezier aan beleefd. Maar je hebt het gedaan. Je hebt een huis. En je kan erin wonen. En het heeft minder gekost dan een firma mannetjes die op een paar weken tijd alles zijn komen doen.
7. …. (Geen idee. Nee, serieus, mijn ideeën zijn op. Werkelijk geen idee wat er nog te zeggen valt in deze kolom).

Voilà, dat waren ze. Maar zien, ze zijn hier toch: bij benadering 6 prachtige voordelen aan verbouwen.

Soit. Dit artikel is er niet om je in een diepe depressieve put te storten.
Het is er enkel om een beetje evenwicht te brengen in het universum van verhalen over verbouwen, en mannen die beweren dat dit superleuk is en kei veel voldoening geeft.

Want laten we gewoon eerlijk zijn.
Met uw lief, een boek en een croissant op een pleintje in Frankrijk zitten is echt veel leuker.

Zeker als je ’s avonds een pizza mag eten die de kleuren van de vlag van Italië heeft. Dat zijn mijn favoriete dagen.

Wauw. Zoveel respect voor al wie tot hier is geraakt.
Daarom als beloning een paar foto’s van waar we nu zijn geraakt, een soort van semi-finaal resultaat.