Zoals beloofd. Het wederwoord van Machteld Hardy (dag mama!)

Om helemaal mee te zijn, moet je de speech van Zita en Erlin op het huwelijk van Sara lezen. Onze moeder was zo verontwaardigd over de beweringen die Erlin en Zita deden (en die Sara moest beamen) dat ze weerwoord eiste. En wie zijn wij om onze arme moeder, die ons zwetend en bloedend gebaard, gevoed en slecht gekleed heeft, ook maar iets te weigeren?

Take it away, mama!

Machteld:

“Het zal je maar overkomen. Eerst baar je die schatjes onder helse pijnen, daarna zwoeg je vijfentwintig jaar om die kinderen fatsoenlijk groot te krijgen, voorzien van een deftig diploma en allerlei nuttige skills zoals koken, poetsen, verstellen, strijken,… Met die skills springen ze selectief om. Sara en Zita zijn al lang blij als ze hun wasgoed netjes gevouwen krijgen en verstellen ( gaten in kleren maken, noemen wij dat. Sara en Zita) heeft geen van de drie in haar woordenboek staan, maar ze zijn wel prima koks en hun woonst is (meestal) proper. Enfin, je denkt : ”Die job zit erop. Mooi zo. Goed gedaan.” Je maakt je klaar om een lofrede van dank in ontvangst te nemen. En wat gebeurt er? Het mommy-bashen barst los.

Ik wil van deze gelegenheid gebruik maken om een paar alternative facts recht te zetten.

1) De magere melk: Sara heeft wel degelijk volle melk gekregen! Weliswaar gewone koemelk (waar je water aan toevoegde om het kleine maagje te sparen) maar alleszins geen magere melk! Ik geef wel toe dat ik niet gul was met de koeken in haar fruitpap, maar mijn kleindochter krijgt evenmin koeken in haar fruitjes. 

2) De haarkwestie: Sara heeft inderdaad een beperkt aantal jaren met een jongenskopje rondgelopen. Na haar eerste knipbeurt waren haar babykrullen verdwenen en schoot er vooral pluis over. De jongenskopjes-snit was de enige optie. Nadien heeft ze net als haar twee zussen een mooie carré gekregen. Blijkbaar werd die ook niet erg geapprecieerd. En ik was nog zo trots op mijn mooie dochters.

N.B. Ik heb zelf tien jaar met een jongenskopje (van de kapper onder de Boerentoren) rondgelopen!

3) Te grote kleren: oké, hier beken ik schuld. Ik kocht inderdaad een beetje op de groei. Net zoals mijn ouders met mij hadden gedaan (en ik was ook een trage groeier!). Niet dat dit als excuus geldt, maar blijkbaar werken opvoedingspatronen toch een paar generaties door (wacht tot hun dochters ook met een carré en een broek met een kleine omslag rondlopen).

4) Ten slotte: de boterhammen met confituur. Wat is daar in godsnaam mis mee? Elke dag begin ik met mijn geliefkoosde boterham met confituur en als ik rond mij kijk, zie ik talloze mensen (ik noem geen namen!) boterhammen met choco binnenslaan of hun boterhammendozen volproppen met boterhammen met confituur (witte boterhammen bovendien en voor die zware fout tegen de voedselpiramide heb ik mijn kinderen behoed). Ik wil ook eventjes vermelden dat mijn engeltjes heel hun leven zelfgebakken brood hebben gegeten, met gezonde granen en extra pitten. Nu gij!

Nu, ik besef wel dat Philip Larkin gelijk heeft. ‘They fuck you up, your mum and dad.  They may not mean to, but they do.’
Maar zoals het tweede vers zegt, is dat echt nooit mijn intentie geweest. Sorry kids, ik probeer het goed te maken met de kleinkinderen. Die krijgen boterhammen met kaas, kleren op maat en ik blijf met mijn handen van hun haar af. Beloofd!”

Oké. Mama, het is goed.