Het kind dat zou komen, is ook gekomen. Op 8 oktober werd onze zoon geboren, enfin, baarde ik hem. ‘Geboren worden’ klinkt als iets wat zomaar gebeurt en zo voelde dat niet. Zijn geboorte voelde als veel werk van zijn kant en minstens evenveel van de mijne, als iets wat wij samen gedaan hebben, niets iets wat ons zomaar overkomen is.

Maar dus, hij is er.

En woohoow, wat een waanzin. En het is niet dat ik niet wist dat het waanzin zou zijn, maar ik wist niet wat voor waanzin. Snap je?

EMOOTSIES

Ik heb niet gehuild toen onze zoon geboren werd, toen de vroedvrouw (shoutout naar vroedvrouwen in’t algemeen en in’t speciaal die van mij) hem op mijn buik legde, was ik vooral in shock en blij dat het gelukt was: HIJ WAS ERUIT. Ik moest niet meer persen, iemand was mijn aan frut geschoten onderstel weer bij mekaar aan het naaien, de baby had left the building.

Maar uren later, toen ik thuis met hem op de zetel zat, besefte ik dat ik voor altijd anders zou zijn. Alsof iemand een stuk van mijn vel had weggeschraapt en daar op regelmatige basis met koude of warme voorwerpen op zou duwen. Ik voelde alle emootsies. Ik voel ze nog. Elke mens is ooit als iemand zijn kind geboren, dus alle droeve dingen die iemand ooit zouden kunnen overkomen, zijn waanzinnig veel triester wanneer je zelf een kind hebt. Ik wil mijn kind alleen maar beschermen en ervoor zorgen dat niemand ter wereld hem pijn kan doen. En als ik dan denk aan de massieve hoeveelheid pijn die er in de wereld is, dan breekt mijn hart daarvan. Want alle mensen die pijn lijden, zijn het kind van iemand. Allez, zoiets, snap je?

Anderzijds was ik bevangen door een extreem voldaan en gerust gevoel dat alles exact was zoals het moest zijn. Ik zou niet completer kunnen zijn dan ik nu was. Iets van de cirkel die rond was en alle tekst perfect uitgelijnd ( of de menselijke evolutie had tot dit exacte moment geleid, mijn zoon).

MOEDER ZIJN

Ik was heel bang dat ik geen goeie moeder zou zijn. Of laat ik het anders zeggen: dat ik wel een goede moeder zou kunnen zijn, maar dat dat mij ongelofelijk veel moeite zou kosten. Ik dacht dat ik niet geduldig zou zijn, dat ik mijn kind saai zou vinden, dat ik nooit meer iets anders zou doen dan moeder-zijn en dat ik dat beklemmend zou vinden.

Misschien komen al die dingen nog, maar nu vind ik het heerlijk. Ik zorg graag voor mijn zoon, ik vind hem fantastisch en knap en de leukste ter wereld. Ik kan uren naar hem kijken en ik vind elk nieuw dingetje dat hij kan geweldig.
Heeft hij nu zijn hoofd naar rechts gedraaid?
Ja. het was zeker een bewuste draai naar rechts.
Wauw.
Oh my God, nu draait hij het ook naar links! 
Hij lacht. Hij lacht! Hij heeft echtentechtig gelachen.
Mijn zoon is een wonder, een lachend en hoofd-draaiend wonder en heeft al mijn verwachtingen over zijn hele leven nu al waargemaakt.

Ik kijk al op tegen het moment dat ik hem naar de crèche moet brengen, laat staan naar het eerste leerjaar of naar de luchthaven voor zijn eerste reis met vrienden alleen. OMG, wie ben ik geworden. (Ik ga mij herpakken qua retoriek, ik zweer het, ik word geen op hol geslagen moederdier. Maar serieus, de liefde is real.)

En ja, het is ook zwaar en een fulltime job en als hij eens een paar uur ontroostbaar is, dan ben ik ook moedeloos en wanhopig. Ik mag er niet aan denken dat ik al die zorg nu even fluks met een job zou combineren. En wanneer hij ’s nachts niet in slaap wil vallen, dan zou ik hem graag streng toespreken, maar hij is zo KLEIN en HULPELOOS en zijn lachje is ZO SCHATTIG (Zei ik al dat de liefde real was?)

VROEDVROUWEN

Oh, vroedvrouwen. Een wijze vrouw (je weet wie je bent) vertelde mij onlangs dat ze verliefd was op alle vroedvrouwen die betrokken waren bij de geboorte van haar kinderen en DAT IS WAAR. Vroedvrouwen zijn wauw, ze zijn goddelijk, ze stralen evenveel liefde uit als competentie en dat is een magische mix. Tip voor wie ooit gaat bevallen: zoek een vroedvrouw en neem haar mee om te bevallen. Zonder de mijne was het niet gelukt, heel dat bevallen.

KRAAMZORG

Pak Kraamzorg. Kraamzorg is de beste uitvinding sinds kaas. Beeld je in: een lieve vrouw (misschien zijn er ook kraamzorgmannen maar die ken ik niet), een soort van kruising tussen je mama, je oma, een lieve buurvrouw en een poetsvrouw, komt een paar uur per dag langs en die RUIMT ALLE ROMMEL OP. Ze kookt spaghettisaus, ze maakt een grote pot soep, ze doet alle was en ze doet dat allemaal zonder je lastig te vallen. Want jij hebt wel betere dingen te doen: ongegeneerd uren naar je baby staren bijvoorbeeld. Ik begrijp echt waarom rijke mensen personeel hebben nu. Kraamzorg is wauw. En gesubsidieerd. Dubbel wauw.

ANDERE ZORG

Bezorgd. Ben ik. Voor altijd, denk ik. Bezorgd was ik al toen ik zwanger was, toen hij geboren werd, nu hij 10 weken oud is en waarschijnlijk zal ik dat blijven tot ik er zelf niet meer ben. Dat is een raar gevoel. Een zwaar gevoel. Maar ook schoon. Het is een gevoel dat ik meestal kan wegstoppen. Dat is een van mijn talenten, gevoelens tijdelijk in een hokje wegstoppen. Maar soms komt het met geweld naar de oppervlakte gesparteld, dat gevoel van bezorgdheid. Wanneer ik tv kijk (Radio Gaga is redelijk off limits) of wanneer ik podcasts luister (deze bijvoorbeeld) of gewoon zomaar. Dan denk ik aan alles wat zou kunnen misgaan met mijn kwetsbaar kind en dan snijdt dat mijn adem af. En opent dat mijn traanklieren. Dat is normaal, denk ik, maar je bent daar NIET OP VOORBEREID. Ik toch niet.

UW LIEF VADER ZIEN WORDEN

Het stopt niet met schone dingen. Ja, het is waar dat je weinig you&me-time als koppel hebt met een baby, dat seks het laatste is waar je in het begin mee bezig bent, maar dat betekent niet dat er geen geweldig prachtige intieme momenten zijn. Wanneer je bijvoorbeeld in soort van uitgeputte trance met een mini-baby thuiskomt en je alleen maar kan denken hoe zot het is dat je samen dit mensje gemaakt hebt. Wanneer je baby naar je lief lacht en terug. Wanneer je lief een liedje voor je zoon zingt of hem een boek voorleest of hem verschoont of hem een hele rare outfit aantrekt, dan barst je hart van liefde en geluk.

VREETBUIEN

Toen ik zwanger was, was ik eerst misselijk, daarna kreeg ik het zuur en op het einde duwde het kind zo tegen mijn maag dat ik niet veel kon eten. In die laatste fase was ik eetgewijs de Sara die ik altijd zou willen zijn: een handjevol chips, een stukje chocolade, een slokje wijn en een bescheiden portie van het hoofdgerecht. Die Sara was dus ook niet veel bijgekomen en twee weken na de bevalling was ze weer op haar oud gewicht. Helaas voorspel ik (de bevallen Sara) dat dat niet lang zal duren, want de borstvoedingshonger die ik voel, is waanzinnig: koekjes, chocolade, bokes met choco, laat maar komen en nee, eentje will not do. Als ik mezelf niet snel onder controle krijg, vreet ik er mezelf binnen de kortste keren een pens van een paar kilo bij. En nee, ik moet daar niet over zeuren, want ik kan mijn menske in leven houden met mijn lijf en het zou arrogant zijn om over een vreetbuitje hier en daar te lopen memmen. Maar ik had dat niet verwacht, da’s al. Ik dacht dat kilo’s kwijtraken het moeilijkst was, niet de zelfdiscipline die ik nu aan de dag zou moeten leggen.

CONCLUSIE
(Dat is misschien wat raar, want hij is nog maar 10 weken oud, maar toch. Je mag het ook een ‘voorlopige tussenstand’ noemen als jij je daar beter bij voelt)

Dus de conclusie. Het is allemaal anders maar ik zou het niet anders willen. We zijn gesprongen en we zijn geland en ik moet zeggen, het is hier goed, beneden in het bad. Ik zou nergens anders willen zijn.