eMoSHiT

WANT SOMS WILLEN WIJ GEWOON ONS HART UITSTORTEN OP DE ZETEL BIJ OPRAH

EN DAT ZE ONS EEN VAN HAAR PERFECTE ZAKDOEKEN AANREIKT

more

Over kwijl, kots, egoïsme en slaap

Sara Theunynck // maandag, 5 februari 2018


Ik heb al een paar dingen geleerd sinds wij een kind hebben.

Zodra je kind aan de buitenkant zit, moet je het leren loslaten

Kut zeg. Je wil niets anders dan je prachtige, gave, geniaal ruikende baby alleen maar de hele tijd vasthouden, koesteren en beschermen. Maar serieus, vanaf dag 1 is loslaten deel van het proces (het ouderschap? het leven? het universum?). Hem na vijf dagen een kwartier bij je lief laten terwijl je een brief op de bus gaat doen (en het gevoel hebt alsof de bodem uit de doos die je bent, gaat vallen), hem na drie weken in zijn eigen bed leggen in plaats van tussen jullie in, hem na een maand bij je ouders laten om met je lief pizza te gaan eten, hem naar een andere ruimte verhuizen omdat je hem de hele nacht hoort ademen, hem vijf minuten laten huilen zonder hem op te pakken, hem de eerste keer uit een flesje laten drinken, hem de eerste keer iets anders dan moedermelk laten drinken (dat is op een geflipte moedermanier heel raar) en nu gaat hij hele dagen naar een kinderopvang, bij mensen die hem vaker wakker zien dan ikzelf. Dat is allemaal veel pijnlijker dan ik ooit dacht. En dat allemaal om erop voorbereid te zijn dat die op een dag zegt: ‘morgen vertrek ik voor een jaar naar India, doeidoei.’ Of iets dergelijks. En ook gewoon, zodat dat een normale mens wordt, die niet op zijn dertigste nog aan de borst hangt en bij zijn mama woont en geen job heeft omdat ik suckte in thuisonderwijs. Dat wens ik hem niet toe.

Dat hij binnenkort patatten eet en melk drinkt van koeien en niet meer de hele tijd met zijn handje tegen mij aan zal frunniken, daar breekt mijn hart van. Hashtag emoshit voor echt.

 

Als de oppervlakte van een kwijl/melkplek niet centraal op een kledingstuk zit, kleiner is dan 10 % en niet ruikt, dan is het helemaal ok om dat kledingstuk nog aan te doen
Je gaat dat toch niet wassen? Je hebt al was genoeg. Vroeger zou je dat gewassen hebben, want toen was je een persoon zonder (onzichtbare) vlekken op je kleren. Vroeger deed je af en toe eens een machine was omdat je een wasmachine had en omdat andere volwassenen ook de was deden. MAAR NU stapelt die was zich op. Je draait je even om en hop, er is ergens een nieuwe stapel. Zodra het kledingstuk dat je aan hebt een penetrante zuremelkgeur begint af te geven, is het helaas tijd om het aan een van de stapels toe te voegen. Of nee, neenee, dan kan je het kledingstuk nog prima aandoen in de privacy van je eigen huis, waar alles de facto naar zure melk ruikt en dat dus niet opvalt. Dan wel opletten dat je niet per ongeluk de deur uitgaat in je zure korstkleren. Want dan hou je al heel snel geen vrienden meer over.

Slapen doe je sowieso.
Zelfs al lig je wakker omdat je weet dat je over een paar weken opnieuw moet gaan werken en je eigenlijk nog een jaar zou willen thuisblijven met je zoon, want jullie kennen mekaar echt nog niet goed genoeg. Zelfs al lig je wakker omdat je de slaaptrein gemist hebt doordat je baby plots wakker was of je lief een hoestbui had of gewoon, for no reason. Zelfs al lig je wakker omdat er dit jaar een verbouwing op de planning staat, een tijdelijke verhuis naar het huis van je ouders, een nieuwe job, een heel onbekend leven waar je nog niets over weet. Uiteindelijk zal je wel weer slapen. Want anders ga je dood. En het is veel waarschijnlijker dat je in slaap valt dan dat je doodgaat. Dus slapen. Doe je. Sowieso. Dat is een geruststellend idee.

Na een nacht van nauwelijks slapen, schijnt de zon ook. En is het ook weer dag. En is er daarna weer een nacht en die moet je zien als een nieuwe kans om te slapen. Je krijgt elke dag een nieuwe kans. Hoe goed is dat!

 

Alles is een fase//Deze fase is eindig.

Iemand zei me, toen onze zoon pas geboren was, dat iemand het volgende tegen haar gezegd had toen haar dochter geboren werd: “Alles is een fase”. En daar heb ik aan toegevoegd: “En deze fase is eindig.” En dat helpt wanneer je het gevoel hebt dat je verzuipt. Wanneer je lief al een week aan het hoesten is (ja, die hoest beheerste efkes ons leven) en de baby weer een of andere regressieve fase (zie je, fase) doormaakt, waardoor je het gevoel hebt dat je onderworpen wordt aan een of andere gruwelijke Noord-Koreaanse marteltechniek. Alles is een fase, zeg ik dan tegen mezelf, wanneer hij 15 is, zal hij ’s nachts wel niet meer drie keer wakker worden om te eten. En als hij het wel doet, kan hij tenminste zelf boterhammen met choco en/of pindakaas gaan smeren en zijn bord in de vaatwasser zetten. En dat helpt. Dat helpt echt keihard op de momenten waarop het perspectief zoek is.

De hoest die ons leven beheerste. Ik zei het toch. That shit was real.

Ik ben niet meer het belangrijkste

Er zijn waarschijnlijk wel mensen die dat gevoel al hadden voor ze een kind op de wereld zetten. Ik niet. Ik moet dat eerlijk toegeven. Ik ben empatisch en ik kan heel zorgzaam en lief zijn, maar uiteindelijk was ik het die mij goed moest voelen in mijn vel. Terwijl ik nu alles zou doen om mijn kind zich goed te doen voelen. Ik zou mij inderdaad onder een bus gooien, een kogel voor hem opvangen. Wat ik niet zal doen, is niet pipi gaan doen omdat hij weent. Want pipi doen, duurt maar kort en anders doe je in je broek. Dus er zijn ook grenzen. Het is maar dat jullie weten dat ik niet volledig van het padje gegaan ben. Ik douche ook elke dag en ik probeer mijn lief toch zeker de helft van de keren dat ik de baby kus, ook te kussen. En ik doe ook weer yoga, speciaal voor mij. Voilà. Niet helemaal van het padje. Ik zei het toch.

Ik ben veel meer moeder dan ik ooit dacht dat ik zou kunnen zijn

Toen ik zwanger was en mensen mij ‘mama’ noemden (sowieso heel fout, daar zijn we het over eens, maar ok, ik snap het, voor het gemak van alle mensen in de babysector: als je moet kiezen tussen iedereen ‘mama’ noemen versus een triljoen namen onthouden, dan is ‘mama’ een logische optie) flipte ik daarop. Want ik voelde mij geen ‘mama’. Nu nog voel ik mij niet aangesproken door de algemene verzamelterm van de ‘mama’s’. Maar ik voel me wel heel duidelijk de moeder van mijn kind. Dat is iets tussen ons dat echt is. Wij zijn iets, die baby en ik. En mijn lief, de baby en ik, wij zijn ook iets: een gezin. Een echte compacte eenheid. En dat is zot.

 

Ik ben zijn moeder. En dat is echt.

Wij denken dat jij deze artikels ook wel leuk gaat vinden

Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

12 reacties op “Over kwijl, kots, egoïsme en slaap

  1. Christine Declerck schreef:

    Als moeder van een zoon van 30 kan ik bevestigen dat alles een fase is, maar in elke fase heb ik heimwee naar de vorige fase…

    1. Sara Theunynck schreef:

      Oh nee, dat blijft of wat? Ik heb nu al heimwee naar maand 1, 2 en 3. Ik ga toch een soort van strategie moeten ontwikkelen om daarmee om te gaan, dat is duidelijk.

  2. liese schreef:

    Ja of “mamatje”….brrrr….

    1. Sara Theunynck schreef:

      bleih…mamatje. of ‘de mama’ en ‘de papa’.

  3. Nel schreef:

    Yep. Het is echt. Echter dan het ooit zal worden. En daardoor Des Te Ontroerender XXX

  4. emoshit_fan schreef:

    Het internet…
    bron van ergernis en pret
    Een dagelijkse sleur voor velen,
    Om je te amuseren en te vervelen
    Ook ik open elke dag mijn dagelijkse favorieten en begin te scrollen
    Elke dag even digitaal van HLN naar Emoshit hollen
    Het internet wordt groter en groter, aan 9000 websites per uur
    Meer crap, meer zever. Oude gefrustreerde mensen, te dik en te zuur,
    Het internet is niet meer klein en fijn;
    die websites, het zouden er best wat minder mogen zijn
    Dat ze er maar een paar schrappen,
    Stoppen met bloggen en schrijven, met uploaden en zagen!
    Tot de impact van mijn verzoek me pas echt begint te dagen…
    Dat ook de goeie dingen dan zullen vervagen…!
    Ik krijg tegelijk het warm en koud en slik…
    Toch niet … toch niet… mijn favoriete blog emoshit?!

    Please come back ladies, we miss you!!

    En @Sara, respect voor deze post

    1. Zita Theunynck schreef:

      Dit is het liefste bericht (en gerijmd respect sista).
      Mea culpa,ook. Wij weten het. Wij zijn te lang weg. We proberen terug te komen.
      Het ziet er zo niet uit, maar we doen écht ons best. 🙂
      liefde!

    2. Zita Theunynck schreef:

      Dit is het liefste bericht (en gerijmd respect sista).
      Mea culpa,ook. Wij weten het. Wij zijn te lang weg. We proberen terug te komen.
      Het ziet er zo niet uit, maar we doen écht ons best. 🙂
      liefde!

      P.S. Heb jij nu een e-mailadres dat je liefde voor emoshit uit? Wij willen graag eht e-mailadres: fanvanemoshitfan2222@hotmail.com !

  5. Joke schreef:

    Wat een goed en realistisch artikel! Ook al kijk ik uit naar de moment dat hij aan het handje stapt en lieve woordjes kan zeggen (en minder lieve zal brullen 🙂 ), toch kijk ik nu al met heimwee terug aan de maanden die voorbij zijn… Aan al de “eerste keren” die gepasseerd zijn.. Maar uitkijkend naar de eerste keren die nog moeten komen! De ene fase mag rap voorbij zijn en de anderen mogen dan weer wat langer duren, maar het “mama zijn” is een fase voor het leven en hoe mooi is dat!! xxx

    1. Sara Theunynck schreef:

      Al die eerste keren, al die emoties, het is de beste waanzin. <3

  6. Marina schreef:

    Dit is gewoon prachtig… Zo eerlijk en mooi geschreven, zo gedurfd , proficiat !

    1. Sara Theunynck schreef:

      Zo lief, Marina. Dankjewel.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.