Detox

Vorige week onderging ik een gedwongen smartphonedetox.

Voor alle duidelijkheid: ik klaag niet. Ik zeur niet. Ik vind mezelf niet heel zielig (ok, een beetje). Want bij mij is niet dit gebeurd:

En ook niet dit:

En geloof mij, ik kan mij inleven in de situatie van de man in de laarzen die (tragisch schattig) een emmer water aan het uitkappen is in/uit een zee van modderig water (respect voor je positieve ingesteldheid, meneer met de laarzen). Water naar de zee dragen gelijk. De allereerste nacht in ons huis was de nacht van de ‘hagelstorm van juni 2014‘ (zo ga ik dat aan de achterkleinkinderen vertellen) en toen stonden we om 3 uur ’s nachts met het licht uit te dweilen en al onze meubels en dozen vol onuitgepakte levensbezittingen te verslepen naar plekken waar het water niet van het plafond naar beneden liep.

Dus ik weet het, mijn huidig probleem is NIKS in vergelijking met wat mensen aan het meemaken zijn/waren de afgelopen watergevulde weken.

Maar dus, ik fietste vrolijk doorheen een van die kletterende regenbuien van de afgelopen dagen. Mijn iPhone (#noad) lekker in de zak van mijn regenjas. Want binnen in een regenjas blijft het droog, toch? NEE DUS. Binnen in de zak van een regenjas kan water ook geraken en als het daar eenmaal geraakt is, geraakt het niet meer naar buiten en wordt je iPhone supernat.

Lang verhaal kort: iPhone nat, iPhone proberen te redden in bakjes rijst en silicagelkorrels, iPhone superdood.

Analoog as fuck

Dus toen was ik vier dagen analoog as fuck. En dat was…interessant. Want eigenlijk miste ik ik mijn telefoon voor 80% niet. Ik miste de notificaties niet, ik miste mijn eigen gedrag op het ding niet, ik ging naar een trouwfeest en man, heb ik dat intens beleefd. Ik heb superveel rondgekeken naar andere mensen. Ik heb op toilet geluisterd naar gesprekken en naar het bos (het was in een bos), ik heb niet gedacht aan de hashtag of aan wat er nog in de wereld aan het gebeuren was en ook niet echt aan de babysit en hoe het allemaal liep op het thuisfront.  Ik ging zelfs naar het werk met de trein, zonder (smart)phone en dat voelde als een avontuur. Indiana f*ckng Jones, ik. Maar ok, er was dus ook 20% gemis. Want die smartphone, besef ik nu maar al te goed, heeft echt duizend functies.

Wat miste ik?

De Camera

Zeker dertig keer de afgelopen dagen heb ik gedacht: hier wil ik een foto van maken. Ik gebruik mijn iPhone vooral als een camera. Om foto’s van mijn kind te maken. Ik ben een wandelend cliché.

De weer-app

Het weer de afgelopen dagen blonk uit in onvoorspelbaarheid en nu besef ik dat ik heel vaak de weer-app check om te kijken wanneer het gaat regenen en hoeveel het ’s nachts gaat afkoelen. En dat is een pak meer gedoe wanneer ik mijn laptop moet openklappen, een weersite moet selecteren en dan die informatie zelf nog moet analyseren. Te veel werk. Dus nu leef ik zoals vroeger: semi-voorbereid op verschillende soorten weer.

Whatsapp

Maar dat is ook niet helemaal waar. Het was ook lekker rustig zonder whatsapp. Er moest ineens veel minder omdat ik het allemaal niet wist. De mensen die ik écht dringend wilde bereiken, kon ik wel bereiken, door een telefoon te lenen of met die van mijn lief te bellen of met de vaste lijn van mijn ouders, maar al de rest ging heerlijk aan mij voorbij. Maar toch: foto’s delen via whatsapp met vrienden en zussen, miste ik.

Instagram

Er is maar 1 sociale app die ik écht miste en dat is instagram. Ik lees geen chicklits en geen magazines meer, ik blader niet meer door domme vuile boekskes, ik heb dat allemaal vervangen door instagram. Al mijn visuele en voyeuristische noden worden vervuld door instagram. En ook, zoals we vroeger over tv-programma’s praatten, praten we nu soms over instagrammers: heb je gezien dat die…? heb je de story van X gezien? En nu moet ik op alles nee zeggen. Ik had niets gezien, ik wist van niks. Het was alsof ik in de herfst van 1996 Schalkse Ruiters niet kon zien.

De bank-app

Wanneer ik een betaling wilde doen, moest ik mijn laptop openklappen, surfen naar de website van mijn bank, mijn bankkaart erbij nemen, mijn betaalbakje erbij nemen, allemaal dingen invullen EN DAN PAS was mijn betaling gebeurd. Dat is keiveel werk. En stom.

De klok

Ik heb al zeker tien jaar geen horloge meer. Misschien zelfs al vijftien. Want sinds ik 18 ben, heb ik een gsm.

Deze:

Die ik meenam. En waarop ik de tijd kon aflezen. En nu dus niet meer. Dus, horloges, ik snap het weer. En ook, hoe hard moeten al die horlogemakers en -merken afzien sinds circa 2000.

Podcasts

Een klein gemis, maar minder dan gedacht. Nu vul ik werkelijk alle lege momenten op met podcasts, waardoor ik niet altijd geniet van de content die ik door mijn oren jaag. En ik heb ontdekt: soms is efkes niks ook goed.

En dat brengt mij tot de conclusie.

Een smartphone is te veel, doet te veel, kan te veel en wil te veel van je.

En daaraan weerstaan, is moeilijk. Dat lukt goed wanneer hij in een bakje silicagelkorrels ligt, maar anders niet zo goed.