Zita ging op reis.

Dat wisten jullie al.

En jullie hebben er nu stilaan genoeg van (logisch).
Daarom voor alle thuisblijvers, en mensen die niet in de nabije toekomst op vakantie gaan, de andere kant van het verhaal.

Sara haar gevoelens bij 6 van Zita’s foto’s. Gewoon om weer wat evenwicht in het universum te brengen. En omdat Sara heerlijk ongecompliceerd rancuneus kan zijn als iemand anders op vakantie gaat.

Melancholisch

 Je stuurde ons (de hele familie) deze foto en je liet ons weten dat we volgend jaar allemaal naar Sardinië moeten gaan. En mijn hart zei: ja. En mijn portefeuille zei heel hard: nee. Maar misschien is dat tegen volgend jaar wel opgelost. Maar misschien ook niet. Want verbouwen is duur en reisjes naar Sardinië kunnen er misschien niet af.

Onzeker

 Omdat ik niet weet of wij niet beter ons boeltje zouden pakken en naar Sardinië zouden verhuizen. Want dan zouden we elke dag naar de bergen, de bomen en de zon kunnen kijken, in plaats van naar de huizen, het asfalt en de smerige auto’s. Om in onze Antwerpse buurt een ondergaande zon te zien, moet je acrobatische ingrepen doen of je tevreden stellen met de reflectie van de zon in een raam (no shit). Dit soort foto’s doen mij twijfelen aan heel mijn bestaan: zitten wij hier wel goed, moeten wij niet anders gaan leven, zijn we de wereld niet aan het kapotmaken?
Het antwoord is op alle vragen ja, denk ik.

Jaloers

 Op die spaghetti vongole. Jaloers op bij uitbreiding alles wat jullie gegeten hebben. Jaloers op het idee dat jullie daar elke avond door een dorpje liepen, ruikend naar een mix van proper gewassen en zonnecrème en zon, en dan rondkeken en rondroken waar het lekker leek te zijn. En dan gingen zitten en een drankje met alcohol en broebels bestelden en dan naar de kaart keken en verwonderd lachten en tegen mekaar zeiden dat alles zo goedkoop én heerlijk leek.
En dat dat dan ook zo was.

Ongelovig

 Is ongelovig een emotie? Het is mijn blog, dus bij deze is ongelovig een emotie. Wie zit er nu op zo’n harde rots een boek te lezen? Kan een rots zo pittoresk zijn? Kan water zo blauw zijn? Kan dit allemaal wel? KAN DIT? Als het kan, dan moet ik serieus nadenken over veel aspecten van mijn leven, want dan moet ik dringend ook boeken lezen op pittoreske rotsen naast appelblauwzeegroen water. Dus ik geloof het niet.
Dat is minder werk.

Verrukt

Er is gewoon niets dat niet ongelofelijk mooi en sappig en blij is aan deze foto. Ik kijk ernaar en de blijheid sijpelt langs mijn ogen heel mijn lijf binnen. Ik heb zin om aan de groene stengels te knabbelen, nog wat meer rimpels in het water te aaien, de lucht op te snuiven.

Geïrriteerd

 NOG maar eens een foto van een mooi landschap, een mooi kerkje en mooi weer.
We get it, Sardinië is prachtig, we moeten er allemaal naartoe, jullie zitten er, wij niet.
Jadiejadiejaaa. Blablabla.

En mijn irritatie is een onrustig slapende draak, die, eens gewekt, moeilijk opnieuw tot kalmte te brengen is. Nu ben ik plots ook geïrriteerd dat je binnenkort bruin-glanzend weer thuiskomt, dat je er alvast de komende week nòg beter dan anders uit zal zien, dat je gewoon een wandelende bol zonneschijn zal zijn (maar dan afgetraind, trut). Waarbij ik bleek en wintermuf afsteek. Geïrriteerd dat je nog weken alles zal associëren met Sardinië, zoals vakantiegangers altijd doen met plaatsen waar ze geweest zijn en verrukt over zijn. Alles zal je aan Sardinië doen denken en je zal er telkens weer over beginnen en ik zal telkens de rollercoaster aan emoties voelen die ik bij al je vakantiefoto’s voel: ongeloof, irritatie, onzekerheid, verrukking, jaloezie, melancholie.

En ik zal Sardinië op mijn mentale wishlist zetten (diegene waar al jouw vorige vakantiebestemmingen ook al opstaan) en denken: op een dag, Sardinië, kom ik er ook aan. En daarom moeten al die landen jou dankbaar zijn en ons een familievakantie aanbieden naar hun land en dan is alles weer ok.