Weetge.
Ik ben ook bang dat onze wereld gevaarlijker wordt.
Ik ben ook bang dat ik mijn kind niet meer alles ga kunnen geven wat wij gekregen hebben: veiligheid, gezondheid, een goeie opleiding, proper water, het gewoon een kindje kunnen zijn en nergens mee moeten rekening houden. Blij kunnen zijn, vrij kunnen zijn. Kunnen zeggen, denken, voelen wat hij wil. Ik wil dat mijn kind alle kansen krijgt. En een hospitalisatieverzekering. En chips.
Al die dingen wil ik.
Maar wie geeft mij het recht om op basis van mijn angst en het stomme toeval geboren te zijn waar ik geboren ben, te vinden dat wat ik heb en wil, niet gewild mag worden door iemand anders?
Ik snap arbitraire grenzen niet. Ik snap niet hoe wij kunnen vinden dat wij het verdienen om het zoveel beter te hebben dan anderen en ik vind al helemaal niet dat wij mogen oordelen over wie zijn geluk op welke plek in de wereld mag gaan zoeken.
Ik vind dat je kinderen niet moet opsluiten, ik vind dat je ouders niet moet opsluiten. Ik vind dat je mensen niet moet onderverdelen in ‘wij’ (de goei) en ‘zij’ (de slechte). Ik vind dat ‘gelukzoeken’ niet iets vies is. Ik vind dat we mensen die moeten vluchten, moeten ondersteunen en helpen en daar lief voor zijn, want stel je eens voor dat je moet vluchten.
Tegenwoordig (sinds ik dat menske uit mijn vagina duwde) (ok, full disclosure, ook na het kijken van A Handmaid’s Tale) stel ik mij dat soms voor. Moeten vluchten. Op een bepaald moment zo wanhopig worden dat je denkt: is het de moeite waard om alles wat ik heb en ken, achter te laten, in een poging ergens anders beter/veiliger te leven. Je moet dat ook eens doen. (Enfin, je moet niks. Dat weet jij evengoed als ik maar soit, ik daag je uit om het eens te doen).
Wanneer ik dat doe, dan wéét ik in mijn binnenste dat je niet zomaar vlucht. Dat vluchtende mensen geen gehaaide opportunisten zijn met dollartekens in hun ogen. Dat je je kinderen niet zomaar wegplukt uit het leven dat ze kennen, omdat je geld geroken hebt. Dat je al je spaargeld niet aan een mensensmokkelaar geeft, omdat zoiets je plezant lijkt. Of omdat je denkt: “Haha. Nu ga ik die Belgen (of Amerikanen of eender welk volk) eens goed liggen hebben. Ik ga gewoon efkes lekker van die hun welvaartstaat profiteren. SPRING BREAK. RUSSISCHE TOERIST IN EEN ALL-IN. ALLES KAPOT (denkt geen enkele vluchteling ooit).
Ik denk dat je vlucht uit wanhoop.
Of nee, ik hoop dat mensen vluchten uit hoop.
En ja ja ja, er moeten manieren komen om dat gestructureerder, veiliger, beter te doen verlopen. Ja, we moeten met heel de wereld nadenken over hoe we deze situatie moeten aanpakken. Nee, het is niet onze schuld dat wij veel hebben en zij weinig (hoewel, ja, het is wel onze schuld, maar niet die van jou persoonlijk) maar het is ook niet onze verdienste. En nee, ik weet niet hoe we dat moeten doen. En ja, ik ben ook bang voor een toekomst die niet zal zijn zoals ik ze mij heb voorgesteld. Maar ik wil vechten tegen mijn angst. En ik hoop dat meer mensen willen vechten tegen hun angsten. Want hoe gaat dit anders verder? Waar gaan we uitkomen en gaan we daar willen zijn?
