De titel zegt het al.

Maar dus ja, ik heb ontslag genomen op mijn werk.
De plek waar ik al bijna 6 jaar het grootste deel van mijn tijd doorbeng. De plek waar ik geleerd heb wat werken is. De plek waar ik iets wat lijkt op volwassen zijn, heb bereikt. De plek ook waar ik een paar keer op het punt heb gestaan om ontslag te nemen (dat is geen geheim, mijn bazen weten dat: Hey Harry, Jow Petra  :). Het belangrijkste uit de vorige zin is niet dat ik op het punt stond om ontslag te nemen, het belangrijkste is dat ik het nooit heb gedaan. Tot nu dus.

Ik ben er begonnen als copywriter. Dan werd ik er strateeg, omdat ik dat wilde. En dan na 2 jaar strategie, zei ik in een random gesprek: ‘Ik denk dat ik toch liever copywriter ben’. Waarop mijn bazin niet zuchtte of freakte of boos werd (wat eerlijk gezegd volledig legit was). Nee. Ze zei: ‘Oké, dat is een ander gesprek,  misschien moeten we daar dan eens over babbelen.’ En zo werd ik terug copywriter.

Het is mijn tweede thuis. Ik heb daar een extra jas slingeren, een eigen thee-mok in de kast, een resem aan tupperwarepotjes in de schuif, mijn vaste plek aan tafel in de keuken. Iedereen weet er hoeveel ik kan eten én ze verdragen er mijn luide stem. Het is de plek waar ik eindelijk mijn plek had gevonden.

Dus ontslag nemen op die plek is best wel heftig. De dag voordien werd ik om 6.30 uur (dat was een zondag) in een bad van terror-zweet wakker, omdat ik in mijn droom dit beeld voor me zag: ik stond voor mijn baas stond en zei dat ik ontslag zou nemen. En die vroeg heel serieus om te herhalen wat ik net gezegd had.
Jongens, ik was bang om mijn ontslag te geven.

Dit is wat ik verwacht had bij ontslag nemen:

• Ik zou om 9 u. ’s ochtends binnen stappen in het kantoor van mijn baas.
• Om 9.01 u. zou het voorbij zijn, na de woorden: “Sorry, maar ik moet mijn ontslag geven.” Korte metten. Een duidelijk plan. Eyes on the prices. In één keer op het doel af.
• Mijn baas die niet begreep waarom ik in godsnaam nu deze beslissing had gemaakt.
• Een andere baas die boos werd omdat ik deze beslissing had gemaakt.
• Daarmee samenhangend: een lastige opzegtermijn waarbij je niet weet hoe je je moet gedragen. Ik weet dat iedereen altijd zegt: zalige tijd. Je kan doen wat je wil. Wat kunnen ze maken, ze kunnen je toch niet meer ontslaan? Wel, ik zie dat niet zo. Ik zie het eerder als wonen in je huis dat je nét verkocht hebt (tot de akte echt overlijdt). Het is verkocht, dus je zou het theoretisch gezien heel erg smerig, met wat extra krassen op het aanrecht kunnen achter laten. Maar dat doe je niet. Integendeel. Je leeft voorzichtiger dan toen het nog je eigen huis was en je twijfelt of je nog wel ‘kaka’ mag doen op iemand anders zijn toilet. Snap je?
• Tot slot: voor altijd uit de gratie vallen van mensen waar je heel veel respect voor hebt.

Hoe het echt was:

•  9.01 u.
  Geen van mijn bazen zijn op kantoor.
  Klote. Piemel. Shit balls.
• 10.15 u.
  Ik kom mijn baas plots aan het koffie-apparaat tegen. Hij vraagt hoe het gaat. Ik stamel, zeg dat het super gaat.
• 10.45 u.
  Na lang twijfelen en overpeinzen, typen en wissen, stuur ik toch de mail met de vraag of we even verder kunnen babbelen ‘over hoe het gaat’. Ik druk op ‘verzenden’ en ik voel me wegzweven van het plan. Het plan is niet meer. En het is alsof ik zonder water de woestijn in trek.
• 10.52 u.
  Hij antwoordt dat om hij om 14u. wel even tijd heeft om te babbelen.
  14 U. IS DIE VOLLEDIG ZOT GEWORDEN. WAT MOET IK DAN DOEN TOT 14U???”
  Dit is HORROR SCENARIO NUMMER 1.
  Ja, in retrospect snap ik hoe belachelijk deze gedachten zijn. Maar op dat moment lijken die uren tot 14 uur oneindig en onoverbrugbaar. Ik doe niets van wat er op mijn planning staat (sorry Martien van de planning, love you), want het kost me al mijn energie om er gewoon uit te zien alsof ik een gewone persoon ben die gewoon op haar werk zit.
• 12.00 u.
  Tegen alle mensen die mij vragen hoe mijn weekend is geweest en hoe het verder met mij gaat, zeg ik ‘goed’. En ik heb het gevoel dat ik een DIKKE, VETTE LEUGENAAR ben. Want het enige waar ik aan kan denken is, dat ik ontslag ga nemen. En dat ik hen dat eigenlijk zou moeten vertellen. En ook, het gaat niet GOED. Dus het is niet één leugen, maar het zijn er twee.
• 12.30 u.
  Lunchpauze. Zot, alsof  ik nu kan eten, terwijl ik hier alleen door de woestijn zwerf, zonder water?
• 14.00 u.
  Het moment van de waarheid.
  Ik kom binnen, ga zitten, begin een uitleg, een hele lange uitleg over hoe graag ik mijn werk doe (echt geen korte metten, maar lange metten, meterslange metten, en dan nog wat metten). Ik zweet heel hard. En ik word rood (dat kan er ook nog wel bij). Het plan is ver weg. Ondertussen zit ik zo diep in de woestijn dat ik geen idee meer heb van waar ik ben, hoe ik thuis geraak en wat ik eigenlijk aan het doen ben. Ik hoor me zeggen dat ik dolgraag zou blijven, maar het enige probleem is dat ik die andere job ook dolgraag wil doen. Dat het helaas onmogelijk om ook elke dag naar hier te komen, als ik ook die andere job doe. Zoiets heb ik gezegd.
  Ik denk dat ik geëindigd ben met: daarom denk ik dus dat ik helaas mijn ontslag moet indienen (maar ik ben niet zeker). En dan was er stilte en ik die mijn baas onzeker aankeek.
• 14.16 u.
  De liefste en meest hartverwarmende reactie van mijn baas. Hij zegt dat hij al wel iets door had aan het koffiemachine (Echt? Waarom heb je dan niets gezegd en mij nog uren lang laten afzien??? En ook: ik was toch mega goed bezig met mijn soon to be Oscar nominated performance van een gewoon persoon?).
  Hij zegt dat hij het begrijpt, dat ik het moet doen. Zoveel begrip, zonder ook maar een spatje woede. Mijn huidige ik zegt: duh! Tuurlijk reageert hij zo. Het is je baas, die heel erg menslievende, begripvolle, aimabele en grappige man. Maar de Zita pre-ontslag was overgenomen door een persoon die ik niet ken. En dus die kon dat niet meer zien.
• 15.00 u.
  Mijn baas mailt naar het hele bedrijf dat ik mijn ontslag heb gegeven. Shit gets real. Boze collega’s. Er wordt geroepen, met deuren geslagen, computers worden uit het raam gegooid.
  Nee, dat is niet waar. Heel lieve collega’s. Heel lieve reacties. Heel hartverwarmend. Shit. Zo’n lieve collega’s.
• 15.15 u.
  Ik zit weer alleen achter mijn computer. En sommige onder jullie denken waarschijnlijk dat dit het moment is waarop ik stiekem heb geweend toen ik naar ‘All at sea’ luisterde van Jamie Cullum. Maar ik kan jullie verzekeren dat dit niet waar is. En als het waar is, is het echt niet omdat ik diep triest ben, omdat ik zoveel schoons ga achterlaten, dat is echt absurd als je zelf ontslag neemt.
• 16.30 u.
  Ik krijg dit bericht van een collega die op vakantie is. 
  
  Tuurlijk huil ik niet. ZOT.
  P.S Deze collega heet Tim Janssens, zo bestaan er zeker nog 1.000 mensen in Vlaanderen, maar deze Tim Janssens is zonder twijfel de leukste en grappigste van alle Timmen Janssensen’.
• 18.15 u.
  Mijn andere baas komt binnengelopen op bureau. Ze komt op mij afgestapt en …
  (hou u vast)
  geeft mij een knuffel.
  Meer niet.
  Ze geeft me een knuffel en zegt dan: ‘Ik moet mijn zoon binnenlaten, maar wilde dit toch nog even doen.’ Het enige wat ik op dat moment nog kan denken is:
  KUNNEN ALLE MENSEN STOPPEN MET LIEF TE REAGEREN ALS IK ONTSLAG NEEM?
• 18.55 u.
  Ik werk mijn werk af, zoals altijd. Ik stuur mijn werk door naar een collega. Die antwoordt lief met nog een opmerkingen en eigenlijk is er niets veranderd. Alles is veranderd, en tegelijkertijd niets.
• 19.05 u. 
  Ik ga naar huis en ik denk: waarom moest ik ontslag nemen? Was dat echt absoluut onmogelijk om die twee jobs te combineren?

Dus, geen enkele angst kwam uit. Juist.

Feit: Ik heb ontslag genomen als copywriter bij een prachtig reclamebureau in Antwerpen met prachtige mensen. En dat was een goede en juiste beslissing, hoewel ik er dus heel erg bang voor was en in terror-angst wakker werd op een zondagochtend. Ons brein doet gewoon niet graag dingen die oncomfortabel, onzeker of beangstigend zijn. Want ons brein wil gewoon overleven en liefst onder een dekentje in de zetel blijven zitten.

Maar als je ontslag neemt, op het moment dat je ergens super graag bent (dit wordt wat zweverig, sorry), en je doet het toch, dan is het écht de juiste beslissing. Want er zit geen enkele ‘fuck you’ in dat ontslag, geen wrok, geen wrevel, geen haat: enkel de goesting, uitdaging en aantrekkingskracht van iets nieuws.
(Waag het om daar nu mijn plek in te nemen en vrienden te worden met al mijn collega’s, al de lekkere salade van het buffet op te eten en iedereen te doen inzien dat ik toch niet zo fantastisch was, ik maak u kapot).

Feit: Ik heb ontslag genomen, omdat ik full time ga schrijven voor #vtmfamilie.
(Nu krijgt die header afbeelding eindelijk zin hé?).
Als scenarist. Dat is een job. Verhalen verzinnen voor Familie en dus specifiek voor de familie Van den Bossche en al hun vrienden (en vijanden). Ik mag mee bedenken wat Lars morgen tegen Veronique zal zeggen (en hoe Veronique zal reageren). En wat de bomma daarvan zal vinden. En mee brainstormen over wat er allemaal nog op Fashion kan gebeuren (het modebedrijf van de familie Van den Bossche, duh).
Verhalen verzinnen voor Familie, ik vind dat leuk en uitdagend. En ik word heel blij van de gedachte dat te mogen gaan doen en daar ook nog eens betaald voor te krijgen (WAUW).

Dus jongens, hou je al maar vast, die verhaallijnen gaan een turn krijgen (nee, dat is niet waar, ik ben maar een klein onderdeeltje van het team).