eMoSHiT

WANT VERSTANDIGE BLOGS MET NUTTIGE TIPS

zijn er al genoeg

more

Ik mis zeven kilo extra en alle liefde van heel de wereld

Sara Theunynck // dinsdag, 7 augustus 2018


Ik heb het intussen luid en vaak genoeg verkondigd: wij houden het bij 1 kind. We zijn ons huis aan het verbouwen met 1 kind in gedachten, we zijn ons leven ernaar aan het inrichten, het is goed zo. Echt GOED. En wanneer ik kleine babies zie, voel ik geen verlangen om er nog te maken. Ik zal wel andere mensen hun babies knuffelen en aaien. Zita maakt er vast ooit wel eens eentje en dan squeeze ik die wel plat. En ruik ik aan haar hoofdje of wieg ik zijn krampjes eruit. Dat is prima.

Maar ik vind het jammer dat ik nooit meer zwanger zal zijn.
Ik gok dat de meeste mensen mij gek zullen verklaren. Want zwanger zijn, is vaak totaal niet leuk. Met de bevalling als hoogtepunt van niet-leuk.

Er is het feit dat je een landkaart van wc’s in je hoofd moet hebben. Op elk mogelijk tijdstip en elke mogelijke plek, want MY GOD de frequentie van blaaslediging is ongezien.

Er is de slopende moeheid in het begin. Oké, Sara we zijn allemaal wel eens moe. Hoe is deze moeheid anders dan? I’ll tell you. Heb jij soms een huilbui omdat je de was moet ophangen? Nee, ah, luister. Je moet de was ophangen. Want anders blijft die in de machine zitten en gaat die schimmelen. En dan moet je nog eens opnieuw beginnen en dat is werkelijk geen optie. MAAR je kan je niet voorstellen dat je 1 kous uit de wasmand pakt, dat je die moet ontfrommelen, een wasknijper moet pakken, de kous aan de draad moet hangen en de wasknijper erop moet zetten. Laat staan dat je in staat gaat zijn om deze actie 50 keer te herhalen. On-mogelijk.

En er is de misselijkheid, die er ook is als je ‘s nachts wakker wordt, die er ook is wanneer je als een crazy lady door de supermarkt dwaalt, mottig als fuck maar tegelijk ook hongerig, waarbij je elk rek afspeurt voor iets dat je misschien aanstaat. ‘Wortels? Goorste groente ooit. Chips? Kots. Asperges in blik! Ja! Nee! Jawel, met mayonaise!’

En dat je dan thuiskomt met een blik tonijn en een zak zure beertjes en een pot mini-paprika’s gevuld met geitenkaas en dat je dan gewoon moet huilen, want wie is de persoon die deze gore selectie heeft gemaakt en je kan niet eens kwaad zijn, want je was het zelf. Miserie troef.

 

Maar…zwanger zijn was ook een van de leukste periodes uit mijn leven.
Dat is een dangerously bold statement. Ik weet het. Maar lees verder en ik zeg u waarom.

  1. Je hebt een free pass voor alles

Je doet iets waarvan onze maatschappij beslist heeft dat het indrukwekkend is. Iets wat niet iedereen kan (al zeker de helft van de mensen niet) en iets wat niet altijd makkelijk is. En daardoor mag je basically alles. Je mag feestjes skippen omdat je geen zin hebt, want ja, je hebt een baby in je buik. Je mag ‘moe’ als constant excuus gebruiken, want ja, je hebt een baby in je buik. Je mag alles eten, in welke hoeveelheid ook, want ja, je hebt een baby in je buik. Voor iemand die het graag rustig aan doet (FOMO is mij vreemd, ik ben meer het JOMO-type jongens), maar zich vaak schuldig voelt wanneer ze die rust ook effectief opzoekt, waren dit gouden tijden. Ik moest alleen naar MIJ luisteren, al de rest kon mij gestolen worden en niemand vond dat erg.

  1. Je bent heel even megabijzonder

Ik ben NOG NOOIT zo trots geweest op mijn lichaam. Een hele nieuwe mens bouwen? Ik wist niet dat ik het kon. Ik had de hele tijd het gevoel dat ik uniek was. Niemand anders kon dit zoals ik aan het meemaken zijn. Ik was vast uitzonderlijk. En daarbij, wist iedereen wel wat voor iets spectaculairs dat ik aan het doen was? Zodra mijn buik duidelijk ik-draag-een-kind-dik was, was ik ook zichtbaar speciaal voor de wereld en dudes, dat is tof. Mensen staan voor je recht en maken plaats wanneer je voorbij wilt (voor iemand die meestal volledig onzichtbaar is en op zo goed als alle drukke plaatsen ‘den doorgang’ is voor alle anderen, was dat een za-lig-heid). Iedereen wisselt blikken met je uit die zeggen ‘jij bent speciaal’. Ik mis dat, het speciaal zijn. De eerste maand met een heel kleine baby is ook nog oké. Superkleine babies zijn ook redelijk speciaal. Daarna ben je weer net als iedereen. En dat is wennen. De eerste keer dat ik zonder baby op stap was, miste ik mijn status als speciale persoon. Niemand zag mij nog. De eerste tien minuten was ik beledigd: waar was mijn speciaal oogcontact, waarom ging niemand uit de weg? Tot ik besefte: ik ben mijn specialiteit kwijt.

  1. Je bent nooit alleen

Ik ben graag op mijn eigen. Me, myself and I, wij hebben het wel voor mekaar. Maar wanneer je zwanger bent, heb je je eigen geheim genootschap. Dat je gewoon je hand op je buik moet leggen om een geruststellende schop te krijgen van een compagnon die verder niets van je verwacht en die je bijzonder graag ziet, dat is tof. Zo heb ik wel een paar saaie vergaderingen uitgezeten, op de trein gewacht, in de zetel gelegen. Oke, het is ook heel leuk met een baby aan de buitenkant, maar die totaal onbelemmerde band tussen mij en mijn ongeboren zoon, die mis ik wel.

 

  1. Ik was zo content met mijn lijf

Toen ik zwanger was, moest ik nooit mijn buik intrekken. Meestal haat ik mijn buik. Ik ben me er altijd bewust van dat hij er is en dat hij meer plaats inneemt dan ik graag zou willen. MAAR NU. Mijn buik was sowieso dik, zonder dat ik geconstipeerd was of te veel paasbrunch gegeten had. Dus ik liet het hangen, ik was er chill over. Sowieso was ik weinig bezig met mijn lichaam, als een object van begeerte en esthetisch genot, omdat ik hondsmisselijk was en genoeg andere dingen had om over na te denken (wij hebben geen deuren in ons huis, hoe gaan we leven mét baby zonder deuren? Hoe?). Maar ook omdat ik zoals ik al zei, waanzinnig respect had voor wat mijn lichaam aan het doen was. Het voelde niet goed om over dat lichaam te klagen. Ik moest het vieren! Daarbij had ik ook weinig last van kwalen: geen vochtvasthoudende enkels, niet veel kilo’s erbij, kortom, zwangere Sara was her best self.

 

En die best self, die mis ik af en toe wel. Want intussen zijn er andere zorgen, prioriteiten, een lichaam dat 9 maanden babydragen goed verteerd heeft, maar dat ‘s avonds geen grote maaltijd kan binnen hebben zonder ergens een knop of een ritske open te zetten. En vooral: ik ben niet meer speciaal. En hoe ijdel en egocentrisch dat ook klinkt: ik mis de zeven kilo extra en alle onbezorgde, onbelemmerde liefde.

 

 

 

 

Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

4 reacties op “Ik mis zeven kilo extra en alle liefde van heel de wereld

  1. Kris10 schreef:

    Ik volg je volledig! Maar ik had dan ook een ‘unicornpregnancy’ en heb nog steeds een kindje dat niet van slapen houdt. (Maar ik zie hem graag he!)

  2. marie schreef:

    ik herken me masaal in deze post! voel je je nooit schuldig dat je maar 1 kind wil? Ik wel, omdat ik dan denk dat ik mijn dochter een broer/zus tekort doe…ook al weet ik dat ik twee of meer kinderen gewoon niet aankan…en dan zie ik rond mij moeders die nog emotioneler, labieler, depressiever, perfectionistischer in het leven staan dan ik en die zonder verpinken hun tweede zwangerschap aankondigen…dan denk ik, jij gaat jezelf voorbij lopen en zo een ploetermoeder worden…ofwel kennen die moeders zichzelf niet goed ofwel ben ik een ongelofelijke schijtluis. Als zij het kunnen, waarom ik dan niet? ik zou willen dat ik een tweede kind wil, maar het is niet zo en daar blijf ik het wel moeilijk mee hebben…

  3. Marie schreef:

    Ik herken me massaal in deze post! Voel je je nooit schuldig dat je maar 1 kind wil? Ik wel, omdat ik dan denk dat ik mijn dochter een broer/zus tekort doe…ook al weet ik dat ik twee of meer kinderen gewoon niet aankan. En dan zie ik rond mij moeders die nog emotioneler, labieler, perfectionistischer, drukker, in het leven staan dan ik en die zonder verpinken hun tweede zwangerschap aankondigen… dan denk ik ‘jij gaat jezelf voorbij lopen en een ploetermoeder worden’. Ofwel kennen die moeders zichzelf niet goed genoeg ofwel ben ik een ongelofelijke schijtluis. Als zij het kunnen, waarom ik dan niet? Ik zou willen dat ik een tweede kind wou, maar het is niet zo en daar blijf ik het wel moeilijk mee hebben…

    1. Sara Theunynck schreef:

      Marie, ik zie die ook, die moeders. En dan denk ik: goed voor jou. Ik deed het een jaar: 7 op 7 werken en al die dingen ogenschijnlijk zonder verpinken doen, maar ik werd er super-ongelukkig van. Ik had geen tijd meer om te ‘lummelen’ zoals ik dat graag noem (gewoon trage tijd voor mijzelf) en ik was eigenlijk altijd opgejaagd. En ik heb beslist dat andere mensen zo mogen leven en ook mogen komen uithuilen bij mij als dat niet meer lukt, maar dat ik mij daar niet meer aan ga laten vangen.
      En soms voel ik wel een prikje schuldgevoel, ik heb een supergoeie band met mijn zussen en dat zou ik mijn zoon dan niet gunnen? Maar…ik zie ook mensen rond mij die helemaal niet overeenkomen met hun broers/zussen en ik heb bijvoorbeeld een waanzinnig toffe sociale schoonbroer die enig kind is. Dus ik doe mijn ding. En ik probeer mijn ding goéd te doen (ook niet té goed, dat is te stresserend).
      Liefde voor jou!

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.