Zelfs wij laten ons in de luren leggen.

Pas op, dit wordt een verhaal over bedrog en lijden, over niets is wat het lijkt.

Onze zus was in juli twee weken op reis in Slovenië, mét haar twee kleine kinderen. Zij stuurde ons regelmatig een foto van blinkend blauwe meren, van vrolijke kindertjes die zelf hun sandalen hadden mogen kiezen, van idyllische huisjes in de middle of nowhere (mét potten nutella op tafel, want onze schoonbroer, zijn thuis is waar zijn choco staat). Het zag er prachtig uit, het zag er gezellig uit, het zag er zo…gemakkelijk uit.

Want, je moet weten, onze zus: she’s got her shit under control. Zij vergeet nooit de nagelknipper, zij heeft de hele trip al maanden uitgestippeld, de beste airbnb voor onderweg gevonden, de chocopot ingepakt, de juiste hoeveelheid zonnecrème gekocht (en het bonneke al ingediend bij de mutualiteiten). Enfin, als je dingen goed plant, kan er niks misgaan, is haar motto. Een ontspannende vakantie met twee kinders jonger dan twee, ZIJ KAN DAT.

Dachten wij. Want toen zij thuiskwam en wij haar vroegen naar haar geheimen inzake “relaxt en prachtig reizen met kinderen”, bleek dat haar idyllische vakantie ongeveer 70% de hel was, 25% redelijk goed doenbaar en 5% écht leuk.

Dus leek het ons de moeite om het verhaal achter de pretty pictures eens te horen. Dat het een (zoveelste) les mag zijn: NIKS op sociale media is wat het lijkt. En met kinderen AL ZEKER NIET.

Erlin, dude, wat is er gebeurd?

Ja, dat vraag ik mij ook af! Het noodlot sloeg toe. Sep was in de eerste drie maanden een voor mij onleesbare baby, maar sinds kort had ik het gevoel dat ik het wel aan kon. Hij lachte veel, hij sliep goed, en spelen deed ie ook heel graag. TOT WE OP VAKANTIE VERTROKKEN….. Spelen, slapen en lachen waren ineens verleden tijd. Allez, een lachje kon er af en toe nog wel af, maar al de rest was ineens zo moeilijk. En wanneer een baby ongelukkig is, en je zit veel in de auto, of op een appartement, dan is IEDEREEN ongelukkig.

En hoe had je het dan in je hoofd, waar heb je een cruciale denkfout gemaakt?

Op reis gaan met Mona was altijd best gemakkelijk, en in mijn hoofd ging dit dus hetzelfde zijn. Haha. Cruciale denkfout, NOOIT lijnen door proberen te trekken van het ene naar het andere kind… 

Wat had je anders moeten doen, nu je erop terugkijkt?

Ik denk….een vakantie plannen die toch meer op kinderen gericht is en mijn immer positieve zelf een kleine reality check aanbieden. Op zich ben ik blij dat ik altijd zo positief ben, anders waren we misschien gewoon niet op vakantie gegaan deze eerste zomer met TWEE KINDEREN, maar ik had me misschien toch ook moeten voorbereiden op het feit dat twee kinderen gewoon moeilijker is dan één, en dat de ene baby niet zo goed reageert op verandering als de andere. 

Op 17 juli postte je op instagram deze foto. Vertel ons eens wat er aan voorafging en wat er die dag nog volgde.

Wat er aan voorafging: een eerste week vakantieweek op een gehorig appartement, zonder gordijnen, met kinderen die niet of weinig sliepen…. En dus ook veeeuul spanning tussen mijn man en mij….

Maar die dag was in onze tweede week. Toen de kinderen al wat meer op hun plooi waren, en in de rust en in het donker konden slapen. We hadden net een wandeling gemaakt rond dit meer, Sep had geslapen in de draagzak en het water was zalig!

Dus eigenlijk is deze foto nog best realistisch, op dat moment was het écht zalig! Maar daarna heeft Sep ook nog wel een freakmoment gehad in de auto en zijn we moeten stoppen om hem eten te geven, op de achterbank, ongepland… Bon, het huilen was snel over, maar het moment van zalig ontspannen was ook snel vergeten :). 

Waar moet je nu heel hard om lachen, maar was toen to-taal-niet-grap-pig?

Het moment dat we met vier in de supermarkt waren. En iets wat je moet weten: ik ga echt super graag naar de supermarkt.  Zeker in het buitenland, want daar hebben ze allemaal dingen die je thuis niet hebt. Het liefst loop ik daar dan een uurtje of twee rond terwijl ik rustig de dingen kies die ik wil kopen. Deze keer was het eigenlijk gewoon de hel.

Sep lag heel de tijd de krijsen in de buggy, Mona wilde niet in het zitje van de kar. Uiteindelijk hebben we Sep en Mona door die supermarkt moeten dragen, waardoor we bijna onze boodschappen niet konden inladen. Mona hebben we aan de kassa moeten omkopen met fruitzakjes en kinderchocolade zodat we haar konden neerzetten. Nu moet ik gewoon heel hard lachen als ik dat beeld terug voor mijn ogen haal. 

Allez, doe nog een verhaaltje. Kom, dat wij ook nog wat kunnen lachen.

Ok, op advies van een van jullie (ja Zita jij) gingen we ook eens uit eten. Slecht moment gekozen, de kinderen hadden allebei geen middagdutje gedaan én Mona had net een kots-en diarree-aanval gehad. Bon, dus twee wakkere kinderen en een hele lange middag voor ons. Gelukkig was het mooi weer, dus we trokken naar het meer. Dit alles leidde tot waterpret en veel spelen, maar ook grote vermoeidheid bij ons, en de beslissing om een pizza te gaan eten, omdat we niet wilden koken.

Aangekomen in de pizzeria kregen we meteen een tafel en het eten kwam snel, maar daar stopte de pret. Sep was in de buggy eindelijk in slaap gevallen, maar werd terug wakker vanaf de moment dat de buggy stil stond. BLEI-TEN.  Mona wilde geen seconde op haar stoel blijven zitten en keilde ook meteen haar bord met frietjes tegen de grond. Gevolg, wij propten om beurt onze pizza binnen terwijl de andere de kinderen probeerde te entertainen, zodat heel het restaurant ons niet nòg viezer zou bekijken. Pas toen we terug in het appartement waren, de kinderen in bed lagen, wij een glas wijn in ons hand hadden, hadden we eindelijk het gevoel dat het gezellig was. Les geleerd: lunchen met babies: ok, avondeten: nee. (onthou deze les, serieus)

We weten allemaal dat je het al aan het plannen bent, dus: wat wordt de volgende bestemming met je gezin?

Er zijn al wel wat opties, maar in ieder geval zal het iets kindgerichter zijn. Tot nu toe hebben we gewoon altijd gedaan wat WIJ leuk vonden, zelfs vorig jaar met Mona. Maar nu hebben we toch gemerkt dat we wat meer rekening zullen moeten houden met de mini’s, zeker als we zelf ook willen ontspannen.

Erlin, baby, dank voor het doorprikken van de insta-bubbel. We vinden jou een dappere heldin. Vooral omdat je hier zelfs nog niet hebt verteld dat jullie dochter bij de minste bocht in de auto elke keer heel de achterbank onderkotst. Tien medailles voor jou. TIEN.