eMoSHiT

Want ons leven is soms een puinhoop

Maar wel een hele mooie

more

Wat is vakantie eigenlijk?

Sara Theunynck // donderdag, 20 september 2018


Ik zei nog tegen mijn lief: was dit niet een van de dingen waar iedereen ons voor had gewaarschuwd?

Hij: Volgens mij hebben WIJ onszelf daar zelfs voor gewaarschuwd, toen we hier de vorige keer waren.

Ik (voor mij uit starend): Waarom hebben wij niet geluisterd naar onszelf?

 

De eerste keer vakantie met een kind. Is. Helemaal. Anders. Dan. Daarvoor. En dat is logisch want het leven zelf is ook Helemaal. Anders. Dan. Daarvoor.

Maar het echte leven duurt langer dan twee weken. In het echte weken ben je na twee weken gewend aan de andersheid. In het vakantieleven is het na twee weken gedaan.

 

TOM CRUISE

Enfin, wij dus met kruipende baby op vakantie. Dat betekent dat je constant Tom Cruise in Mission Impossible moet zijn. Er zijn overal gevaarlijke trapjes, hellingen, rotsmuurtjes, er zijn miljoen steentjes, blaadjes, insecten om in je mond te steken, zwembaden om in te verdrinken. Je baby vindt dat geweldig. Hij weet niet waar hij het heeft. PRET, jongens. PRET.

Dit is één smerig voetje.


Ample opportunity om overal naartoe te kruipen waar het gevaarlijk is.

Jijzelf ziet vooral het schrille contrast met de vorige vakantie hier. Toen sliepen jullie uit, duurde elke maaltijd minstens twee uur, gingen jullie dan allebei een paar uur totaal jullie eigen zin doen en spraken dan af voor de start van de apéro. En dat dan da-gen-aan-een-stuk.


Apéro.

Koffie drinken, een uur lang. Of misschien was het langer.

Ik ben hier dus gewoon rustig een boek aan het lezen. 

En nu zijn jullie allebei vermoeide Tom Cruise-en. De eerste paar dagen waren zwaar, Cruise op een missie waarvan je denkt: dit komt niet goed. Want dom als we zijn, waren we hier niet op voorbereid. We waren moe en toe aan vakantie (vakantie volgens de oude definitie). We keken er reikhalzend naar uit. Aaah: zwembad, boekjes lezen, aperitieven, fietsen, lopen, zonsondergangen bekijken, kaas eten. Repeat.

 

Cue reality check. En dan moet ik er nog bij zeggen: wij hebben een waanzinnig gemakkelijk kind. Slaapt goed, eet goed, lacht bijna altijd. Maar zelfs met ons topkind viel het ons zwaar.

 

MAAR…DUTJES?

Er was net tijd om koffie te zetten, het ontbijt af te ruimen, een paragraaf van een artikel te lezen en de baby was al weer uitgedut. Wakker en klaar om zoveel mogelijk stenen in zijn mond te steken of zijn mollig lijfje van gevaarlijke hoogten naar beneden te smijten. En na een paar dagen begin je dat die baby (die je zo waanzinnig graag ziet) een beetje kwalijk te nemen. Waarom kan die kleine MOFO niet wat langer slapen? Waarom kan die zich niet BLIJ EN STIL in een afgebakende zone bezighouden OP ZIJN EIGEN? WAAROM KAN DAT NIET?

 

Waarschijnlijk omdat dat een baby is. En het 2018 is. In 1902 kwam je er wel mee weg om je baby een paar uur in een hok te stoppen, om dan zelf op het land te gaan werken, maar nu hebben we als samenleving beslist dat kinderen het altijd leuk moeten hebben.


Een half uur daarna hebben we met een luchtmatras een glijbaan gemaakt en ons kind bijna verzopen🙊, maar toen waren we nog goed bezig 🙄.

 

EFFICIËNTIE PEOPLE

Dus moesten we maatregelen treffen. Want we waren chagrijnig en opgedraaid en eerlijk, gedesillusioneerd.

Actie dus. De precious dutjestijd moest het liefst zo efficiënt mogelijk worden doorgebracht, zonder dat er veel stress aan te pas kwam, liefst. Als we de baby een half uur in het zwembad konden entertainen (ik zeg entertainen, maar ik bedoel uitputten), dan sliep hij wat langer. We spraken af wie wanneer een uur voor zichzelf kreeg en we deden beurtrollen om het kindje in de gaten te houden.

Het licht in de bergen was nog altijd even mooi als vorig jaar, ook iets.

En goed, het was nog altijd niet zoals vorig jaar, maar we ademden wel weer uit. We genoten van onze koffie en we deden alle leuke dingen die we normaal op vakantie doen, alleen aan een aanzienlijk lagere frequentie. Behalve aperitieven, daar zijn we nooit mee gestopt. Schol, andere ouders. We feel you.

Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.