Voor het eerst nemen we jullie mee in het leven van een persoon die hier nog niet vaak aan bod is gekomen, hoewel hij heel erg aanwezig is in ons leven. Yes, we hebben het over onze halve Schepper, de helft van ons DNA, gever van achternaam, kiem van ons leven, het zaadje dat ons tot zeer bevrucht eitje maakte, onze vader, ook gekend als pappie. En meest en boven alles, voor ons de belichaming van de woorden ‘hoop’, ‘optimisme’ en ‘flauwe moppen’ in elkaar.

We beginnen met een kleine ode.

Die grote is voor later. (Iets te veel werk, en het is nogal druk #life).

We gaan meteen eerlijk zijn.
We hebben achterliggende bedoelingen met dit stuk. We hopen dat jullie onze pappie na dit stuk even graag gaan zien als wij. En dat die liefde overloopt in de liefde voor zijn poëzie. En dat jullie dan gewoon meteen voor zijn bundel Tijdrijder zullen stemmen op Langzullenwelezen.be. We hopen op het eerste (de diepe liefde). Maar als dat niet kan, nemen we ook genoegen met het laatste (jouw stem). Onze papa is genomineerd met zijn bundel voor langzullenwelezen.be én dat is fenomenaal. En we zullen je meteen vertellen waarom dat zo fantastisch, w fenomenaal is. Maar eerst nog iets over onze papa.

Onze papa, man van vele kunsten
Onze papa is dus een dichter. Jij denkt nu waarschijnlijk dat onze papa als een beminnelijk, rustig man dat elke dag aan zijn bureau gaat zitten dat uitkijkt op lang uitgestrekte Vlaamse velde en daar (weloverwogen pauze) poëzie schrijft…

Wel, onze papa is een dichter, maar hij is ook de beschamende onnozelaar die op een moment dat iedereen lacht zegt:‘ You think it’s funny. I think its snot.’ En dan zelf heel hard lacht.

Sowieso weer aan het lachen met een mop die hij zelf gemaakt had. #typisch

Ge vraagt aan hem: “doe een duckface”, en die doet dat mee. Zo is hij.

Twee keer raden, van wie Sara de aandrang heeft om dingen te doen, zoals in een appel kruipen? Exact. Van onze vader.

Ons papa is een dichter, maar verder hij is ook een onhebbelijk competitiebeest op de fiets. Voorbeeld: hij oefent als een beest en wacht tot de allerlaatste dag van de vakantie om iedereen af te maken en het record te vestigen op het meest smerige stukje berg. Damn you vader!

Ons papa is een dichter, maar hij is ook de vader die samen met zijn dochters in begin jaren 2000 alle seizoenen van Idool mee heeft gekeken en nu zijn kleinzoon plastieken boekjes ‘voorleest’ in een badje op het terras.

Ons papa is een dichter, maar hij staat ook langer dan ons mama voor de spiegel en zegt nooit nee tegen een selfie of een nieuw T-shirtje van de COS (just cause, you know, looks matter).

 

Maar dus, terug naar die nominatie.
Peter Theunynck, onze papa is genomineerd met zijn bundel Tijdrijder voor de trofee van de poëzie van Lang Zullen We Lezen. Wij willen je graag vertellen waarom dat mega bijzonder is.

 

De dag van De Klote Brief
We herinneren ons allebei nog de dag 12 jaar geleden dat onze papa een brief van zijn uitgeverij kreeg. In die brief stonden de verkoopresultaten van zijn toenmalige nieuwste bundel. Er stond niet veel in die brief. Maar wel deze ene klote regel:

Aantal verkochte exemplaren: nul.
We stonden erbij toen onze papa de brief enthousiast opendeed en hem las en stil werd en zijn gezicht een beetje vertrok. En hoe onze mama lief vroeg wat erin stond. Papa vertelde het nieuws met een mopje (“Aantal verkochte exemplaren. Nul. Tja, dat moet je ook kunnen natuurlijk). Mama knuffelde papa. Wij wisten niet wie we moesten knuffelen.

Belangstelling van pers en media voor poëzie: ook nul.
Nu we zelf (quasi) volwassen vrouwen zijn, weten we dat die verkoopresultaten niets te maken hebben met onze vader of zijn poëzie. Maar wel met de staat van poëzie in het algemeen. Poëzie is één van de mooiste kunstvormen die bestaat op aarde, en daarmee bedoelen we eigenlijk de meest geweigerde, de minst gerecenseerde, de minst mediagenieke, minst gekochte en meest illegaal gekopieerde kunstvorm ter wereld. Hoe goed je gedichten ook zijn, de kans dat je media-aandacht of verkoopsucces bereikt, is héél erg klein. Dat je überhaupt een uitgeverij vindt die je poëzie wil uitgeven, is eigenlijk ongelofelijk. Dat is het hoogste goed.

 

Onze papa is een publicerend dichter en daar zijn we echt GENIAAL trots op.

Net zoals onze papa poëzie schrijft uit liefde voor de poëzie, geven uitgevers poëzie ook vooral uit, omwille van de liefde voor de poëzie. Het blijft nu eenmaal een moeilijk verkopend genre. (Behalve Rupi Kaur én Siel Verhanneman, Instagram-fenomenen, moderne poëtische wonders, en dat menen we serieus, zij zijn een wonder.)

En kijk, we zijn 10 jaar verder en onze papa schrijft nog altijd gedichten
“Hoe optimistisch kan je zijn?”, vragen wij ons soms af.
Heel optimistisch dus. Zelfs na die brief waarin stond dat hij geen enkele bundel had verkocht, heeft onze papa de hoop niet opgegeven dat hij ooit wel meer mensen zou bereiken met zijn poëzie. Niet voor de grote roem, veel poen, erkenning, massa’s succes of te gast te zijn bij Lieven Van Gils*. Gewoon omdat hij zo zielsveel van poëzie houdt. En dat vinden wij fenomenaal. Die pure passie, daar kunnen wij nog iets van leren.

Wij, de jeugd, zijn meteen ontmoedigd
Zita heeft één les Afrikaans dansen gevolgd, om tot de conclusie te komen dat ze totaal belachelijk probeerde beweging te krijgen in haar heupen en ze is nooit nog terug durven gaan. Sara wil al vijf jaar stand-up comedienne worden, maar dan zegt iemand: euh, ben jij daar wel grappig genoeg voor? Of één verzuurde man op café lacht niet met haar mop en ze bergt die droom alweer op.  Punt: wij zijn al ontmoedigd nog voor we begonnen zijn. We hadden nochthans een doorzettend optimisme kunnen leren van….inderdaad diezelfde Peter Theunynck.

Peter Theunynck schrijft al 30 jaar poëzie. Gewoon voor de liefde voor het schrijven én de poëzie. Onze pappie, die kan dat. En die doet dat.

This is the face of optimism, people. En ook, kijk hoe’n cute tiener hij was. Daar wil je toch voor stemmen.

 

Onze papa is nooit ontmoedigd,
Onze papa heeft ons altijd veel te hard en te veel gesteund bij alles wat wij deden. Toen Sara eens een buis had op een examen (en in het leven van Sara was dat heel erg) stuurde Peter een FAX van op zijn WERK om haar op te beuren. Dat hij toen geen trofee heeft gekregen, snappen wij nog altijd niet. Toen Zita haar boek door de eerste uitgeverij geweigerd werd, wilde ze stoppen en het boek in de vuilbak gooien. Peter die zei: ‘We gaan dit boek Godverdomme naar alle uitgeverijen opsturen én iemand gaat het aannemen.’

En dus daarom vonden wij dat het eindelijk tijd was, to step up OUR game. Oké, hij is een dichter. Oké, dat is niet het meest mediagenieke genre. Oké, niet veel mensen kennen hem of zijn werk. “Impossible is nothing” zei Mohamed Ali (en hij is naast bokser, eigenlijk ook een dichter). Dus dat is wat we gaan doen. Wij willen ‘de poëzie’ redden. En als het even mogelijk is, onze papa die trofee bezorgen.

 

DOE HET VOOR DE POËZIE. (EN OKE, OOK VOOR ONZE PAPA).
Jij kan de poëzie mee redden. Gewoon door hier te stemmen. Je hoeft zelfs niet voor onze papa te stemmen (als je zijn gedichten bagger vindt, even goede vrienden). Maar lees eens een paar van de gedichten van die mensen die genomineerd zijn. Het zijn net als onze papa, gepassioneerde schrijvers die enkel en alleen uit liefde voor de kunst, die bundel hebben uitgegeven.

Je mag natuurlijk voor onze papa stemmen. Zijn bundel heet ‘Tijdrijder‘. En die gaat (zoals de titel al doet vermoeden) over de tijd, en hoe we vandaag omgaan met de tijd, het leven en de dood. En er staat zoveel moois en grappigs en ontroerends in. Zoals dit:

HEB IK JE OOIT VERTELD

hoe ik je haar zag glinsteren in de kleine archipel van de ochtend,
hoe ik je adem volgde naar de overoever van de slaap,

hoe uit het ven van je ogen soms een ijsvogel opvloog,
hoe je lippenopenbloeiden, mooier dan de nachtroos,

hoe ik me laafde aan de lagune van je lichaam,
hoe ik het zand wou zijn waarop je zonde,

hoe ik de oceaan inliep en dacht dat jij altijd mijn strand,
altijd mijn maanlicht was, wanneer de nacht mij tegenzwom,

hoe jij mijn zeemonsters met al hun zuignappen bedwong,
gewoon door in mijn hand te lezen waar het land begon,

hoe ik verlangde dat alle klokken zouden stoppen en de zon
bleef hangen aan de laatste rafels van de horizon

En allez, koop in één gooi ook zijn bundel
Dat kan in alle mooie boekhandels ter landen, of via bol.com of hier bij de Fnac. Ample opportunities babies. Zo’n bundel is een klein genot. Ideaal om op je nachtkastje te hebben liggen. Ongeveer even groot als die nieuwste iPhone, maar wel veel beter om mee in slaap te vallen. Ook handig om mee te nemen op toilet, op de trein, naar de supermarkt. En als je dan even moet aanschuiven of wachten, hopla, dan haal je dat boekie boven. En dan kan de rest van de wereld weer ontploffen. Kijk, zo’n gedichten, die geraken niet uit de mode, die blijven altijd even lekker en mooi en doen altijd weer op een ander plekje deugd of pijn. Dat is eigenlijk een zotgoeie investering in je toekomst.

Jij, Peter Theunynck en Tijdrijder doen je ding.

 

P.S Lieve Lieven Van Gils, als je dit leest.
Gewoon om te zeggen, dat onze papa de meeste avonden vrij is. Op dinsdag geeft hij poëzieles, maar verder kan hij vaak. Hij kan ook heel sappig vertellen. Niet alleen over poëzie, maar ook over competitiedrang met je schoonzoons ook al ben je 60, over oude afleveringen van Idool of over onze opa, die dementie had en die als onze papa hem uit het rusthuis (de gevangenis volgens hem) meenam op uitstap, op een keer zei: ‘Toch altijd, leuk om terug in België te zijn.’ Dat vinden wij ook.