Ik weet het.

Wat betreft romantische komedies zijn er een paar kampen.

• Het kamp dat romantische komedies slecht vindt (jullie grootste recht. Ik vind doorgaans ook alles slecht aan actiefilms, behalve Bruce Willis, die mag blijven). Dit kamp is groot.
• Het kamp dat romantische komedies omschrijft als zijn of haar ‘guilty pleasure’ (breek mijn mond niet open over guilty pleasures). Dit kamp is vrij groot, tenminste op een vrijdagavond in de winter. In de zomer is dit een schraal klein tentjekampje, met een paar eenzame zwervers.
• Het kamp dat uitroept dat romantische komedies het beste Genre Ter Wereld is. Dit kamp bestaat uit mezelf. En dat is het voorlopig.

Jep, ik heb het gezegd. Ik vind romantische komedies oprecht het leukste genre.
Voilà, nu hoor je het eens luidop verkondigd. Ik vind ook dat mijn kamp eindelijk eens wat groter mag worden. Ik zoek nog wat mensen die er hun veldbedje met slaapzakje willen komen zetten. Want het wordt verdomme stilaan tijd dat we rechtstaan en durven zeggen hoe goed we dit genre vinden.

Romantische komedies zijn leerrijk, troostend, ontspannend en ze geven mij bovengemiddeld veel zin om met mijn lief in bed te duiken. Dus als ik mag kiezen tussen een avond feesten in een club of een avond rom-coms kijken, dan kies ik misschien wel voor het tweede (iedereen zijn kop ontploft nu, graag gedaan).

Ik heb mijn voorkeur lang verborgen gehouden
Ik heb lang gedaan alsof ik niet zo was, maar uiteindelijk, what’s the point. Ik kom uit de kast. Ik hou van romantische komedies, Taylor Swift en extreem vulgair dansen op Sexy bitch van David Guetta ft. Akon.

Daarnaast hou ik ook van de boeken van Kazuo Ishiguro (Remains of the day: lezen jongens), van Japanse jazz (Kruangbin, white gloves), van de geur in kerken en alle kunst die in het Musée Dorsay in Parijs hangt (impressionisme impresses me much, ofzo). Oké.

Romantische komedies zijn een zwaar onderschat genre. En ik zal je vertellen waarom.
Ten eerste, van mijn 12de tot mijn 16de werd ik altijd verliefd op de stijlvolle hunks, je weet wel de in-één-opslag-aantrekkelijke jongens van de school. Die verliefdheid was iets dat ik beleefde van op een heel grote afstand. Ik zag hen in coole slo-mo tred van de ene naar de andere kant van de speelplaats lopen, en dat was het eigenlijk. Het is nooit iets geworden, waarschijnlijk omdat die jongens te druk bezig waren met de juiste Vans uit te kiezen en al hun aandacht te verdelen over de knappe meisjes die rond hen hingen. Maar (nu komt het), van Notting Hill en Four Weddings and a Funeral heb ik geleerd dat je best op zoek gaat naar een slecht geklede jongen. Want die hebben tijd gestoken in andere dingen dan ‘een stijl’ ontwikkelen, bijvoorbeeld, in 100 dozen audiomateriaal verzamelen. Die beseffen niet dat ze onder die lagen van playmobil-helm-kapsels en hemden met korte mouwen best wel een knap ding zijn. Die hebben verhalen te vertellen en die kunnen ook goed luisteren. Die zien jou als een buitenaards knappe Griekse Godin en ze behandelen je ook zo.

Die short! En dat hemd! En dit is nog maar de achterkant.

No comment.

Ten tweede. Ik zat in de Latijnse én ik deed dat graag (sorry). Ik vond chemie eigenlijk ook wel interessant (nog eens sorry). Ik stak mijn hand op als er om een mening werd gevraagd, en ik had er effectief ook een. Op een of andere manier werd dit door de jongens in de scholen waarop ik zat nooit als iets aantrekkelijks gezien (het is raar, ik weet het). Gelukkig leerde ik van 10 Things I Hate About You, Pretty Woman en How to lose a guy in 10 days dat je als meisje intelligent mag zijn én een grote mond mag hebben. Je kan ook dan een man veroveren, zelfs al ben je een prostitué.

Wat betreft How to lose a guy in 10 days: ‘Haters gonna hate’, Taylor zei het al. Maar Matthew Mc Connaughey en ik, we go way back. In in deze film is de lady in kwestie farce, eerlijk en ze laat boeren (want zij moet ’the guy dus losen’ obviously) en toch valt hij op haar (shit, straf plot). Cliché, zeker, maar een zeer welkom cliché voor de 16-jarige Zita die dacht dat zwijgen en lief zijn het enige ticket richting relatie zouden zijn. Van 10 Things I Hate About You heb ik verder ook geleerd dat Heath Ledger een hottie is. Een goede basis voor het leven, zou ik zeggen.

Drie, dankzij Love Actually leerde ik de hoe ‘grijs’ de liefde is. Ze is niet zwart of wit, maar grijs. Zelfs oude, lieve mannen kunnen hun vrouw heel veel pijn  doen door haar een cd van Joni Mitchel te geven en geen ketting met een hartje (voor alle duidelijkheid, wij willen niet per se die ketting met dat hartje, maar als je er toch één gaat geven, dan is het aan ons: oké?). Dat is het leven én dat is niet zomaar een verhaal van ‘die vrouw is goed’ en ‘die man is een fokker’.  ‘Die fokker’ verdient het misschien wel om vergeven te worden. In Love Actually leerde ik dat je ‘Shit’ en ‘Bullocks’ mag uitkramen tegen je baas op de eerste dag (zelfs al is je baas de Prime Minister). En dat er mannen bestaan die een ‘beetje pak’ eigenlijk wel lekker vinden.

Er is een scène waarin Nathalie, het dienstmeisje, aan de Prime Minister vertelt dat haar vorig vriendje beweerde dat er niemand valt op vrouwen met de dijen ter grootte van een stevige boomstronk. Wat doet de Prime Minister? Hij stelt voor dat vriendje te vermoorden. Een heel erg gepaste reactie vond ik zelf.

Love Actually leerde mij dat er liefde is nadat je bedrogen wordt, je vindt die bijvoorbeeld bij je kuisvrouw, zelfs als die niet dezelfde taal spreekt en eigenlijk ook niet goed kuist. Dat de knapste man van het bedrijf (genaamd Dan, ofcourse) best wél verliefd kan worden op de knulligste vrouw van het kantoor. Om maar te zeggen. Gelukkig, gelukkig, gelukkig was er Love Actually. Filmmakers slagen er altijd het beste in om u één ding te laten zien én geloven, én u dan brutweg te confronteren met de heel andere kant van het liefdesdrama. Dat zijn levenslessen jongens.

Ten vierde. Dankzij Bridesmaids kreeg ik wat meer inzicht in ‘volwassen zijn’ en in vrouwelijke vriendschappen. Serieus, het aantal diepmenselijke inzichten die in deze film zitten, is werkelijk oneindig. Ik geef je er een paar.

Les 1: Je hoeft niet je shit together te hebben, ook niet als je volwassen bent.

Les 2: Bij vrouwen leidt onzekerheid tot bitchy gedrag dat werkelijk géén grenzen kent.

Les 3: Vermijd ‘Bridal shops’ ten alle tijde.

Les 4: Niemand staat goed met lila of paars of iets ertussen, zelfs niet de allermooiste Hollywood actrices met alle perfecte maten, kapsels én huidtinten.

Les 5: Als het gaat over trouwen, zijn ze in Amerika zot (gewoon goed om weten).

Les 6: De politie-agent die je niet bekeurt, ook al zijn je remlichten kapot (gewoon omdat je zo zielig bent en je net een dieptepunt in je leven hebt bereikt), is waarschijnlijk de man van je leven. Die Don-Draper-reclameboy met zijn Audi A3 waarschijnlijk niet.

Les 7: Vermijd dodgy vleesrestaurants.

Les 8: Eens goed roepen en eerlijk zijn tegen uw échte vriendinnen, is zoveel beter dan doen alsof alles oké is, achter haar rug roddelen en de vriendschap dood te laten bloeden. Als (te) luid meisje/vrouw die er soms iets te snel iets uitflapt en zich ’s avonds in haar bed vaak afvraagt of ze nu niet iets verkeerd heeft gezegd, was deze film een mooi cadeau. Ik heb een crowd. En ik mag mezelf vergeven voor de stomme dingen die ik eruit flap.

Vijf. Een koor of fanfare inhuren om je liefde te verklaren is niet overdreven.
Bewijs 1.

Bewijs 2

Dus
Romantische komedies trek het je niet aan.

Jullie doen mij lachen en wenen zoals enkel mijn lief dat kan (enfin, soms, niet al zijn mopjes zijn even goed). En jullie maken mij gelukkig . Want lachen is het beste. En wenen eigenlijk ook. Kortom: who messes with romantische komedies, messes with me. Voilà.

Hier, een compilatietje met de beste scènes van Bridesmaides. Dat zijn nu eens 8 heel goed gespendeerde minuten.

Ga in vrede sisters. Feel the love (voor anderen én voor romantische komedies).
En onthou: