Wat zou ik met mijn armen moeten doen, dacht ik. Zou ik mijn buik een beetje intrekken of net niet? De bedoeling was dat het mijn echt lijf was, dus beter niet, toch? Maar ik trek altijd mijn buik een beetje in. Zelfs voor mijn lief, die intussen mijn man is en mij regelmatig op mijn nonsens wijst: “liefje, ik zié dat je je buik intrekt, ik weet dat die buik er is, laat gewoon.”

HET BEELD
Dus ik stond daar, in lingerie die niet van mij was, met een huidskleurige string onder mijn slip, met lampen op mijn lijf. Ik stond daar in de frisse slaapkamer van iemand die ik net die dag voor het eerst had ontmoet. Ik stond daar te twijfelen of ik al dan niet mijn buik moest intrekken.

En dan is de vraag: hoe was ik daar terecht gekomen? Want ik 1.64m, 57kg met bruin haar dat stilaan grijs wordt (wat ik negeer) ben niet het eerste waar je aan denkt wanneer iemand het woord lingeriemodel uitspreekt. En dat is meteen ook de reden waarom ik daar wilde zijn. Want ik ben mij eindelijk gaan realiseren dat je een hardnekkkig beeld in je hoofd wél kan veranderen, wanneer je maar voldoende wordt blootgesteld aan andere beelden. Een soort van positieve Clockwork-Orange ervaring, zeg maar.

 

EEN EINDELOZE STROOM VAN GAVE VROUWEN
Toen ik opgroeide, beleefde Victoria’s Secret hoogdagen. Ik herinner mij een moment waarop ik met een toenmalig liefje naar de Victoria’s Secret show keek. De ene na de andere wulpse, pezige, gebruinde vrouw met meterslange benen wandelde door ons beeld. We lachten er een beetje mee. Maar toen we daarna samen in bed lagen, trok ik mijn buik net iets harder in en was ik opgelucht dat mijn beha en slip minstens in kleur bij elkaar pasten. Ik vond het lichaam van die vrouwen mooier dan dat van mezelf. Hoe kon ik ook anders? Ik werd overspoeld door beelden van grote, magere vrouwen, die nergens blubbertjes hadden, of rode vlekjes op hun vel, er was geen striem of cellulitisputje te zien. Hun buikjes waren allemaal even plat, hun borsten allemaal even pront. Er was nog geen Instagram, er waren alleen vrouwenboekjes en reclame en een eindeloze stroom van dezelfde vrouwen waar ik totaal niet op leek.

Hoeveel jaar ik permanent een beetje ongelukkig rondliep, omdat mijn lijf niet zo glad, bruin, putvrij, dun was als dat van hen. Met frisse moed nam ik me lentes lang voor om aan een zomerlijf te werken, een waarvoor ik koeken zou opgeven, chips ook. En dat ik fanatiek zou sporten. Elke avond sit-ups zou doen. Terwijl ik een jong, gezond prima lijf had/heb. En koeken en chips opgeven, wat een idee ook.

DE ECHTE LIJVEN
Maar sinds een aantal jaar zijn er andere spelers in het spel. Merken en mensen die wél realistische lijven tonen. Die wél putjes en haartjes en rolletjes en alles wat onze lijven hebben, tonen. Een tijdje geleden deed ik een grote Instagram-opkuis. Alle hypergefilterde, gladgestreken accounts keerde ik buiten. De gewone lijven mochten blijven (zoals @frances_cannon en @lonelylingerie en @ophelialingerie en @lafilledo en @miekeshop).

WE ZIJN ALLEMAAL MODELLEN
Een paar weken geleden zag ik deze oproep van Ophelia.

Zonder er al te hard over na te denken, zei ik ja op de poll. Die polls, dat doet iets in je hersenen. Ken je dat? Je wil, nee, je moet gewoon meedoen. En het verhaal maakte iets wakker in mij. Iets blij.

Dus fietste ik op een zondagochtend zonder beha naar een warm appartement in Borgerhout. Ik was de laatste van zeven vrouwen, die allemaal behaloos in een woonkamer zaten. We dronken koffie, we aten soep en chocolade en om de beurt, als op een heel raar mondeling examen, verdwenen we naar de slaapkamer van het appartement waar we ons zo goed als blootgaven voor een fotografe met een nylonkous over haar lens.

En pas toen ik in de lingerie die niet van mij was, met een huidskleurige string onder mijn slip, uit de badkamer kwam gestapt, had ik door wat ik aan het doen was. Een seconde lang voelde ik blinde paniek. Ik, in dit lijf, voor de lens van een vreemde, in een onbekende kamer. Mijn lichaam had geen moves, en al zeker geen sensuele. Ik was een rechtopstaande  zak vol mensenvlees en botjes. Warm maar lomp. Mijn borsten, zag ik, nu ik ze zag zoals anderen ze zouden gaan zien, waren wel wat van hun glans, ronding, volume verloren. Daar dank ik mijn dorstige borstvoedingsbaby voor, so no hard feelings. Maar ging ik dan zo op de foto? Met dit lijf en zonder enige posing skills?

Wat heb ik dan gedaan? Een beetje gedanst op de muziek die gelukkig opstond, geluisterd naar de lieve aanmoedigingen van de zachte fotografe, mij soms heel belachelijk gevoeld, maar soms ook prachtig versierd. En ik heb beseft: we zijn allemaal modellen. Geef ons goed licht, een goed gevoel over onszelf, een goeie fotograaf en we zijn allemaal mooi.

De rest van de dag bracht ik opgekruld in een sofa door, in datzelfde appartement. We deelden ervaringen, de taartenbakker, de kapster, de reiziger, de psychologe, de studente en ik. We moedigden mekaar aan. We waren trots op mekaar, op onszelf, op onze lijven, op deze beweging van échtheid.

En ik ben trots dat we hier dan toch al maar geraakt zijn. Ok, onze kinderen gaan in een wereld leven die grotendeels naar de kloten is, maar ze gaan dan toch tenminste blij zijn met hun lijf. Nee, serieus, er is iets op gang dat allemaal maar groter wordt. Binnenkort zijn het niet alleen onze kleren die we door echte mensen laten adverteren, maar ook onze yoghurt, onze haarproducten, onze wasmiddelen, onze auto’s. Ik droom van die veelheid van vormen overal. Zodat ik, gezegend met een gezond, werkend lijf, dat lichaam de liefde en het respect geef dat het verdient.