De Warmste Week.

Een filmpje van een vijfjarig meisje op facebook.

Een man in een leeg kraam op een leeg stationsplein.

Kindjes in Jemen en de Centraal-Afrikaanse Republiek.

Down The Snow.

BLEITEN

Het zijn die donkere weken, die weken met grote contrasten tussen warm gezellig binnen met een glas wijn en 45 minuten in de kou op een perron wachtend op hopelijk eens een trein. Tussen een zonnige dag en zo’n schijtdag vol regen en wind, dagen waarop het nooit echt licht wordt.

Ik moet werkelijk om alles bleiten. Mijn (moeder)hart is een week hart, een groot hart, een hart met nog meer inlevingsvermogen dan voor ik een baby op de wereld zette. En ik was al met een goeie dosis empathie geboren. Ik meen het, ik heb De Warmste Week moeten ontvolgen op facebook, ik doe geen krant meer open en ik kijk tijdelijk ook niet meer naar De Weekenden, want daar zit Antonio in, een prachtige man van 67 bij wie een paar jaar geleden jongdementie is vastgesteld. Antonio is wijs en rustig en soms heeft hij vochtige ogen en tegen dan lig ik al tegen de zetelleuning te huilen en dikke snottebellen weg te snuiten.

Ik heb gestort aan het Rode Kruis, voor vluchtelingen in Calais en mijn lief heeft mij als kerstcadeau een Oxfam-pakket om babies in rampen te redden cadeau gedaan.

En al die dingen voelen als een klein pleistertje op een grote smerige wonde.

IRRITANT DANKBAAR

Alles waar ik me toe in staat voel, is enorm dankbaar zijn. Irritant dankbaar zijn zelfs.

Ik knuffel mijn beuter (ik vind mijn kind iets tussen een baby en een peuter, maar daar is in het Vlaams Nederlands geen woord voor) te vaak en te intens. Hij wriemelt zijn warme lijfje los en steekt zijn armpjes uit naar de grond en naar zijn speelgoedauto’s.

Ik benadruk aan iedereen die het wil horen en aan de rest ook, hoeveel geluk wij hebben.

Ik relativeer elk probleem in onze verbouwing.

Ik lig in bed en vraag mij af waar we het aan verdiend hebben.

IK BARST

Ik barst zo van dankbaarheid voor alles dat mij lief is dat ik het niet eens erg vind dat de beuter mijn hele kerstoutfit (inclusief winterjas en nieuwe wollen sjaal) onderkotst.

Ik barst zo van dankbaarheid dat ik niet ga sporten maar uren doorbreng met kijken naar het kindje dat ik gemaakt heb: dat met open beentjes stapt, dat vragend ‘hap’ zegt wanneer wij aan tafel zitten terwijl hij net een heel bord heeft weggewerkt, dat gezond is, dat in een warm bedje kan slapen. Dat kietels heeft aan de sleutelbeentjes, die intenser worden hoe vermoeider hij is.

Ik barst zo van dankbaarheid dat ik geen letter op papier krijg. Ik kan niets schrijven dat niet extreem melig of prekerig zal overkomen. SORRY.

Ik barst zo van dankbaarheid dat ik mezelf een beetje vervelend begin te vinden. Normaal ben ik sarcastisch, op het cynische af. Normaal heb ik minstens een klein kwaad/humoristisch schildje om mij tegen het leed van de wereld te beschermen.

Nu ben ik een blubberend week moederdiertje en ik weet de uitweg niet naar mijn gewone zelf.

19 FEBRUARI

Dus heb ik met mezelf afgesproken dat ik nog mag blubberen tot het weer licht is om zes uur ’s avonds. Dat lijkt mij redelijk. Tegen dan herpak ik mezelf. Dan ga ik weer nieuws lezen en participeren aan de wereld, heus wel. Maar tot dan, tot het licht blijft tot 18 uur, blijf ik in mijn veilig nest en sluit ik ons af. En ben ik alleen maar dankbaar voor alle kleine maar gigantische dingen die wij hebben: gezonde kinderen, lijven die marcheren, de luxe van het nieuws niet te moeten volgen omdat uw leven er niet vanaf hangt, genoeg eten en drinken en AL DIE DINGEN.

Tot 19 februari wil je mij misschien mijden. Of kom langs om een potje te snotteren en dankbaar te zijn. Dat mag ook.