Kijk, zieke kinderen zijn niet tof. Zieke kinderen zijn smerig. Ze lekken vocht uit al hun lichaamsopeningetjes en ze missen nog de skills om die eigen sappen op te kuisen. Je mag ze niet neerzetten, want dan huilen ze heel luid en hard en ze worden ’s nachts plots weer tig keer wakker.

Zieke mannen zijn ook niet tof. Want die zijn zielig en heul dramatisch en je moet daarin meegaan, want anders worden ze chagrijnig.

Zelf ziek zijn is al helemaal niet tof. Want ik ben dan zielig en heul dramatisch en tegelijk ontken ik dat ik ziek ben en doe ik gewoon door. Tot ik neerval en weer overga tot heel zielig en dramatisch doen.

SAMEN ZIEK ZIJN
Weet je wat dan nog minder tof is dan een van de vorige scenario’s? Dat jullie alledrie ziek zijn. OF NIET?!

Luister, nu heb ik ontdekt dat er toch een aantal praktische voordelen zijn aan samen ziek zijn.

Je denkt: zot! Wijf! Wat zeg jij!

Maar luister, echt. In ons geval was samen ziek zijn, buiten miserabel, ook wel heel tof.

SUPERPASSIEVE GEZINS-TEAMBUILDING
Wij hebben heel veel samen geslapen. Ons kind wilde gelukkig ook veel slapen. Dus wij hebben een paar dagen collectief voornamelijk horizontaal doorgebracht. Met als klein minpuntje dat wij vermoedelijk de koorts van ons kind met onze eigen koorts nog wat in de hoogte gejaagd hebben door hem bij ons in bed te nemen (sorry zoon!). Met als extreem positief punt dat ons normaal super beweeglijk wriemelend kind nu in onze armen wilde slapen en knuffelen. (mijn koortsig hart ontplofte, je mag dat weten).

Ik kon sowieso niet gaan werken. Te ziek. Maar we moesten niet ook-nog opvang zoeken voor het klein ziekske. We konden gewoon samen ziek thuishangen, in plaats van zelf de ochtendrush te moeten doen mét ziek kind waar je in allerijl nog een oplossing voor moet vinden. OF zelf super-ellendig uit je bed moeten komen, om een volledig hyper uitgeslapen kindje naar de crèche te brengen.

We hadden allemaal geen honger. We hebben ons kind wel eten gegeven, dat wel, voor je ons tipt bij een of andere instantie, maar hij had alleen zin in flesjes (ik snap dat, babyversie van comfortfood, I get you) en wij alleen in thee en af en toe een toastje met confituur. Wat een match.

Wanneer ik het achteraf bekijk, voelde het als een superpassieve gezins-teambuilding. Een paar dagen geen afleidingen van verbouwingen, werk of andere uithuizige engagementen. Wij drie. In hetzelfde zieke schuitje.

Het kindje zijn slaaphouding is experimenteel en doet zijn poepke er enorm uitzien, mijn lief draagt een badjas met sokken en ik een top-outfit van thermisch ondergoed en pantoffels. Ziek zijn is a stylish business.

GEDEELDE SMART IS…
En nu ik een paar weken later nog eens ziek ben, maar zonder mijn twee lievelingskompanen, ben ik er echt zeker van: gedeelde smart is halve smart. Ik mis mijn levend warmtedekentje, dat zijn armpjes om mij heen slaat. Ik mis het om collectief de wereld te vergeten en te doen alsof alleen wij bestaan. Ik kijk al niet uit naar straks ziek op de fiets het kind van de crèche halen.

Het liefst van al wil ik natuurlijk dat het gewoon lente is en dat er niémand ziek is en dat ik cocktails mag drinken in het café aan de rand van de speeltuin bij ons in de buurt. Maar als we dan toch ziek moeten zijn, doe mij dan maar de groepservaring.