Peanut.
Jij vindt 34 worden niet zo leuk. Dat weet ik. (Jij wil er eeuwig zo fresh en fruitig uitzien als op de foto hierboven. Ik weet het.)

Maar ik heb er een heel goed gevoel bij. En ik heb er lang over nagedacht, hoe dat komt. Waarom het zo goed is dat jij je het 35ste levensjaar ingaat. En En waarom ik zo blij ben dat ik jou als oudere zus heb, die mij de weg wijst. (Ja jij bent een zege voor mij, een soort van hoogstpersoonlijk Jezus figuur. Je valt maar heel zelden door de mand, behalve dan die keer dat je de garagepoort neerpleurde op het hoofd van onze andere zus, maar ze had jouw cd’s totaal overhoop gehaald, dus dat is best begrijpelijk).

Soit. Je bent 34 en prachtig. En dit is de analyse die ik heb gemaakt.
In je twintigerjaren is je leven een beetje als lopen op een loopband.

Je denkt: lopen op zo’n loopband. Da’s nieuw. Leuk. Tof. Geinig. Maar na een tijdje, denkt je: serieus, hoe lang moet ik dit nog volhouden? En dan: sorry jongens, nee hoor, dit gaat niet meer. Hoelang nog? Iemand?

Een loopband of nog beter: (hou u vast, hier komt een gigantisch cliché jongens) in je twintigerjaren is het leven een rollercoaster. Dat is cool en we hebben het gevoel dat het snel gaat en we echt leven en dingen ervaren. Maar het is ook en vooral, heftig. Zeker voor ons, peanuts, die bij alles héél veel voelen, en voor wie ‘veel’ als snel ‘enorm veel’ wordt. Op den duur is die rollercoaster echt niet zo fun meer. Maar je hebt het idee dat je er niet vanaf kan stappen: want wat dan? Dan lijkt het leven gedaan, zijn er geen dromen meer, geen spannende dingen, tel je niet meer mee.

Bovendien weet je: eens ik ervan af stap, geraak ik er niet meer op.

Dat is een fokking lange rij met uren aanschuiven en dat kan ik echt niet nog eens doen. Dus nee je denkt: must stay on the rollercoaster. En je houdt je vast: ookal ben je niet meer zo excited en eerder gewoon moe en uitgekeken. Je wil gewoon een vegi hot dog gaan eten langs de kant.

Maar wat heb jij gedaan?
Jij bent eraf gestapt: cool, zonder vrees, (en ook uitgeput ofcourse). Dat was heel dapper. Dat deed je na een burn-out. En sommige zouden zeggen: ze kon er gewoon niet terug op. Ik niet. Want dit is wat je erna gedaan hebt. Je hebt besloten om op een paardenmolen te stappen. En je hebt mij en heel veel mensen rondom jou, laten zien hoe cool zo’n paardenmolen is. Oké, die beweegt aan een iets gezapiger tempo voort: het gaat allemaal wat minder snel, minder flitsend. Maar als je daarop zit, heb je wél rustig de tijd om alles rondom je te bekijken, je kan genieten van de dingen die je tegenkomt. En vooral: je weet, dit hou ik nog wel een rondje vol, dat gaat niet op een rollercoaster. En als je goed je best doet, kan je ook op de paardenmolen de kriebels in je buik voelen, de spanning van wat er nog allemaal staat de gebeuren (Wie vangt de flosh? Gaat dit paard zo meteen weer omhoog? Wie, oh wie, staat bij de volgende ronde aan de kant te wuiven). Jij bent Sara Theunynck en je hebt het onmogelijke gedaan: je hebt de paardenmolen legit cool en extreem aantrekkelijk gemaakt. Goede marketing job baby. Ik dacht niet dat iemand daarin ooit zou slagen, maar als het iemand zou zijn, dan was jij het wel.

Jij wijst mij de weg en dat doe je al jaren.
Je bent de GPS die iedereen zich wenst. Op m’n 5de geraakte ik dankzij je woorden én aan jouw hand en tot op de terreinen van de Chiro. Op m’n 14de stond ik dankzij jouw perfecte reisbegeleiding voor de rayon van tampons en niet voor een rayon vol dik maandverband. Op m’n 17de wees je me de weg naar een goede kapper (dat kwam wat laat, maar oké, ik vergeef het je). Op m’n 26ste duwde je brutaal maar met meer geloof in mijn capaciteiten dan ikzelf, naar een uitgever. En dus is daar de paardenmolen aan de horizon. Allemaal gratis. En voor niets. En daarom ben ik zo dankbaar voor jouw bestaan en het feit dat jij 34 wordt.
(En natuurlijk ook omdat we samen zo goed kunnen lachen, zoals toen we in stilte aan het studeren waren en jij vanuit het niets ‘Piemel’ zei. Dat was een heel goed moment.)

Love you peanut.🥜

P.S. Omdat jullie allemaal denken: Serieus. Hebt jij dat allemaal in een sms gestuurd (ja, wel zonder de gifjes natuurlijk. Sms’en is sms’en.) Bewijs, hieronder.

P.S.S. Ja, ik stuur nog sms’en. Laat mij.