Kon ik kiezen, dan was ik nog eens een tijdje 27. Dan had ik voor altijd potentieel en tijd zat om dat waar te maken.
Dan was mijn lijf soepel, mijn tijd overvloedig, mijn kater zachter.
Maar was ik 27, dan was ik er niet meer. Dat zei iemand me een keer: ofwel word je ouder, ofwel ga je dood. (Toen ik dit begon te schrijven, was er nog geen radiostem met een gefaald hart, nog geen Julie onderweg met de fiets naar nergens nooit meer, maar hun verhalen maken het alleen maar meer waar). Ouder worden IT IS. En iedereen die blijft leven, wordt wel een keer oud. Dat is nu eenmaal zo.
Maar goed. 34 werd ik! In een periode van een nijpend budget, want verbouwen, in een periode van slaaptekort, want een kindje met windpokken en ook wonen in een nieuw huis zonder gordijnen, in een periode van chaos basically. Geen ideale verjaardagsomstandigheden.
En 34 voelde eng. Nog tien goeie carrièrejaren, dacht ik. Bewijs uzelf, dacht ik. Schrijf dan dat boek, dacht ik. Kies dan eindelijk écht een richting om expertise in te hebben, dacht ik. ZET UW FOKKING STEMPEL OP UW BESTAAN, dacht ik. Over 16 jaar ben ik 50 en 18 lijkt nog maar pas geleden, dus morgen ben ik basically 50. En niet dat er iets mis is met 50, maar 50 voelt alsof het nooit bij mij zal passen, terwijl, het zal passen en het moet maar passen want zie boven, anders ben ik dood. Enfin. Ik moest even flippen. En herformatteren. Ofzo.
En toch was ik plots jarig. Want ja, dat is onvermijdelijk. En toch was het heerlijk. En wel hierom.
0. Het cadeau dat geen cadeau was maar toch een cadeau
In onze familie beslisten we om vanaf 2019 geen verjaardagscadeau’s meer te geven. Eigenlijk heeft iedereen alles al en cadeau’s zijn vaak meer stress dan pret en wat we eigenlijk het liefst doen, is met zijn allen ergens naartoe gaan: citytrip, lekker eten, weekend Ardennen. Dus doen wij sinds dit jaar allemaal geld in de familiepot. Geniaal.
En toch stonden op de vooravond van mijn verjaardag mijn liefste zusjes aan de deur met een geweldig cadeau dat er geen was. Sinds wij verbouwen, probeer ik winkels te vermijden en mijn bestaande kleerkast steeds creatiever te combineren en zeker geen geld uit te geven aan mooie, prachtige, fantastische nieuwe kleren. Is dat moeilijk? EEN BEETJE. Dus toen mijn zussen met twee tassen leen-kleren voor de deur stonden, moest ik huilen van blijdschap. En sindsdien voelt het alsof ik voor 1000 euro nieuwe dingen in de kast hangen heb en zijn al mijn andere kleren in combinatie met deze ook weer leuk. Doe uw voordeel met dit inzicht: ruil kleren.
1. Geen dingen
Verder kwamen er toch nog cadeaus, maar het waren bijna geen ‘dingen’. Mijn lief gaf me een campertrip van drie dagen cadeau. Die campertrip verdient zijn eigen stuk, ongetwijfeld kan je al mijn inzichten daarover hier lezen in 2021. Stel je ons nu alvast even voor terwijl wij op de laatste dag wanhopig op zoek waren naar een plek om de inhoud van ons chemisch toilet te lozen. En hier zijn ook al wat foto’s. <3
Een bon voor een School of Life sessie. Geniaal, vrienden. Petje af.
Een yoga-abonnement kreeg ik cadeau van mijn bestste vriendin, zodat we weer tijd maken om sàmen iets te doen, wat sindsdien ook gebeurt, bijna wekelijks. Ik ben zo hard weer op weg om de beste versie van mezelf te worden.
Een bon voor een gezichtsbehandeling van mijn collega’s. Die heel de dag op mijn gezicht moeten kijken, dus het was op zich voor hun eigen goed. NIET WAAR. Ik was al weken aan het zeuren over mijn kapot vel en dat ik geen geld had voor frivoliteiten als behandelingen. En zie, jong. Weer ontroerd.
2. Een waanzinnig onvoorbereid feestje
Tussen 20 en een kind krijgen kan je de beste feestjes organiseren. Je hebt zeeën van tijd, je hebt geld (of je denkt dat je het hebt, HAD HET GESPAARD, SARA). En je bent nog niet ver verwijderd van de tijd waarin je een avondklok had en regels en ouderlijk gezag. De vrijheid om feestjes te organiseren voelt als SPRRRIIIIIING BREAAAAAK.
In ons geval (ons=mijn beste vriendin en bijna-verjaardagsgenoot en yoga-abonnementgever, met wie ik al dik tien jaar verjaardagsfeesten vier) betekende dat kooksessies van uren, voorafgegaan door pinterestborden vol research, Colruytkarren vol eten en drinken en rare cocktails die perfect de lijn bewandelden tussen geniaal en marginaal.
Dit zowat. En soms ook met verkleedthema’s of speciale locaties. En ook geweldige katers achteraf.
Dit jaar, wij hebben allebei een kind nu, bakten we allebei een taart (niet vijf hè), gingen we MET DE FIETS naar de Colruyt en gingen we frietjes halen in de frituur. Meest relaxte feestje ooit.
3. Het bericht van de eeuw
Moet ik daar nog iets over zeggen? Nee. Ah nee. Want jullie hebben dat hier allemaal al mogen lezen. En jullie waren superjaloers dat ze mijn zus is en niet die van jullie. En terecht. Want ze is een miljoen goudklompen waard.
* Intussen is die verjaardag al weer anderhalve maand geleden. Maar ja, het leven, gasten. Sorry.