eMoSHiT

Want ons leven is soms een puinhoop

Maar wel een hele mooie

more

An emotional robot who gets rusty when he cries

Sara Theunynck // woensdag, 17 juli 2019


Ik ben een thuis met een hoopje virussen. Ik ben chagrijnig, want het is zomer en ik wil actief zijn, energie hebben, ik wil werken en leven en nu zit ik…rustig aan te doen. Maar…er zijn ook goeie dingen, mooie dingen en geen virus staat mij in de weg om die hier te delen. Mooi zo.

1. Goeie koffie

Mopje, daar heb ik verder niks interessants over te zeggen. Behalve dan: drink gewoon goeie koffie, ook thuis. Voelt als luxe, maar eigenlijk best aanvaardbaar geprijsde luxe. En lekker. En iets om naar uit te kijken, om voor uit je bed te komen, ook als je je een versleten vod voelt. Zo eentje die ooit een sjieke handdoek was en dan verknipt is tot vodden en dan dertigduizend keer gewassen. Met veel gaten erin. Maar wel heel zacht. Zo’n vod. Ben ik.

2. Caspar Babypants

Wij zitten dus nog altijd met dat kindje dat wij gemaakt hebben. Waardoor mijn interesse in kinderdingen groter is dan voorheen. En zo ontdekte ik Caspar Babypants, het geniale project van muzikant Chris Ballew. Songs voor kinderen die ook leuk zijn voor volwassenen, want muzikaal leuk, tekstueel grappig en schoon, ontroerend (eg: de titel van dit stuk), poëtisch en moet het meer zijn dan dat?

En Chris kan ook mooi vertellen over toen zijn babies klein waren.

Back in the day with the little kids, I was the one that got up early with them so my wife could sleep in. Those were the greatest moments of my life as a parent. Everything was peaceful and our house faced east with a view of the Cascade mountains, so watching the light change and the day come on with a little warm peanut baby was the best part of my day. 

Ok, ons raam keek en kijkt nog altijd niet uit over de Cascade Mountains maar ik kan zo het gevoel weer oproepen van het veranderende licht wanneer het ochtend zou gaan worden, het warme gewicht van een baby’tje op je borst, de belofte van een nieuwe dag waarin er objectief gezien weinig zou gebeuren, maar die toch vol zou zijn. En dat opnieuw en opnieuw.

3. De zomer van niks

Een tijd geleden schreef ik me uit voor alle nieuwsbrieven. Want wat ik elke dag deed, was beginnen met het verwijderen van alle nieuwsbrieven. Want elke dag weer vijftien ongelezen mails met ongetwijfeld inspiratie maar tegelijk geen puf om ze te doorploeteren. En stress over alle interessante dingen die ik zou missen. Nu ben ik opnieuw ingeschreven voor een paar. Waarvan mijn favoriet: Smarter Living van The New York Times. Eentje per week, altijd interessant en altijd, om een totaal doodgemept uitgewrongen woord te gebruiken, inspirerend. Zoals deze over ‘niksen’.

If you’re doing nothing, own it. When someone asks you what you’re doing during a nothing break, simply respond, “Nothing.” Be unapologetic about taking breaks or holidays, and if you start to feel guilty about being seen as lazy, think of niksen not as a sign of laziness but as an important life skill. Choose the initial discomfort of niksen over the familiarity of busyness.

Preach, New York Times. Ik ga het proberen. Meer niksen. Want ik beken: ik ben een pathologische tijdopvuller. Als kind las ik de chocopot, ik had altijd een boek mee op het toilet en sinds smartphones staat de kraan permanent volledig open. Ik wil altijd prikkels. Nu we een kind hebben, is afstand nemen van de telefoon al iets makkelijker. Gewoon in de zetel zitten en naar hem kijken, is leuker dan Instagram checken. We nemen geen smartphones meer mee in bed sinds we verhuisd zijn. Maar…er is nog ruimte voor verbetering. Voor meer écht niksen. Zomer 2019, zomer van niks. Put it on a T-shirt.

4. Ik hoop dat Hans het voor het zeggen krijgt

Gisteren las ik het opiniestuk van Hans Claus in De Morgen. Het zit achter de betaalmuur, maar ik wil het er toch over hebben. Moest je het helemaal willen lezen, mail mij, dan stuur ik het je door.

Hans vraagt zich af waarom we als samenleving overtuigd blijven van het feit dat economische groei het hoogste, belangrijkste goed is?

Het productieapparaat is een vlag die de lading maar voor een fractie dekt. De echte productie van goederen gebeurt al grotendeels automatisch. De arbeidskrachten in de zorg, ICT, administratie… produceren geen goederen maar diensten. Daarnaast maken we jobs die zelfs geen diensten leveren. Van boven in de hiërarchie noemen we dat ‘beleid’, van onder ‘bewaking’. Als iedereen maar een job heeft.


Al die productie-arbeiders, managers, bureaucraten of bewakers moeten ‘zo efficiënt mogelijk’ ingeschakeld worden. Hun rendement moet jaarlijks verhogen. Want dat is het andere deel van de ‘logica’. Alles wordt steeds beter, rendabeler. Hoe je het rendement van overbodige arbeid berekent, is mij een raadsel. Toch slaagt men daarin.
Iedereen aan het werk en elk jaar ‘meer output’.


Dan zijn we verbaasd dat de aarde kreunt, dat mensen kreunen, dat er een soort algehele vermoeidheid ontstaat, die mensen in het beste geval kwaad maakt. Wie kan heel zijn leven op de toppen van zijn tenen lopen?

Ja, waarom eigenlijk? In de haast van elke dag denk je dat er geen andere manier is. Dat je moét meedoen, want wie niet meedoet, valt af. Tegelijk zie je overal mensen afvallen en denk je: ik ben niet verbaasd. Hoe lang kunnen we dit volhouden, willen we dit volhouden? En vooral: moet dat? Moet dat echt? Is de logica van geld en groter en meer degene die ons gaat blijven domineren?

Echt, hoe diep kunnen we nog zakken? Waarom staat er eens niet iemand op die dat zootje doorprikt en de naald van het kompas weer op het noorden zet? Met zo weinig mogelijk arbeid en productie van goederen een zo groot mogelijk welzijn voor zoveel mogelijk mensen betrachten, dat moet het doel zijn. 
Tijd voor kunstenaars, poëten, filosofen, muzikanten, sterrenkundigen, priesters en zingevers van alle slag. Ruimte voor verhalen, voor herkenning, voor verbinding, voor begrip, voor luisteren en vertellen, voor literatuur, droom, schoonheid en liefde.


Wanneer ik voor ik ga slapen de kamer van onze zoon binnensluip, zijn warme handje vastpak en naar zijn ademgeluiden luister, dan wens ik vurig dat er binnenkort een hoop Hansen het voor het zeggen heeft. Dat er misschien toch nog iets te maken valt van de wereld waarin we leven. Dat we de naald van het kompas weer op het noorden zetten.

Tags: , .
Sara Theunynck

Over Sara Theunynck

Sara is een vrouw (shit) van 34. Ze moet er nog aan wennen dat ze nu volwassen is. Ze houdt veel van rare dierenmetaforen. Ze probeert zich minder te haasten en meer IN HET MOMENT te leven. Dat is supermoeilijk, maar wel al makkelijker dan vroeger. Ze koestert kleine overwinningen en probeert niet altijd boos op zichzelf te zijn wanneer DE dingen niet lukken. Ze heeft een zoon en kan daar maar moeilijk over zwijgen. Ja, sorry.

Reageer

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.