DE STAD IS WEER VAN ONS

Ik heb mij al vaak afgevraagd hoe de mensen die altijd wonen waar wij op vakantie gaan, zich voelen na de zomer. Beetje verdrietig? Heel opgelucht? Iets tussenin?

We zitten in de zomerbar in onze buurt. Het voelt niet meer echt als zomer. Maar ook nog niet als herfst. We hebben geen jas aan. Wel een trui. Maar ook sandalen. Het weer is van een dergelijke niet-zomerse kwaliteit dat de mensen in de bar vermoedelijk enkel nog mensen uit de buurt zijn. Ik heb deze plek nog nooit zo rustig gezien.

Het is heerlijk. Er is ademruimte en de bank onder de boom is nog vrij. En de tafel aan de zandbak ook. En onder de luifel kunnen we ook nog zitten. In de zandbak is AL het speelgoed beschikbaar. Er is geen rij aan de toog. Wanneer het begint te stortregenen, kunnen we met z’n allen binnen zitten, er is genoeg plaats.

Zo moet het voelen, denk ik, om na de zomer een inwoner van Avignon of Knokke of Firenze te zijn. Het gevoel dat je door de massa’s heen weer mensen kan zien. Ik stel me voor dat ze na een lange zomerslaap weer uit hun huizen komen en mekaar tegenkomen op pleintjes en marktjes, dat ze verheugd knikken naar mekaar. En ze weten: de stad is weer van ons.

Ik gun het hen, vakantielandgenoten. En ik gun het ons: nog een paar weken tussenintijd. Met truien in zomerbars.