ZLATAN

Exact twee jaar geleden zaten mijn lief (die sinds een week mijn wettelijke echtgenoot was) en ik op een ferry van Italië naar Kroatië. Over deze avond waren we al moppen aan het maken sinds het moment dat we de ferry geboekt hadden.

Ik was op de ferry 35 weken zwanger (dat is in gewone mensentaal ‘heel zwanger’) en we waren op een aangepaste versie van onze huwelijksreis (een maand lang trekken door Iran werd vervangen door twee weken landen met goeie gezondheidszorg binnen Europa, met steunkousen).

Mijn moeder vond die huwelijksreis geen goed idee. De gynaecoloog vond het prima. Met onze vrienden hadden we gelachen en scenario’s bedacht voor als de baby zou komen op de ferry. Want dat zou het enige moment zijn tijdens onze trip, waarbij het werpen van een baby een tikkie heikel zou zijn. Er zou waarschijnlijk geen dokter aan boord zijn. We zouden geen ambulance kunnen bellen en ons naar een ziekenhuis laten rijden. En zou de baby dan Belgisch én Italiaans én Kroatisch zijn? En welke geboorteplek zou er op zijn identiteitskaart staan? En hoe goed zou mijn lief zijn in het bijstaan van zijn arbeidende vrouw, op een boot, ’s nachts? Een vriendin zei: weet je, bel mij gewoon, ik heb al twee kinderen gebaard, ik praat je er wel doorheen.

Daar moest ik aan denken toen ik tijdens de overzet op mijn telefoon keek en zag dat er geen bereik was. Niks. Nada. Noppes. Ik zou niet eens de vroedvrouw kunnen bellen, laat staan mijn wijze vriendin.

Toen we gingen slapen, voelde ik me niet superlekker. Mijn baarmoeder trok een paar keer onaangenaam samen en ik kon geen goeie plek vinden om rustig te worden op het dunne matrasje van het onderste stapelbed in onze slaapcabine. Ik voelde ik mijn hart steeds sneller slaan. Uiteindelijk ben ik gewoon in slaap gevallen. En pas de volgende morgen aan het bootontbijt biechtte ik aan mijn lief op dat ik toch even in lichte paniek was geweest. Een paar minuten later ging de zon op, zagen we de Kroatische kust en hadden we allebei het gevoel dat we aan iets ontsnapt waren.

Vooral aan mijn moeder, denk ik achteraf, die nog jaren snuivend had kunnen zeggen dat ze gelijk had. En aan het feit dat ik op voorhand gemopt had dat ik ons kind Zlatan zou noemen, als hij op de ferry geboren werd.