DE EFTELING

Morgen ga ik naar De Efteling. En ineens word ik overvallen door een heel…volwassen gevoel. Want ik ga erheen in de rol van ouder, niet in de rol van kind. Ik weet niet waarom de Efteling mij zo hard met mijn neus op feiten drukt die intussen normale dagelijkse praktijk zijn.

Tuurlijk ben ik volwassen, gasten: ik betaal een lening af, ik ben voor de wet gehuwd, ik heb een rijbewijs (toen ik klein was, leek een rijbewijs hebben mij het summum van volwassenheid, dàt en je eigen bedtijd kiezen en welk avondeten je wou), ik heb een volledig zelfgemaakt kind, al twee jaar, ik heb een job, een pensioenspaarrekening. Allemaal vinkjes op de ellenlange checklist van de volwassenheid.

Maar meestal voel ik mij niet volwassen. Ik heb het moeilijk mezelf een ‘vrouw’ te noemen, ik kan nog steeds geïntimideerd zijn door het gedrag van zestienjarige meisjes (serieus, dat hebben echte volwassenen toch niet?) en wanneer ik denk aan volwassenen, dan denk ik aan mensen die beleggingen hebben, heel veel naar musea gaan en die allemaal keukenhanddoeken hebben die bij mekaar passen. Ik moet heel vaak hard lachen, met tranen en snot, ik kan niet stil telefoneren, ik mors heel veel en ik kan dingen intens oneerlijk vinden.

En nu ga ik naar de Efteling en ik ben de moeder. Ik ga in de eerste plaats omwille van het geluk van iemand anders (het kind). Ik zit niet dagen met dichtgeknepen billen af te tellen tot we gaan, ik ga morgenvroeg niet plots héél vroeg wakker zijn met een bonzend hart en het besef dat we vandaag naar de Efteling gaan!!! Ik zit nu op de mondaine carroussel van gedachten of we zijn loopfiets moeten meenemen en hoeveel luiers, kerstomaten, boekjes voor in de auto en wat ben ik aan het vergeten en ik blijf op de carroussel zitten tot ik mijn hoofd op mijn kussen leg en hopelijk slaap tot ik ‘maamaaaa, f(l)eeessssjeeeee’ hoor.

Misschien ben ik ook bang dat de Efteling stom gaat zijn. De magie kwijt. Ik baseer deze angst op ervaring. Vond ik vroeger ‘Alladin’ de mooiste film ter wereld, nu kan ik alleen maar zien dat de ogen van Jasmine freakishly groot zijn. Wilde ik vroeger absoluut lang genoeg opblijven voor FC De Kampioenen, nu zie ik alleen slechte decors en grappen waar ik niet om moet lachen. Was mijn grote droom dolfijnentemster te worden, dan kan ik nu alleen denken aan de gruwelijkheid van dolfijnen in een zwembad te stoppen en die kunsten te laten opvoeren voor een troep schreeuwerige kinderen.

Wat als ik morgen ook De Efteling voor mezelf verpest?

Pray for me, fellow volwassenen.